Χαμένη ευκαιρία

Η πίκρα δεν είναι ότι χάσαμε. Αυτό η πραγματικότητα είναι ότι το περιμέναμε. Η πίκρα προέρχεται από τον τρόπο που χάσαμε. Για 32 λεπτά η άριστη τακτική του Ζούρου είχε παγιδεύσει τους Γάλλους. Σωστός ρυθμός και καλά διαβασμένη άμυνα (ειδικά πάνω στον Πάρκερ), ένας κυρίαρχος Μπουρούσης κάτω από τα καλάθια και το όνειρο της υπέρβασης έμοιαζε εφικτό. Από κει και πέρα χάλασαν πολλά πράγματα...
Ο Βασιλειάδης που μπήκε για να βάλει δύο σουτ τα έχασε και στην άμυνα τα έφαγε από τον Μπατούμ. Ο Μπουρούσης είχε κουραστεί και δεν ξεκουράσυτηκε ειδικά στο διάστημα της τρίτης περιόδου που ο Νοά κάθισε αρκετή ώρα στον πάγκο. Ο Καϊμακόγλου που ήταν εξαιρετικός στο α’ μέρος φάνηκε να μην είναι στα πλάνα του Ζούρου καθόλου για τη συνέχεια. Χάθηκαν δύο κρίσιμες βολές από Μπουρούση και Φώτση που θα μπορούσαν δυνητικά να φέρουν το παιχνίδι στα ίσα στο τελευταίο δίλεπτο και να μεταφέρουν ακόμη περισσότερο άγχος στους Γάλλους. Η εθνική είχε δύο γκαρντ και ήταν υποχρεωμένη να παίζει και με τους δύο στο παρκέ γιατί όταν καθόταν στον πάγκο ο ένας μας έπνιγε η αντίπαλη άμυνα. Μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες που όμως είναι καθοριστικές όταν το παιχνίδι κρίνεται οριακά και σε...λεπτομέρειες. Επαναλαμβάνω ότι η τακτική της εθνικής ήταν σχεδόν άριστη αλλά το υλικό και η διαχείριση του λειψά...
Τωρα στην εθνική μένει ένα ματς αύριο για να κριθεί ο στόχος της. Μια θέση στο προολυμπιακό και όχι εγκλεισμός εντός συνόρων μέχρι το επόμενο Ευρωμπάσκετ. Σε κάθε περίπτωση ότι και αν γίνει αύριο η συγκεκριμένη εθνική κστάφερε να σταθεί με απόλυτη αξιοπρέπεια σε μια απαιτητική διοργάνωση και με δεδομένο ότι απουσιάζουν τουλάχιστον 4-5 παίκτες πρώτης γραμμής. Επίσης, ο Ζούρος απέδειξε ότι ένας σοβαρός Έλληνας νέος προπονητής μπορεί να πετύχει τα μέγιστα ακόμη και με περιορισμένης δυναμικότητας υλικό στα χέρια του.