Το run and gun ομάδων όπως η Φινλανδία είναι επικίνδυνο για αφελείς αντιπάλους. Η για ομάδες με αυτοκαταστροφικές τάσεις όπως η Κροατία που οι παίκτες της συνήθως πλακώνονται στα αποδυτήρια στα μισά των μεγάλων διοργανώσεων. Αυτή τη φορά πρωτοτύπησαν και έπαιξαν σφαλιάρες παραμονές του Ευρωμπάσκετ.
Στη δική μας εθνική τέτοια φαινόμενα έχουν εκλείψει από το αλήστου μνήμης καλοκαίρι του 2007 όταν ο αρχισυνδικαλιστής διεθνής απειλούσε στα αποδυτήρια τους συμπαίκτες του. Και εκείνοι απλά τον άκουγαν. Στη σημερινή εθνική, το παιδομάζωμα του Ζούρου, οι βετεράνοι δεν τραβάνε τέτοια ζόρια άλλωστε ποτέ δεν διακρίθηκαν για τις συνδικαλιστικές τους τάσεις. Η εθνική ήταν έτοιμη για τους Φιναλνδούς τους αντιμετώπισε αμυντικά τουλάχιστον με όσο σοβαρότητα μπορεί να δείξει μια κανονική ομάδα απέναντι σε ένα μονοδιάστατο αντίπαλο και η μπουγάδα ξεπλύθηκε νωρίς. Το μάλλον αναμενόμενο 2/2 προσφέρει στην πιτσιρικαρία της εθνικής ή τους λίγο μεγαλύτερους αλλά άπειρους από διεθνείς διοργανώσεις αυξημένη αυτοπεποίθηση και κυρίως τους πείθει ότι η άμυνα θα τους πάει όσο μακριά είναι γραφτό να πάνε. Θετικό ότι η εθνική παραμένει με στόφα μεγάλης ομάδας που κερδίζει άνετα παιχνίδια με υποδεέστερους αντιπάλους ακόμη και όταν δεν παίζει με φουλ γκάζια ή με φουλ κέφια. Σε κάθε περίπτωση αυτή η εθνική θα κριθεί στις δυσκολίες, μετά την πρώτη ήττα και πόσο δυνατή θα αποδειχθεί, τόσο σε επίπεδο παικτών όσο και τεχνικού επιτελείου στους ’’τριγμούς’’. Εκείνο που μου άρεσε και στην προετοιμασία αλλά και στα επίσημα είναι ένα: Η ομάδα έχει αρχή και τέλος, έχει φιλοσοφία και καθοδήγηση από τον πάγκο.
Στη δική μας εθνική τέτοια φαινόμενα έχουν εκλείψει από το αλήστου μνήμης καλοκαίρι του 2007 όταν ο αρχισυνδικαλιστής διεθνής απειλούσε στα αποδυτήρια τους συμπαίκτες του. Και εκείνοι απλά τον άκουγαν. Στη σημερινή εθνική, το παιδομάζωμα του Ζούρου, οι βετεράνοι δεν τραβάνε τέτοια ζόρια άλλωστε ποτέ δεν διακρίθηκαν για τις συνδικαλιστικές τους τάσεις. Η εθνική ήταν έτοιμη για τους Φιναλνδούς τους αντιμετώπισε αμυντικά τουλάχιστον με όσο σοβαρότητα μπορεί να δείξει μια κανονική ομάδα απέναντι σε ένα μονοδιάστατο αντίπαλο και η μπουγάδα ξεπλύθηκε νωρίς. Το μάλλον αναμενόμενο 2/2 προσφέρει στην πιτσιρικαρία της εθνικής ή τους λίγο μεγαλύτερους αλλά άπειρους από διεθνείς διοργανώσεις αυξημένη αυτοπεποίθηση και κυρίως τους πείθει ότι η άμυνα θα τους πάει όσο μακριά είναι γραφτό να πάνε. Θετικό ότι η εθνική παραμένει με στόφα μεγάλης ομάδας που κερδίζει άνετα παιχνίδια με υποδεέστερους αντιπάλους ακόμη και όταν δεν παίζει με φουλ γκάζια ή με φουλ κέφια. Σε κάθε περίπτωση αυτή η εθνική θα κριθεί στις δυσκολίες, μετά την πρώτη ήττα και πόσο δυνατή θα αποδειχθεί, τόσο σε επίπεδο παικτών όσο και τεχνικού επιτελείου στους ’’τριγμούς’’. Εκείνο που μου άρεσε και στην προετοιμασία αλλά και στα επίσημα είναι ένα: Η ομάδα έχει αρχή και τέλος, έχει φιλοσοφία και καθοδήγηση από τον πάγκο.
Τι στο καλό θα γίνει με τα σχόλια;Τσάμπα γράφουμε και σχολιάζουμε; Συγνώμη αλλά αν έχει αλλάξει η τακτική του blog πες το μας να το ξέρουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή