Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985...Ενα νοσταλγικό κείμενο που έπεσε μπροστά μου και είπα να το μοιραστούμε

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας,τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ):D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Καλό μπασκετικό 2013

Πέρα από τα δεδομένα...ζητούμενα όπως υγεία δεν μπορώ να μοιράσω ψεύτικες ευχές. Μας περιμένει μια δύσκολη χρονιά (από τις πολλές δύσκολες που ακολουθούν και ας μας παραμυθιάζουν για το αντίθετο) και καλό κουράγιο σε όλους. Μακάρι να είναι η τελευταία χρονιά που αντί να ρωτάμε ''πως πας από υγεία;'' ρωτάμε ''πως πας από δουλειά;''...
Τουλάχιστον ελπίζουμε ότι το 2013 θα είναι μια καλή μπασκετική χρονιά αφού έχουμε μπροστά μας ένα σπουδαίο ΤΟΠ-16, ένα φάιναλ φορ στο Λονδίνο, τα εσωτερικά δικά μας και το Πανευρωπαϊκό της Σλοβενίας όπου η εθνική μας μπορεί να φτάσει ψηλά! Εμείς θα είμαστε κοντά σε όλα τα γεγονότα, το περιοδικό θα σας κρατάει συντροφιά κάθε πρώτη Τετάρτη του μήνα, η Κουρούνα θα συνεχίσει να γράφει τα...δικά της. Εννοείται ότι παρά τις δυσκολίες των ημερών το καινούργιο τεύχος θα είναι κανονικά στη...θέση του την Τετάρτη σηματοδοτώντας ουσιαστικά την ένατη χρονιά κυκλοφορίας (ξεκινήσαμε στο τέλος του 2005). Δεν γράφω τίποτε παραπάνω απλά σας κάνω μια μικρή εισαγωγή. Στο τεύχος υπάρχει μια συνέντευξη που ενδεχόμενα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες (για να μην πω η πλέον ενδιαφέρουσα) των τελευταίων ετών με ένα πρόσωπο που όλοι το...ψάχνουν (κυριολεκτώ τώρα!) αλλά το βρήκαμε εμείς. Και δεν είναι ο....Άγιος Βασίλης!

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

O νέος προπονητής και η παλιά νοοτροπία

Οπως όλα δείχνουν ο Αντρέα Τρινκιέρι προπονητής της Καντού θα είναι ο νέος κόουτς της εθνικής ομάδας. Εκτός βέβαια αν ο πατερούλης του ελληνικού μπάσκετ δεν κατορθώσει να κλείσει ούτε ένα προπονητή μικρομεσαίου βεληνεκούς. Κατ΄αρχήν η πρόβλεψη που είχα κάνει (μια και ο γερο-Γιώργος είναι πλέον απολύτως προβλέψιμος) δικαιώνεται αφού περάσμε τη φάση του παρμαυθιού με τα ηχηρά Ευρωπαϊκά ονόματα, φτάσαμε στην διακριτική άρνηση του Γιαννάκη (όταν βολιδοσκοπήθηκε ανεπίσημα) και καταλήξαμε σε ένα Ιταλό προπονητή.
Ο Τρινκιέρι βρίσκεται στο προσκήνιο του Ιταλικού μπάσκετ τα τελευταία οκτώ χρόνια παρότι ακόμη δεν έχει φτάσει τα 50. Δούλεψε με καλά αποτελέσματα σε μικρές κυρίως ομάδες και ανέλαβε πριν από τρία χρόνια την Καντού. Περγαμηνές ας πούμε ισάξιες με του Μπαρτζώκα ή του Πεδουλάκη πριν οι συγκεκριμένοι προπονητές αναλάβουν Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό φέτος. Στην Ιταλία λένε καλά λόγια, το ίδιο λένε και αρκετοί προπονητές που τον αντιμετώπισαν τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα και δεν έχω κανένα λόγο να τους αμφισβητώ. Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει και θα παραμένει πόσο καλός μπορεί να είναι ένας προπονητής που θα φύγει για πρώτη φορά από τη χώρα του και θα δουλέψει σε ένα άγνωστο -για αυτόν- περιβάλον με απίστευτες παθογένειες. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις το ποσοστό αποτυχίας είναι εξαιρετικά υψηλό και ελάχιστοι προπονητές επιβιώνουν. Ξένος με τη νοοτροπία και χωρίς ουσιαστική υποστήριξη ή γνώση της ελληνικής πραγματικότητας εφόσον τελικά έρθει δεν θα έχει μεγάλες πιθανότητες με το μέρος του.
Δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι το ''ποιός'' στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το πρόβλημα είναι οι άνθρωποι που θα τον περιστοιχίζουν. Ο Κολοκυθάς απέδειξε τις ''καλές προθέσεις'' του για όποιον προπονητή δεν λέγεται Γιαννάκης με την κατάπτυστη συνέντευξη εναντίον του Ζούρου. Ο Τσαγκρώνης υποστηρικτής της λύσης Μίσσα κάνει μονίμως κριτική (εκ του ασφαλούς και υπόγεια) σε όλους τους προπονητές της εθνικής τα τελευταία χρόνια. Και ο Βασιλακόπουλος προσλαμβάνει προπονητές όχι με τη λογική της στήριξης τους αλλά του πόσο εύκολα μπορούν να φύγουν και να χρεωθούν μια αποτυχία. Η προφανής λύση της πρόσληψης του Κατσικάρη δεν βόλευε, διότι ο Φώτης και καλό προφίλ έχει και κυρίως μεγάλες συμπάθειες στον χώρο του τύπου ακόμη και μεταξύ ορκισμένων υπηκόων του πατερούλη και μελών του δημοσιογραφικού στρατού του. Συνεπώς, έμπαινε εύκολα στην εθνική ομάδα αλλά έβγαινε δύσκολα και κυρίως όχι ανώδυνα για τον Βασιλακόπουλο. Αντίθετα, η πρόσληψη ενός Ιταλού που μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει (αν το καταλάβει ποτέ) μπορεί και να έχει φύγει διευκολύνει αφάνταστα τον Βασιλακόπουλο. Στην επιτυχία γίνεται μάγκας που τον διάλεξε, στην αποτυχία τον στέλνει πίσω στο Καντού χωρίς προσωπικό κόστος γιατί λίγοι θα θυμηθούν ή θα μνημονεύσουν ποιός τον είχε επιλέξει!

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

We wish you merry Christmas

Αφού ετοιμάσαμε το τεύχος για να είναι στα περίπτερα του (παρά τις αργίες και τις εορταστικές μέρες) στην ώρα του είπαμε να κάνουμε και Χριστούγεννα... Χαλαρά και ήρεμα κόντρα στο μίζερο κλίμα των ημερών και την καταστροφολογία (ευτυχώς πέρασε και η 21η χωρίς να πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας). Εκ μέρους όλου του περιοδικού και της συντακτικής ομάδας σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα. Φυσικά μια μπασκετική κάρτα είναι ότι πρέπει...
Ανοίγοντας το μέιλ μου βρήκα και δύο κάρτες με ευχές από ομάδες... Κάποτε, την εποχή των ταισμένων αγελάδων του ελληνικού μπάσκετ στα σπίτια των δημοσιογράφων έκαναν παρέλαση οι κούριερ με τα ποτά και τα λουλούδια. Εμένα, πάντως μου αρέσει καλύτερα έτσι... Απλά και λιτά...
Τις ανεβάζω και εδώ αφού ειδικά η μια δείχνει ότι όταν υπάρχει καλή διάθεση μπορεί να γίνει σωστή δουλειά και χωρίς χρήμα (μιλάω για την e-card της ΚΑΕ-ΠΑΟΚ)....

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα με r'n'r

Τα παιδιά της μπάντας είναι κάργα μπασκετικοί, φαν του περιοδικού αλλά κυρίως παίζουν καλή μουσική για το κέφι τους. Τους έχω δει ένα βράδυ που έπαιζαν σε ένα από τα πιο παλιά και κλασικά μπαράκια της Κηφισιάς οπότε μπορώ να τους διαφημίσω άφοβα! Όποιος θέλει να περάσει μια όμορφη βραδιά με αγνό παλιό καλό rock'n'roll δεν θα βρει κάτι καλύτερο στην πόλη το εορταστικό διήμερο. Επειδή υπάρχει και μια διαφορετική μορφή διασκέδασης εκτός από την ''πλαστική'' των μπουζουκιών και τις παραδοσιακές ταβέρνες με κοψίδια ζεσταμένα σε φούρνους μικροκυμάτων ένα ποτό με soundtrack τους ήχους των Teenheat είναι ότι πρέπει....

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Ευτυχώς πρόλαβε να βγάλει διαβατήριο!

Μεγαλωμένος στην Ελλάδα, με πατέρα πλανόδιο πωλητή, κυνηγημένο και από την Χρυσή Αυγή, είναι ίσως το μεγαλύτερο μπασκετικό ταλέντο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα. Μέχρι τώρα δεν μπορούσε να παίξει στις μικρές εθνικές ομάδες επειδή κανείς δεν είχε ασχοληθεί να του βγάλει το διαβατήριο που δικαιούται και επειδή οι απαγορεύσεις στη χορήγηση ιθαγένειας είναι....οριζόντιες!
Όσοι ασχολούνται στενά με το μπάσκετ τον ξέρουν και αυτόν  και τον αδελφό του που είναι επίσης ατόφιο μπασκετικό ταλέντο. Το ατύχημα είναι ότι από σήμερα ανήκει στην Ισπανική Σαραγόσα που είχε στείλει άνθρωπο της στην Αθήνα ουκ ολίγες φορές τους τελευταίους μήνες τον παρακολούθησε ακόμη και στις προπονήσεις και σήμερα τον ανακοίνωσε!
Το όνομα του είναι Γιάννης Αντετοκούμπο και παίζει μαζί με τον αδελφό του Θανάση στον Φιλαθλητικό της Α2. Με μπόι κοντά ή λίγο πιο πάνω από τα 2 μέτρα παίζει και στις τρεις θέσεις της περιφέρειας αλλά όπως φαίνεται το μέλλον του είναι στον ''άσσο''.
Είναι πολύ πιθανό αρκετοί να τον έβλεπαν στο ΣΕΦ αφού ο 18χρονος ήταν τακτικός στα παιχνίδια του Ολυμπιακού, ο οποίος φερόταν ως φαβορί για την απόκτησή του. Τελικά τον έκλεισε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Σαραγόσα που λέγεται (δεν πολυπιστεύω τα νούμερα αλλά δεν παίρνω και όρκο για το αντίθετο) 300.000 ευρώ στον σύλλογο και 200.000 στον ίδιο τον παίκτη.
Το ευτύχημα είναι ότι με τη φασαρία της μεταγραφής ξύπνησε και ο πρόεδρος της ΕΟΚ που πείσθηκε ότι πάει να χαθεί ένα ακόμη μεγάλο ταλέντο. Και αξιοποιώντας τις διασυνδέσεις του εξασφάλισε την έκδοση διαβατηρίου. Αν τον δείτε το καλοκαίρι στην προεπιλογή της εθνικής ανδρών μην ψάξετε ποιός είναι, απλά ξαναδιαβάστε το κειμενάκι. Για όσους θεωρούν ότι το ζήτημα συνιστά υπερβολή επισυνάπτω και ένα βιντεάκι επτά λεπτών. Παρότι φιαγμένο με επιλεγμένα στιγμιότυπα από τον έλληνα ατζέντη του είναι ενδεικτικό τι μπορεί να κάνει με μια μπάλα στα χέρια.





Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Τι θα έκανες την τελευταία μέρα του πλανήτη;

Τα φοβερά εσχατολογικά σενάρια με βάση τους Μάγια εννοείται ότι τα θεωρώ αστεία. Και όλη τη διαδικτυακή φασαρία που έχει ξεκινήσει ακόμη και με τη λειτουργία σάιτ που πουλάνε στολές, συσκευασίες κλπ. για τη...σωτηρία μας. Οπως διάβασα και κάπου οι Μάγιας προέβλεψαν το τέλος του κόσμου αλλά δεν είχαν προβλέψει το τέλος του δικού τους πολιτισμού από τους Ισπανούς κονκισταδόρες.
Τέλος πάντων, είπα να το ελαφρύνουμε λίγο το θέμα. Περιμένω σχόλια, δόκιμα ή αδόκιμα. Τι θα κάνετε τις τελευταίες 24 ώρες του πλανήτη; Άντε να διαβάσουμε και τίποτε έξυπνο!

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Φοβάμαι πως τίποτα, μα τίποτα πια δεν μας σώζει (Ανακαλύπτοντας ένα ξεχασμένο ποιητή)

Πριν από δύο-τρεις εβδομάδες ξέροντας την αδυναμία μου στα παλιά βιβλία και περιοδικά μια καλή και ψαγμένη φίλη (αν δεν ήταν ψαγμένη δεν θα ήταν φίλη μου) μου έκανε δώρο ένα ελαφρά ταλαιπωρημένο αντίτυπο. Ημερομηνία έκδοσης 1929. Τίτλος ''Ο παράφωνος αυλός''. Ποιητική συλλογή του Καίσαρα Εμμανουήλ. Η αλήθεια είναι ότι το έβαλα στην άκρη και σκόπευα να το διαβάσω κάποια στιγμή αργότερα. Πρώτον, γιατί η ποίηση δεν είναι το φόρτε μου (προτιμώ σαφώς τον πεζό λόγο ως αναγνώστης) και δεύτερον επειδή δεν είχα ξανακούσει τον Καίσαρα Εμμανουήλ (πόσα σημαντικά μας διαφεύγουν τελικά, ασθμαίνοντας στην καθημερινότητά μας για τα ασήμαντα)...
Τελικά, όταν αντιλήφθηκα ότι ο Καίσαρας Εμμανουήλ ανήκει στη λογοτεχνική γενιά του Μεσοπολέμου (χάρη στον υποτιμημένο -εκείνη την εποχή- Καραγάτση, τον Εμπειρίκο ή τον Πέτρο Πικρό, που η δουλειά του επανήλθε στο προσκήνιο χάρη στη συνολική αναδημοσίευση του έργου του από τις εκδόσεις Άγρα τα τελευταία χρόνια) που τη θεωρώ ότι σημαντικότερο παρήγαγε λογοτεχνικά αυτός ο τόπος αποφάσισα να το διαβάσω. Το τελείωσα χθες το βράδυ και θα το ξαναδιαβάσω το Σαββατοκύριακο. Ποτέ δεν περίμενα μια συλλογή ποιημάτων δημοσιευμένη πριν από ένα αιώνα θα με άγγιζε τόσο πολύ.
 Ψάχνοντας περισσότερα στοιχεία για τον Καίσαρα Εμμανουήλ ανακάλυψα ότι σε αυτόν απευθύνεται ο Καββαδίας στο ποιήμα του ''Γράμμα σε ένα ποιητή'' (ο πλήρης τίτλος του είναι Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ) από το οποίο προέκυψε η δημιουργία-διασκευή ενός εκ των καλύτερων ελληνικών τραγουδιών (στην προσωπική μου play list) από τον εξαιρετικά σεμνό Θεσσαλονικιό τραγουδοποιό Δημήτρη Ζερβουδάκη. Το συγκεκριμένο τραγούδι μου έχει κάνει καλή παρέα σε διάφορα μοναχικά ταξίδια και αποδράσεις αλλά ποτέ δεν είχα ψάξει την ιστορία που κρύβεται πίσω του..
 Τον στίχο ''Φοβάμαι πως τίποτα, μα τίποτα πια δεν μας σώζει'' τον πρόσθεσα και στις επικεφαλίδες του μπλογκ. Απόλυτα αντιπροσωπευτικός των ημερών που ζούμε. Μάλιστα, η φράση αυτή κρύβει και ένα αστικό μύθο. Λέγεται ότι ήταν το αντίο του ποιητή που άφησε σε χειρόγραφο σημείωμα στο γραφείο του καπνίζοντας το τελευταίο του Κάμελ τσιγάρο, λίγο πριν αυτοκτονήσει και η ''είδηση'' του χαμού του ενέπνευσε τον Καββαδία που ξεκινάει γράφοντας ''Γνωρίζω εγώ κάτι Καίσαρ που μπορούσε να σας σώσει''. Η πατρότητα της φράσης ανήκει όντως στον Καίσαρα Εμμανουήλ αλλά ουδέποτε αυτοκτόνησε. Πέθανε το 1970 κτυπημένος από τον διαβήτη σε ηλικία 68 ετών.

Με ένα παράλληλο τρόπο (από το επίσης συγκλονιστικό ''Υπόγειο'' των Κατσιμιχαίων) είχα μάθει πολλά χρόνια πριν (στα μέσα της δεκαετίας του '80) μια άλλη ποιήτρια της ίδιας εποχής, την εξαιρετικά ευαίσθητη Ρίτα Μπούμη-Παπά.
Φυσικά, για να επιστρέψω στο ''Γράμμα σε ένα ποιητή'' οι στίχοι του Καββαδία είναι εντελώς διαφορετικοί και μάλιστα απευθύνεται στον Καίσαρα Εμμανουήλ στον πληθυντικό! Τους αντέγραψα για να γίνει και μια μικρή σύγκριση με όσους έχουν ακούσει τη μελοποιημένη εκδοχή του Ζερβουδάκη.

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.

Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,

κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,

και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,

που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.

να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,

προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα' κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,

που αβρές μαθήτριες τ' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,

χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν

με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.

Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ ...; Σκεφτήτε ...; Εγώ.

Ένα καράβι ...; Να σας πάρει, Καίσαρ ...; Να μας πάρει ...;

Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.

Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,

τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,

κι' οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,

οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες

κι' εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα

σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε

παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,

γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα

γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,

τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε

και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,

περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,

κι' ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.

εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,

κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,

μιά γριά σ' ένα πολύβουο καφενείο

μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,

κι' ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια

στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει

γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,

θα δήτε ίσως τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,

κι' από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,

δε θα 'ναι ποιητικώτερο και πι' όμορφο,

ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,

λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,

που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,

γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,

τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.

Κι' όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,

για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

Αυτούς τους στίχους μαζί με το Υπόγειο των Κατσιμιχαίων, την Πρέβεζα του Καρυωτάκη, τον Σταυρό του Νότου (σε όποια εκδοχή του Θάνου Μικρούτσικου σας αρέσει, αλλά απαραιτήτως με τη συγκλονιστική φωνή του Γιάννη Κούτρα) τους θεωρώ ότι καλύτερο μελοποιήθηκε για λογαριασμό της ελληνικής ροκ και έντεχνης σκηνής. Επίσης, στην ίδια κατηγορία συμπεριλαμβάνω και 2-3 ακόμη λιγότερο γνωστά τραγούδια όπως τα Ανδρείκελα (Υπόγεια ρεύματα, στίχοι Καρυωτάκη) και το ''Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι'' (Διάφανα Κρίνα, στίχοι του Κώστα Ουράνη). Για όποιον δεν έχει ακούσει τα δύο τελευταία τα σχετικά βιντεάκια μαζί με ένα παλαιότερο live του Ζερβουδάκη στην Πρέβεζα.... Νομίζω ότι οι στίχοι του Καρυωτάκη στα Ανδρείκελα μπορούσαν να έχουν γραφτεί και... χθες και να περιγράφουν την πραγματικότητά της χώρας μας ή να λειτουργούσαν σαν τον απόλυτο ύμνο αφύπνισης μας...







Υ.Γ. Ξέρω ότι οι περισσότεροι μπαίνουν σε αυτό το μπλογκ για να διαβάσουν ειδήσεις και παρασκήνια και δεν παύει να είναι ένας χώρος επικοινωνίας του περιοδικού. Κάνω κέφι όμως μερικές ''μικρές νοθείες'' και καταχρήσεις από καιρό σε καιρό για να γράφω για πράγματα που μου αρέσουν. Και αυτό όσο και αν δεν αρέσει σε ορισμένους δεν έχω σκοπό να το αλλάξω ο κόσμος να χαλάσει... Οταν θα έχω ανάλογη διάθεση θα σας γράψω για την πιο ωραία ''άγνωστη'' και παραγνωρισμένη ελληνική γυναικεία φωνή.


Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Θα....σώσει και τον δήμο ο Ιωαννίδης;

Το έγραφα στο περιοδικό από την πρώτη του θητεία, το επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία και φροντίζει να μη με διαψεύδει. Ο Γιάννης Ιωαννίδης σαν (και όχι ως) Υφυπουργός Αθλητισμού δεν κάνει τίποτα για να μην κάνει λάθη. Τις λιγοστές φορές που αποφάσισε να κάνει κάτι τα έκανε μούσκεμα και αυτό το έχουν αντιληφθεί και στη Νέα Δημοκρατία.
Παρά τις προσπάθειες του παλιού του ''αντιπάλου'' αλλά πάντοτε καλού του φίλου Τάκη Μπαλτάκου δύσκολα θα αποφύγει την...αναδόμηση όταν αλλάξουν τα υπουργικά πόσα. Και επειδή Υπουργείο δύσκολα θα ξαναδεί αποφάσισε να βάλει πλώρη για άλλα αξιώματα. Σύμφωνα με τα όσα διαδίδει δεξιά-αριστερά είναι το νούμερο ένα φαβορί για να εκπροσωπήσει τη Νέα Δημοκρατία στις δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Αντε με το καλό να τον δούμε και δήμαρχο να σώζει και τον δήμο όπως έσωσε και τον αθλητισμό... Θα έχει πάντως πολύ ενδιαφέρον να δούμε αυτό το έργο. Δύο Αρειανούς αντιμέτωπους στις εκλογές (Μπουτάρης vs. Ιωαννίδης) και αν συμβεί αυτό υπόσχομαι να γράψω με κάθε λεπτομέρεια το ρόλο που έπαιξαν οι δυο τους (ως σύμμαχοι τότε) στην πολύκροτη μεταγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη στον Άρη το καλοκαίρι του 1984.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Η χειρότερη βολή όλων των εποχών

Τον λένε Chris Okam. Παίζοντας σέντερ στο άσημο κολέγιο του NCAA Apalachian State δεν είχε ελπίδες να γίνει γνωστός. Από χθες όμως έχει εξασφαλισμένα τα δικά του 15 δευτερόλεπτα ιντερνετικής ''δόξας'' καθώς το συγκεκριμένο βιντεάκι με τίτλο ''Η χειρότερη ελεύθερη βολή όλων των εποχών'' κάνει τον κύκλο του διαδικτύου.



