Δεν θα είναι μακρύς ο Μεσαίωνας

Είναι γνωστό στους αναγνώστες του μπλογκ ότι πάγια αρχή του All Star παραμένει να μην δημοσιεύεται κανένα θέμα του περιοδικού στο διαδίκτυο όχι για λόγους μυστικοπάθειας αλλά καθαρά από σεβασμό στους αναγνώστες που πληρώνουν το περιοδικό κάθε Τετάρτη και το αγοράζουν στο περίπτερο. Και αυτό δεν θα αλλάξει.
Κατ΄εξαίρεση σήμερα και αφού αύριο αποσύρεται το τεύχος 229 από τα περίπτερα αναδημοσιεύω ένα συγκεκριμένο κείμενο όπως είχα προαναγγείλει. Είναι το ediotrial του περιοδικού που σε πείσμα των καιρών και της καταστραφολογίας μετά την αποτυχία της εθνικής εκφράζει μια πολύ αισιόδοξη άποψη. Ο τίτλος του είναι και ο τίτλος του ποστ. Δεν θα είναι μακρύς ο Μεσαίωνας...

Σε περιόδους κρίσης, λένε οι επιχειρηματίες και οι οικονομολόγοι ότι παρουσιάζονται οι μεγαλύτερες ευκαιρίες. Αρκεί να γίνεται η λεγόμενη σωστή διαχείριση κρίσης. Το τριπλό ουσιαστικά σοκ της Εθνικής επί τουρκικού εδάφους μπορεί να είναι οδυνηρό, αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκη καταστροφικό. Η Εθνική διαφήμισε προκαταβολικά το ατόπημα ενός αγώνα που ήθελε να χάσει, πιάστηκε στα δίχτυα της… παγίδας που ουσιαστικά είχε στήσει για τους άλλους, γνώρισε έναν από τους πλέον άδοξους αποκλεισμούς στη νεότερη ιστορία της και βίωσε ζωντανά και από τηλεοράσεως την ανακοίνωση μιας απόφασης που είχε πάρει καιρό τώρα ο Δημήτρης Διαμαντίδης.



Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε τη συστηματική απαξίωση και ευτελισμό του λεγόμενου επαγγελματικού μπάσκετ και κάθε καλοκαίρι αποκούμπι ήταν οι επιτυχίες της Εθνικής ομάδας. Η γενιά της δεκαετίας των μηδενικών μας πρόσφερε χαρά που η αλήθεια είναι ότι δεν την περιμέναμε μετά τα διαδοχικά στραπάτσα στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1999, του 2001 και την απογοητευτική κατάληξη της προσπάθειας του 2003. Η αλήθεια είναι ότι μιλάγαμε για μια ακόμη χαμένη γενιά του ελληνικού μπάσκετ, η οποία εξελίχθηκε στην πιο πετυχημένη της ιστορίας! Την ώρα που νοσταλγούσαμε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης συνεργάζονταν στην πιο όμορφη «συνωμοσία» του ελληνικού μπάσκετ και άγγιξαν μέχρι και την κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ.


Είναι λογικό στη χώρα του εύκολου ενθουσιασμού και της απόλυτης λύπης αυτήν τη στιγμή να υπάρχει όχι απλά προβληματισμός, αλλά «κρίση πανικού» για όσους ασχολούνται με το μπάσκετ και ειδικότερα με την Εθνική ομάδα. Δεν θα συμμεριστώ την καταστροφολογία, ακόμη και αν μας περιμένουν μερικά δύσκολα καλοκαίρια και ένας μικρός... Μεσαίωνας. Ο αντίστοιχος μεσαίωνας της ανθρωπότητας ήταν προϊόν σκοταδισμού και χειραγώγησης των φωτεινών μυαλών από ιεροεξεταστές και τους «άρχοντες» της εποχής. Είναι καιρός όσοι αγαπάμε το ελληνικό μπάσκετ να συνεργαστούμε όχι μόνο για τη δημιουργία ενός νέου οράματος, αλλά να δούμε την κρίση ως μια περίοδο ευκαιρίας. Ακόμη και πάνω σε μια καμένη γη που κάποιος τη ράντισε με θειάφι και αλάτι κάποτε θα φυτρώσει κάτι. Το ελληνικό μπάσκετ έφτασε χαμηλά και σε επίπεδο Εθνικής ομάδας, αλλά δεν είναι καμένη γη. Ο στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι να δημιουργήσει ψεύτικες ελπίδες και πλασματική αισιοδοξία. Αλλά το μπάσκετ έχει γερές ρίζες σ’ αυτήν τη χώρα. Ρίζες που δεν καταστρέφονται ούτε από μια αποτυχία, ούτε από τη διοικητική ανεπάρκεια γερόντων που αργά ή γρήγορα θα αποσυρθούν. Το ζητούμενο είναι μέσα από αυτήν τη διαδικασία να προκύψουν νέες φωνές, νέο αίμα σε όλα τα επίπεδα, που θα προσθέσουν φρεσκάδα και υγεία στα κύτταρα του ελληνικού μπάσκετ. Τούτο το περιοδικό θα παλέψει με όσες δυνάμεις έχει προς αυτή την κατεύθυνση. Ξέρουμε ότι δεν αρκεί αυτό και δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Επειδή πια στο μέτρημα βγαίνουμε λειψοί και κοντεύουμε να μείνουμε και λιγότεροι από όσοι είμαστε όταν ξεκίνησε αυτό το μαγικό ταξίδι εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, μόνο ένα μας μένει. Να συσπειρωθούμε γύρω από το ελληνικό μπάσκετ, να αναδείξουμε όλα εκείνα τα θετικά που ακόμη υπάρχουν και να μην επιτρέψουμε σε αναχρονιστές, δήθεν, κατεστημένους, παρακμασμένους, ανήθικους, ξεπεσμένους, ανεπαρκείς να μας πάρουν μαζί τους μέχρι τον πάτο του πηγαδιού. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο. Από δω και πέρα η ευθύνη όλων μας είναι δεδομένη. Με τις μικρές ή μεγάλες δυνάμεις να αναδείξουμε όλα εκείνα που μπορούν να οδηγήσουν από το Μεσαίωνα στην Αναγέννηση.


