Χαρούμενοι ναι αλλά να ξέρουμε το γιατί...

Είναι γνωστό σε όσους διαβάζουν κάθε Τετάρτη τη στήλη μου στο AllStar Basket ότι δεν είμαι οπαδός της mainstream δημοσιογραφίας και έχω μια απέχθεια προς κάθε τι ’’πολιτικώς ορθό’’. Μια στρεβλή λογική λέει ότι οι πάντες κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Αποθεώνονται ή στέλνονται στον… Καιάδα! Η αλήθεια όμως είναι ότι αν κάποιοι δικαιούνται το μεγαλύτερο για να μην πω το αποκλειστικό μερίδιο της εθνικής μπασκετικής ευφορίας και των πανηγυρισμών είναι οι παίκτες και μόνο οι παίκτες. Όποιος ξαναδεί το παιχνίδι με ηρεμία και χωρίς τους…300 σφυγμούς του live θα διαπιστώσει μερικά οφθαλμοφανή πραγματάκια…
Και στις δύο περιπτώσεις στο τέλος του κανονικού αγώνα και της παράτασης αφήσαμε τους Τούρκους να σουτάρουν κατόπιν απόφασης και όχι επειδή έτσι μας βγήκε στο παιχνίδι. Στη μια περίπτωση ο Αρσλάν έχασε την ισορροπία του και αναγκαστικά πήγε για δίποντο, στη δεύτερη σούταρε τρίποντο. Αν είχαμε παίξει και καλή άμυνα σε μια από τις δύο περιπτώσεις θα είχε δικαιωθεί η προπονητική επιλογή.
Δεν εκμεταλλευτήκαμε σε καμία από τις 8-10 περιπτώσεις τα μις-ματς που υπήρχαν όταν ο Τάνιεβιτς έπαιζε με κοντό σχήμα. Υποθετικά μιλώντας όταν ένας προπονητής μένει στο σχήμα του και δεν ακολουθεί το σχήμα του αντιπάλου του το κάνει για να εκμεταλλευτεί τα όποια πλεονεκτήματα μπορεί να έχει.
Αρχικά το μαρκάρισμα του Τούρκογλου από τον Πρίντεζη ήταν σκέτη καταστροφή αφού ο ’’κρύος’’ Τούρκος ζεστάθηκε και πήρε μπροστά όλη η επίθεση των Τούρκων με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο –6. Το γεγονός ότι στο τέλος σε 3-4 περιπτώσεις ο Πρίντεζης έβγαλε καλές άμυνες ας πούμε –λόγω καλής θέλησης και μόνο- ότι διαγράφει ότι προηγήθηκε.
Στη φάση του 1’ 19’’ (εκεί που δημιουργήθηκε πρόβλημα με το χρόνο) η ομάδα μας σκόραρε τρίποντο με τον Σπανούλη ενώ μας είχαν δοθεί τα…ρέστα της επίθεσης μας (γύρω στα 4 δευτερόλεπτα). Ο προπονητής μας έφαγε όλη την ώρα προσπαθώντας να το…κουβεντιάσει με τον διαιτητή, δεν έγινε υπόδειξη κάποιου συστήματος αλλά ’’μίλησε’΄ η μεγάλη προσωπικότητα του Σπανούλη, όπως γενικά μίλησε σε όλο το παιχνίδι.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται λεπτομέρειες αλλά δεν είναι σε ένα παιχνίδι που τελειώνει ισόπαλο και κρίνεται στην παράταση. Ένα λάθος πάνω, ένα εύστοχο σουτ κάτω κρίνει τέτοιους αγώνες. Είχαμε με το μέρος μας τις προσωπικότητες των παικτών, τη θέληση για τη νίκη, την καλή ψυχολογία από το ξεκίνημα (οι Τούρκοι μάλλον αιφνιδιάστηκαν στην αρχή αφού ήταν σχεδόν σίγουροι ότι θα νικήσουν εύκολα) και για αυτό κερδίσαμε!
Για τη διαχείριση υλικού δεν θέλω να μιλήσω αφού το ποιος και το πόσο παίζει αποτελεί καθαρά προσωπική επιλογή κάθε προπονητή. Παίζοντας όμως με δύο γκαρντ σχεδόν από το ξεκίνημα του τουρνουά και με τον Σπανούλη 42 λεπτά στο παρκέ ήταν μάλλον φυσιολογικό να ’’θολώσει’’ από την κούραση και να κάνει τα λάθη του τέλους. Εννοείται ότι από την ώρα που τα παιχνίδια έσφιξαν και η εθνική έφυγε από το Πόζναν πήγε περίπατο και το περιβόητο ’’λιθουανικό μοντέλο’’ του μπάσκετ. Εκτός αν αυτό που διαφημιζόταν ως ελεύθερο παιχνίδι με γρήγορο μπάσκετ μεταφράζεται στο ’’πράσινο φως’’ που έχει ο Σπανούλης να σουτάρει! Απόδειξη ότι η εθνική παίζει ξανά με τη λογική της σκοπιμότητας ότι με τους Ρώσους βάλαμε 65 πόντους, με τους Γάλλους 69 και με τους Τούρκους 65 (στην κανονική διάρκεια). Εννοείται ότι επικροτώ απόλυτα την τακτική (όσον αφορά τον ρυθμό) του αγώνα με τους Τούρκους αφού ήταν από τις λιγοστές προπονητικές επιλογές που δικαιώθηκαν πλήρως. Αν προσπαθούσαμε να τρέξουμε και όχι να κοντρολάρουμε το τέμπο, όπως κάναμε με επιτυχία, είναι αμφίβολο αν θα άντεχαν οι δύο (και…κάτι) περιφερειακοί μας απέναντι σε μια Τουρκική γραμμή γκαρντ με πέντε παίκτες. Και την ίδια λογική νομίζω ότι πρέπει να έχουμε στον ημιτελικό με την Ισπανία που αρχίζει σε λίγη ώρα.