All Star Basket 287

Για πρώτη φορά στα επτά χρόνια ζωής του περιοδικού (επισήμως μπήκαμε στον 8ο χρόνο τον περασμένο μήνα) και για πρώτη φορά στην ιστορία των ελληνικών μπασκετικών περιοδικών που κρατάει από το 1981 το All Star Basket κατάφερε να συγκεντρώσει σε ένα τεύχος τους 400 κορυφαίους ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δημιουργήσαμε τις λίστες με τους...
- Καλύτερους έλληνες παίκτες
- Καλύτερους έλληνες προπονητές
- Καλύτερους ξένους που έπαιξαν στην Ελλάδα
- Καλύτερους ξένους προπονητές που δούλεψαν στην Ελλάδα
- Καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες
- Καλύτερους Ευρωπαίους προπονητές
- Καλύτερους ξένους που έπαιξαν στην Ευρώπη.
Σε ένα τεύχος που το ονομάσαμε συλλεκτικό γιατί νομίζουμε ότι τέτοιο ακριβώς είναι... Το τεύχος είναι στην ουσία μονοθεματικό αλλά θα βρείτε και αρκετές από τις μόνιμες στήλες που χώρεσαν! Εννοείται ότι υπάρχει Κουρούνα και για να σας ιντριγκάρω λίγο παραπάνω για την αξία του τεύχους σας λέω μόνο ότι προβλέπω την εξέλιξη στη σχέση Σπανούλη- Ολυμπιακού!
Για τους κορυφαίους του ΝΒΑ και του ΝCAA θα υπάρξει ειδικό τεύχος. Το πρώτο της επόμενης χρονιάς...Ειδικά για το κολεγιακό εξασφαλίσαμε την συνδρομή μερικών ''γκουρού'' του χώρου από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Φορτσάρουμε σε πείσμα της κρίσης και το 2013!

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Προς εκτόνωση η κρίση στον ΠΑΟ

Από το βράδυ του αγώνα με την Φενερμπαχτσέ δρομολογήθηκαν οι εξελίξεις στον Παναθηναϊκό και ουσιαστικά η κρίση έχει εκτονωθεί και οδεύει προς το (τυπικό) τέλος της. Δεν είναι η ώρα να αναφερθούν ή να δημοσιοποιηθούν τα γεγονότα που ακολούθησαν το παιχνίδι ένα μέρος (και όχι όλα) εκ των οποίων γνωρίζω. Εκείνο που μπορώ να γράψω με σιγουριά είναι:
- Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος συνεχίζει κανονικά στην προεδρία της ομάδας. Και φυσικά συνεχίζει να καλύπτει οικονομικά την ομάδα όσον αφορά τις υποχρεώσεις του από τη στιγμή που ανέλαβε και μετά.
- Το θέμα των οφειλών που υπάρχονυ από τις παρελθούσες χρήσεις (η υπόθεση Μπατίστ είναι άσχετη επί της ουσίας με όλα αυτά όπως έχω ξαναγράψει εδώ ή απαντώντας σε δικά σας σχόλια) θα ρυθμιστεί χωρίς πάντως να πληρώσει ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Θα του αναγνωριστεί δημόσια ότι στη διάρκεια της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό έβαλε στην ομάδα συνολικό ποσό 100 εκατομμυρίων ευρώ από τα 450 περίπου που έχει κοστίσει σε όλη την οικογένεια η ενασχόληση με την ομάδα μπάσκετ.
- Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν πρόκειται να κάνει (πλην απροόπτου) οποιαδήποτε δημόσια τοποθέτηση επί του ζητήματος. 
- Καταλυτικό ρόλο έπαιξαν η παρουσία του Παύλου Γιαννακόπουλου στο γήπεδο αλλά και οι κινήσεις του μετά τη σύλληψη του Μπατίστ και για όλο το επόμενο 24ωρο αλλά και η δημόσια τοποθέτηση-δήλωση του Δημήτρη Διαμαντίδη στη Nova. Σημειωτέον ότι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ΖΗΤΗΣΕ να μιλήσει στο συνδρομητικό κανάλι και παρότι ΔΕΝ ΡΩΤΗΘΗΚΕ τοποθετήθηκε επί του θέματος εκπροσωπώντας και τους συμπαίκτες του. Είναι εξαιρετικά σημαντικό και αποφασιστικής σημασίας αυτό που έγινε.
Με απλά λόγια: Λήξη συναγερμού όσον αφορά τις δημόσιες αντιπαραθέσεις. Οχι απαραίτητα λήξη των ενδο-οικογενειακών θεμάτων αλλά αυτό είναι κάτι που δύσκολα θα δημοσιοποιηθεί εκ νέου στο μέλλον. Ολα αυτά ενδέχεται να ανακοινωθούν (πολύ πιο διπλωματικά και λιτά) μέσα στις επόμενες μέρες.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Ο κόσμος του ΠΑΟ αποφασίζει απόψε (update)

