στο κέντρο της Πόλης, δίπλα στην μεγάλη πλατεία του Τακσίμ) με συνοδεία δεκάδων περιπολικών και ερπυστριοφόρων γιατί υπήρχε φόβος να δεχτεί επίθεση από φανατικούς.Μέσα στο πρόγραμμα ήταν και ένα παιχνίδι με την Τουρκία, το οποίο κερδίσαμε με ένα πόντο διαφορά σε ένα γήπεδο που έβραζε. Φυσικά, ο Ιωαννίδης κατά την προσφιλή τακτική του βγήκε πρώτος στον αγωνιστικό χώρο, μπροστά από τους παίκτες για να εισπράξει αυτός και το παραδοσιακό καφέ-κίτρινο καρό σακάκι που φορούσε για γούρι όλο το μένος (και όχι μόνο) της εξέδρας ενώ μετά το τέλος του αγώνα περιχαρής για τη νίκη ήθελε να επιστρέψει....ποδαράτο στο ξενοδοχείο λέγοντας στους Τούρκους αστυνομικούς: ''Εγώ είμαι παλικάρι και δεν φοβάμαι κανένα''. Ευτυχώς που δεν καταλάβαιναν ελληνικά και ο ''ξανθός'' είχε πάντοτε μια έμφυτη αντιπάθεια στις ξένες γλώσσες.
Παρότι, φαινόταν ότι εκείνοι οι αγώνες θα ήταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας του (όσον αφορά τις αναμετρήσεις με τους Τούρκους) κατόρθωσε ως προπονητής του Ολυμπιακού μερικά χρόνια αργότερα να ξεπεράσει τον εαυτό του. Στο ξεκίνημα της σεζόν που ο Ολυμπιακός έφτασε στο φάιναλ φορ της Σαραγόσα, Οκτώβριο του 1994, πήγε στην Πόλη για να παίξει με την Εφές Πίλσεν. Το Λουφτί Κιρτνάρ είχε γκρεμιστεί και η Εφές έπαιζε ένα από τα πρώτα της παιχνίδια στο Αμπντί Ιπεκτσί που γέμισε ακόμη και με όρθιους. Μάλιστα, για τις...ανάγκες του αγώνα είχε γίνει ιστορική συμφιλίωση των οπαδών της Φνερμπαχτσέ και της Γκαλατασαράι που εμφανιστηκαν με Τουρκικές σημαίες ξεχνώντας για ένα βράδυ το άσβεστο -μεταξύ τους- μίσος. Ο Ολυμπιακός με τον Βολκόφ στητό (ακόμη δεν είχε εκδηλωθεί η δισκοπάθεια) και σε μεγάλα κέφια όχι απλά νίκησε αλλά με τη διαφορά πάνω από 40 πόντους πέντε λεπτά πριν το τέλος άδειασε το γήπεδο.
Στη δημοσιογραφική κοινότητα είναι γνωστό ότι η καλύτερη στιγμή του Ιωαννίδη είναι όταν διαθέτει πρόθυμο κοινό για να αγορεύει! Ειδικά οι ολονύχτιες συνεδρείες του σε λόμπι ξενοδοχείων αποτελούσαν μια άχαστη εμπειρία αφού ο Ιωαννίδης δεν διέλυε την σύναξη αν δεν έπειθε και τον τελευταίο για την ορθότητα των επιχειρημάτων του ακόμη και αν έπρεπε να αποδείξει ότι έξω έλαμπε ο ήλιος... Στο λόμπι του ξενοδοχείου Χίλτον το βράδυ του προσωπικού του θριάμβου συγκέντρωσε όσους δημοσιογράφους βρήκε (οι υπόλοιποι είχαν σοβαρότερες ασχολίες στο υπόγειο μετρώντας μάρκες στα τραπέζια της ρουλέτας και του μπλακ τζακ) και έδωσε ένα απαράμιλλο ρεσιτάλ εν μέσω ενός κόκκινου Ιωάννη Περιπατητή και άφθονων ξηροκαρπίων. Κάποια στιγμή όταν ρωτήθηκε γιατί είναι τόσο χαρούμενος είπε το αμίμητο.... ''Γουστάρω (καλά δεν το είπε ακριβώς έτσι αλλά διαβάζουν και μικρά παιδιά το μπλογκ) να κερδίζω (ούτε αυτό το είπε έτσι) ειδικά τους Τούρκους. Να τους πατάω στο κεφάλι''. Οι συζητήσεις αυτού του τύπου υπάγονται στα τυπικά off the record. Αναπαράγονται από στόμα δημοσιογράφου σε αυτί δημοσιογράφου ως τυπικός αστικός μπασκετικός μύθος. Σαν τέτοιος θα έμενε και αυτή τη φορά αλλά ο απεσταλμένος του Αδέσμευτου Τύπου έσπασε το off the record και την επόμενη μέρα η εφημερίδα είχε ως κεντρικό θέμα ενός δισέλιδου τη φράση ''Θέλω να πατάω τους Τούρκους στο κεφάλι''. Ετσι διασώθηκε η ιστορικής σημασίας έκφραση...
Η καριέρα του Ιωαννίδη στην εθνική άρχισε στην Τουρκία και έκλεισε σε μια διορργάνωση που μετά από χρόνια συναντήσαμε πάλι στο δρόμο μας την ομάδα με τα κόκκινα και την ημισέληνο. Στη Σουηδία για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2003. Ο Ιωαννίδης στα προπονητικά του τελειώματα πίστευε ακόμη ότι η εθνική θα ήταν ανίκητη με τον Αλεξέι Λέντκοφ (αυτόν που μας σύστησαν ως Ιάκωβο Τσακαλίδη) να παίζει το ρόλο του πεύκου στο κέντρο της ρακέτας.
Ο αγώνας με τους Τούρκους παραλίγο να καταλήξει σε εθνική καταστροφή αφού ο Λέντκοφ προλάβαινε μόνο με γρήγορες ματιές τον Οκούρ. Οταν ο εθνικός προπονητής αντιλήφθηκε ότι στο γήπεδο δεν υπήρχε ταξί για να φορτώσει τον Λέντκοφ και να προλάβει τον Οκούρ η διαφορά είχε πάει κάπου στους 15 πόντους για τους Τούρκους και χρειάσθηκε μια από τις γνωστές ηρωικές ανατροπές για να νικήσουμε με πέντε πόντους στο τέλος με τον ''Αλέξη'' φυσικά θεατή από τον πάγκο. Η διοργάνωση βέβαια εξελίχθηκε σε φιάσκο αφού στον προημιτελικό με την ''πιο αργή από το ριπλέι'' Ιταλία η εθνική έπαιξε με ταχύτητες χελώνας. Λάτρης του πειθαρχημένου μπάσκετ ο Ιωαννίδης έδωσε εντολή για μεγάλες επιθέσεις....30 δευτερολέπτων. Μόνο που οι κανονισμοί είχαν αλλάξει και το μπάσκετ παιζόταν σε 24 δευτερόλεπτα πλέον. Εκείνη η διοργάνωση ήταν και το τέλος του Ιωαννίδη στην εθνική αφού μερικούς μήνες αργότερα αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική και να συνεχίσει τις αγορεύσεις όχι πλέον νύχτες και αξημέρωτα με αμφίβολης νοημοσύνης δημοσιογράφους αλλά με σίγουρο ακροατήριο άλλων 299 πεφωτισμένων εθνοπατέρων. Εννοείται ότι επί ημερών Βασιλακόπουλου όποιος εκδηλώνει πολιτικές φιλοδοξίες έχει αμέσως....ασυμβίβαστο (το γιατί θα το εξηγήσω άλλη φορά δεν είναι της παρούσης) και ''σκουπίστηκε'' μέσα σε μια νύχτα από την εθνική. Με αποτέλεσμα να περάσει και το θρυλικό κίτρινο-καφέ καρό σακάκι στη λήθη του ελληνικού μπάσκετ.
Υ.Γ. 1 Φυσικά επειδή ποτέ ο κατάλληλος άνθρωπος δεν παίρνει την κατάλληλη θέση σ΄αυτή τη χώρα ο Ιωαννίδης αρκέσθηκε στο ταπεινό υφυπουργείο αθλητισμού, όπου επι σειρά ετών ακολούθησε τη χρυσή συνταγή: Απέφυγε να κάνει οτιδήποτε για να μην κάνει λάθος, όπως λέει και ο άσπονδος φίλος του Γιωργής Μπουσβάρος. Φαντάζομαι ότι αν ο απερχόμενος πρωθυπουργός γνώριζε την έντιμο πρότερο αθλητικό του βίο θα του είχε αναθέσει κάποιο πόστο στο ΥΠΕΞ για να τους ''πατήσουμε στο κεφάλι'' όχι πια σε αγώνες μπάσκετ αλλά σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής.
Υ.Γ. 2 Παρά την χιουμοριστική διάθεση του παρόντος πονήματος έχω την διαίσθηση ότι απόψε θα ήταν χρήσιμος! Και θα προτιμούσαμε τις εκρήξεις του από το πολύ cool στιλάκι του...συνονόματου του από τη Βαλτική. Γιατί το ζητούμενο είναι να μπούμε στην τετράδα έστω και με τσαρούχια και φουστανέλες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου