Δεν παραγράφω ούτε το 1987 που είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνο του, δεν διαγράφω τη μεγαλύτερη νίκη όλων των εποχών για τον ελληνικό ομαδικό αθλητισμό στον ημιτελικό του Τόκιο κόντρα στους Αμερικανους αλλά το χάλκινο μετάλλιο του Κατοβίτσε συνιστά ένα άθλο. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους:
Πρώτον, ουδεμία άλλη ομάδα θα κατόρθωνε να φτάσει στην τρίτη θέση με τέσσερις απουσίες παικτών όχι απλά πρώτης γραμμής αλλά παικτών του ’’σκληρού πυρήνα’’ της ομάδας.
Δεύτερον, η χημεία της ομάδας ήταν επιεικώς αδύναμη... Τρεις γκαρντ από τους οποίους έπαιζαν μέχρι...εξόντωσης οι δύο, ένα τριάρι (και ένα κατά συνθήκη τριάρι που...μάθαινε τη θέση στη διαδρομή) και τέσσερις σέντερ από τους οποίους επίσης έπαιζαν οι δύο!
Τρίτον, η ομάδα παρουσιάστηκε με πέντε ’’ρούκις’’ που δεν είχαν εμπειρία ανάλογων διοργανώσεων και οι δύο απ΄ αυτούς δεν είχαν καν αξιόλογη Ευρωπαϊκή εμπειρία.
Τέταρτον, η ομάδα είχε τη μίνιμουμ προπονητική συμπαράσταση στη διάρκεια των αγώνων. Επαιζε με μια απλοϊκή επίθεση δύο συνολικά συστημάτων (ένα πικ και ένα isolation τις στιγμές που έπαιζε ο Σχορτσανίτης) και ευτυχώς την ώρα που μετρούσαν τα αποτελέσματα και βάρυνε η μπάλα (με εξαίρεση τον αγώνα με την Ισπανία) οι παίκτες έκαναν αυτό που τους ταιριάζει περισσότερο και ξέρουν να κάνουν καλύτερα από κάθε τι άλλο: Επαιξαν άμυνα και έλεγξαν τον ρυθμό των δύο κρίσιμων αγώνων με Τουρκία και Σλοβενία.
Το μετάλλιο το κέρδισε η προσωπικότητα του ηρωϊκού Σπανούλη, η ευτυχής συγκυρία να βρεθεί στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του ο Σχορτσανίτης και να δώσουν οι υπόλοιποι πέντε που κατ΄ουσίαν έπαιζαν +30 λεπτά ο καθένας ότι είχαν μέσα τους.
Η συγκεκριμένη ομάδα έκανε μια ασύλληπτη υπέρβαση αφού όχι μόνο ξεπέρασε τον στόχο της τετράδας και της πρόκρισης στο επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα αλλά κατέκτησε και το 4ο (πέμτπο αν συνυπολογιστεί και αυτό του 1949 στην Αίγυπτο) μετάλλιο της σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Το πιο δύσκολο από κάθε προηγούμενο.
Βασικά πετάξαμε τη στάμπα του λούζερ των μικρών τελικών κι αυτό αναμφισβήτητα είναι ένα τεράστιο θετικό γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη παίζαμε κόντρα στους Σλοβένους..
Σαν να έπαιρνε δηλαδή το final four επιτέλους ο Ρενέσες παίζοντας τελικό με τον Ιωαννίδη...
@haridimos
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ παρομοίωση είναι όλα τα λεφτά!
Χαχαχα!Η ατάκα της εικοσαετίας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚορυφαίος Χαρίδημος!
41
respect!!! η ατάκα είναι all time classic!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως και το 2006 οι ισπανοι πέταξαν την looser-ια από πάνω τους, παίρνοντας το πρώτο τους χρυσό σε διοργάνωση επειδή βρήκανε εμάς στο τελικό... ακόμα με πονάει που τους δώσαμε τέτοια ώθηση...
ΑπάντησηΔιαγραφή(όχι οτι δεν ειναι ομαδαρα...άλλο αυτο!!!
nicolas
@nicolas
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα την έβρισκαν την ώθηση... Είναι άλλη κλάση οι τύποι. Ενα επίπεδο πάνω από όλους τους υπόλοιπους. Αυτό το μπάσκετ που παίζουν το ζηλεύω!
Να σημειώσω πως βάζω τον Ρενέσες στη θέση της Εθνικής, και όχι τον Ιωαννίδη, γιατί ο Αϊτο έχει πάρει ευρωπαϊκές κούπες, απλά δεν έχει κερδίσει σε Φ4 - ενώ ο Ιωαννίδης δεν έχει πάρει ευρωπαϊκή κούπα γενικώς (αλλά και Φ4 γενικώς, γιατί ούτε Φ4 κυπέλλου κέρδισε ποτέ - ενώ ο Ρενέσες έχει κερδίσει Final8 και στο Κυπελλο και στο UlebCup) :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τους Σέρβους δεν αξίζει μια καλή κουβέντα?ΟΚ,η εγχώρια μπασκετοκοινότητα ποτέ δεν τους γούσταρε(λαθος της),αλλά ο Ντούντα δίδαξε πάλι..
ΑπάντησηΔιαγραφή@haridimos
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξ ου και η κωδική ονομασία του Ιωαννίδη ως ’’Πράκτορας 007’’ από τα χαμένα φάιναλ φορ (βάζω και του Κυπέλλου μέσα για να μου βγει πιο...Τζειμσμποντικό)
@anonymos
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορώ να σε παραπέμψω σε Σέρβικα μπλογκ που σίγουρα θα γράφουν πολλά και καλά!