Η τελευταία στροφή στο Μακρύ ζεϊμπέκικο του Κοεμτζή

Το όνομα Νίκος Κοεμτζής για πολλά χρόνια ήταν συνώνυμο του φονιά, του μακελάρη και του σφαγέα. Σε εποχές που η εγκληματικότητα στην Ελλάδα ήταν πολύ πιο χαμηλή από σήμερα ο Κοεμτζής είχε σοκάρει την ελληνική κοινωνία όταν λίγο πριν την πτώση της χούντας έσφαξε τρία άτομα σε ένα σκυλάδικο για μια παραγγελιά. Μερικά χρόνια αργότερα, μεγαλώνοντας άκουγα το όνομα του, το όνομα του Μουντή (από την ουσιαστικά ανεξιχνίαστη δολοφονία της Τσάπμαν) ή αργότερα του ’’Δράκου’’ Παπαχρόνη σαν τα απόλυτα εκφοβιστικά, ένα πράγμα σαν τον Φρέντι Κρούγκερ για τους Αμερικάνους έφηβους στον ΄΄Εφιάλτη του δρόμου με τις λεύκες’’.

Κάπου εκεί μπλεγμένος στις παρέες που σύχναζαν στην Πλάκα και στα κλαμπ της περιοχής άκουσα τον Νιόνιο να τραγουδάει για 13 λεπτά το ’’Μακρύ ζειμπέκικο για το Νίκο’’. Ήταν ακόμη η εποχή που ο Σαββόπουλος έγραφε τραγούδια από την καρδιά του και είχε κάτι να πει. Μετά κουρεύτηκε, έγινε υμνητής του Μητσοτάκη, ζήτησε συγνώμη γιατί δεν πήγε στο στρατό… Θυμάμαι ότι ένιωσα μια ηλεκτρική εκκένωση διάρκειας 13 λεπτών, όσο κρατούσε το κομμάτι. Ένα τραγούδι που άνοιγε ένα διαφορετικό παράθυρο και έδινε μια άλλη ερμηνεία στα όσα έγιναν εκείνο το βράδυ στη Νεράιδα. Κάπου εκεί γύρω, είδα και την ταινία Παραγγελιά του Παύλου Τάσιου για πρώτη φορά (την είδα άλλες τρεις μετά)…

Πριν από έξι επτά χρόνια αποφάσισε να μυήσω μια ελαφρά αγοραφοβική φίλη στα μυστικά του γιουσουρούμ στο Μοναστηράκι. Τελειώνοντας τη βόλτα μας στα παλαιοβιβλιοπωλεία και στα δισκάδικα πέσαμε πάνω σε ένα πάγκο στην αρχή της Ηφαίστου έξω από το σταθμό του τραίνου. Ένας τύπος με άσπρο μούσι πουλούσε ένα βιβλίο με τίτλο ’’Το μακρύ ζεϊμπέκικο του Νίκου Κοεμτζή’’. Ήταν ο ίδιος ο Κοεμτζής. Αγοράσαμε δύο αντίτυπα και του έπιασα την κουβέντα αφού τον κέρασα τσιγάρο. Μιλήσαμε κανένα τέταρτο και στο τέλος έφυγα πιο μπερδεμένος από όσο ήμουν για χρόνια όταν άκουγα ή διάβαζα για την ιστορία του. Όταν τόλμησα να του φέρω την κουβέντα στο φονικό για τις ’’Βεργούλες’’ μου είπε πολύ ήρεμος: ’’Οτι είναι να πω το λέω στο βιβλίο που κρατάς. Ένα θα σου πω, μόνο, φιλαράκι, εγώ είμαι τελειωμένος εδώ και τριάντα χρόνια. Εκείνο το βράδυ βούλιαξα στην κόλαση και δεν την εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου’’. Με ρώτησε τι δουλειά κάνω και όταν του είπα δημοσιογράφος χάλασε λίγο και έκοψε την κουβέντα.

Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ αν ο Κοεμτζής ήταν απλά ένας μακελάρης, αν ήταν κυνηγημένος από ένα σύστημα που τον έκανε να σαλτάρει, αν ήταν αυτά που λέει ο Σαββόπουλος, αν το δράμα συντελέστηκε στο χώρο του αοράτου αλλά μικρή σημασία έχει πια. Για κάποιους ο Κοεμτζής ήταν απλά ένας στυγνός φονιάς, για άλλους ο τελευταίος μάγκας που καθάρισε τρεις αστυνομικούς όχι για την ασήμαντη αφορμή μιας παραγγελιάς αλλά πηγαίνοντας κόντρα στο σύστημα που τον κυνηγούσε. Το μοναδικό που μου έμεινε είναι ένα βιβλίο με λάθος αφιέρωση αφού πήρα αυτό της φίλης μου και εκείνη το δικό μου.

* Ο Νίκος Κοεμτζής βρέθηκε σήμερα νεκρός εκεί κοντά που τον συνάντησα. Στην περιοχή που πούλαγε τα βιβλία του.