Σε δημοψήφισμα υπέρ Θανάση ή Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι πολύ πιθανό να εξελιχθεί ο αγώνας του Παναθηναϊκού με τη Φενερμπαχτσέ που θα γίνει απόψε στο ΟΑΚΑ! Διότι ουσιαστικά το θέμα είναι ακριβώς αυτό και τίποτε λιγότερο ή περισσότερο...
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα αποφασίσει αν δέχεται τον διαχωρισμό που έκανε σήμερα ο Δ.Γ. και ήταν πολύ απλός: Ο Παναθηναϊκός του χθες και ο Παναθηναϊκός του αύριο.
Οποιος παρακολουθεί τακτικά τη στήλη μου και τη διαβάζει σωστά ξέρει ότι εδώ και πολύ καιρό έγραφα για ''βαθύτερα θέματα'' που υπήρχαν εντός της ομάδας την εποχή που γινόταν η αναζήτηση αγοραστή της ΚΑΕ ή εξυφαίνονταν τα σενάρια διαδοχής. Επειδή, τα θέματα αυτά δεν είχαν την παραμικρή σχέση με το μπάσκετ και την ομάδα είχα σεβαστεί τα off the record που είχα (όπως σέβομαι και ένα αντίστοιχο και δεν μπορώ τουλάχιστον για την ώρα να γράψω την αλήθεια για την υπόθεση Μπατίστ) αλλά η σημερινή συνέντευξη τύπου νομίζω ότι διαφωτίζει πλήρως όσα έγραφα πριν από 1,5 σχεδόν χρόνο στη στήλη μου. Οποιος κρατάει αρχείο τευχών και ανατρέξει θα τα διαβάσει πλέον πολύ πιο σωστά και ενδέχεται να καταλάβει ακόμη περισσότερα.
Στην ουσία: Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν θα φύγει από την προεδρία της ομάδας εκτός αν απόψε εμφανιστεί στο γήπεδο ο θείος του και δηλώσει ότι την αναλαμβάνει (δεν το θεωρώ απίθανο ως σενάριο) ή ο κόσμος στραφεί εναντίον του (δεν μπορώ να γνωρίζω τις αντιδράσεις). Επιμένω όμως μέχρι τα γεγονότα να πάρουν άλλη ρότα ότι τελικά ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ.


Σύμφωνα με νεώτερες πληροφορίες ο Θανάσης Γιαννακόπουλος εφόσον πάει στο γήπεδο ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ κάποια σημαντική τοποθέτηση. Εάν και εφόσον κάνει δηλώσεις αυτές θα είναι γενικόλογες, λιτές και θα παραπέμπουν σε εσωτερικές συζητήσεις και διεργασίες. Τώρα αν παρασκηνιακά και ''διαδρομιστικά'' στα όποια ''πηγαδάκια'' προκύψει θέμα είναι άλλη ιστορία.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Ετοιμο το νέο τεύχος

Στο δρόμο για το τυπογραφείο βρίσκεται το νέο τεύχος του All Star που θα κυκλοφορήσει στα περίπτερα όλης της χώρας την Τετάρτη και την Πέμπτη. Για πρώτη φορά στα επτά χρόνια ζωής του περιοδικού βαφτίσαμε ένα τεύχος ως συλλεκτικό και η θεματολογία του είναι κάτι που για πρώτη φορά βλέπει το φως της δημοσιότητας σε μπασκετικό έντυπο εδώ και τριάντα χρόνια που κυκλοφορούν περιοδικά για το άθλημα. Λίγη υπομονή μέχρι τα αποκαλυπτήρια... Πιστεύουμε ότι και αυτό και το επόμενο τεύχος (ανάλογης θεματολογίας) είναι δύο περιοδικά που δεν πρέπει να χάσει κανείς αληθινός μπασκετόφιλος.