Υ.Γ. 1 Μπορεί στο εξώφυλλο να του ζητάμε να ξαναγυρίσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μάθουμε μια Εθνική χωρίς τον Διαμαντίδη. Καταρχήν διαφωνώ με την ουσία της απόφασής του, αλλά όχι με τα κίνητρά του. Ο Δημήτρης ήταν πάντοτε συνεπής και σοβαρός επαγγελματίας και καταλαβαίνει αυτό που όλοι οι υπόλοιποι δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ή δεν βλέπουμε: Τα τελευταία δύο χρόνια το κορμί του έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα, αφού συσσωρεύτηκαν τραυματισμοί που αντιστοιχούν σε ολόκληρη καριέρα. Έχει να υποστηρίξει και να σεβαστεί ένα μεγάλο συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό και εκείνος ξέρει καλύτερα από τον καθένα πώς πρέπει να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση. Η εθελοντική προσφορά ενός αθλητή στην Εθνική ομάδα δεν σημαίνει ότι πρέπει να οδηγεί και στη φυσική του εξόντωση. Η Εθνική ομάδα έζησε μετά το 1991, όταν ο Νίκος Γκάλης αποφάσισε να βάλει τέλος στην παρουσία του στην Εθνική, είδε έναν έναν τους μεγάλους της γενιάς του 1987 (Γιαννάκης, Χριστοδούλου και Φασούλας) να αποχωρούν μέσα στην επόμενη εξαετία και τελικά ξαναβρήκε το δρόμο της μετά από μια κάθετη πτώση που κράτησε επτά χρόνια (1998-2005).


Υ.Γ. 2 Θα μπορούσα να υπερθεματίζω για ώρες και γράφοντας χιλιάδες λέξεις για την ανεπάρκεια του Καζλάουσκας. Από την πρώτη μέρα της πρόσληψής του έγραφα σε αυτήν τη γωνιά του περιοδικού το αυτονόητο: Ότι η Εθνική δεν έπρεπε να γυρίσει 30 χρόνια πίσω προσλαμβάνοντας ξένο προπονητή. Και να που γυρίσαμε κοντά 25 χρόνια πίσω και αγωνιστικά. Νομοτελειακό… Θα μπορούσα να επαναλάβω όσα έγραφα πέρσι μετά την τρίτη θέση της Πολωνίας, όταν η πλειοψηφία του Τύπου τον χαρακτήριζε επιτυχημένο εκ του αποτελέσματος, ή ακόμη και τις ενστάσεις μου στο διάστημα της φετινής προετοιμασίας. Αλλά τέτοιου είδους επιβεβαιώσεις είναι και πικρές και εγωιστικές και δεν προσφέρουν τίποτε εποικοδομητικό στην υπόθεση της Εθνικής ομάδας. Ας κλείσει γρήγορα η θλιβερή παρένθεση και να κοιτάξουμε μπροστά στην επόμενη μέρα.


Υ.Γ. 3 Αν ο Λιθουανός είναι ο ένοχος, ο αναμφισβήτητος ηθικός αυτουργός είναι ο άνθρωπος που τον προσέλαβε: Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Οι ηγέτες, οι αληθινοί ηγέτες είναι εκείνοι που μπαίνουν μπροστά στις αποτυχίες και όχι εκείνοι που καρπώνονται τις επιτυχίες. Όπως σωστά επισημάνθηκε, ο Βασιλακόπουλος προτίμησε να κρυφτεί για 24 ώρες στην Πόλη και να μην επιστρέψει μαζί με την αποστολή της Εθνικής. Αυτό δείχνει ότι τελικά είναι μικρός, ελάχιστος…