Heaven got the blues!

Με μια λιτή ανακοίνωση σε μαύρο φόντο έγινε γνωστός (μέσα από το επίσημο σάιτ του) ο ξαφνικός θάνατος του Γκάρι Μουρ σε ηλικία 59 ετών. Ο Ιρλανδός κιθαρίστας βιρτουόζος των μπλουζ και της ροκ έφυγε ξαφνικά και ειρηνκά μέσα στον ύπνο του ενώ βρισκόταν σε διακοπές στην Ισπανία. Τον Μουρ τον πρωτομάθαμε ως περιστασιακό μέλος των θρυλικών Thn Lizzy και αργότερα από το απόλυτο μπλουζ-ροκ ύμνο το Sill got the blues, τραγούδι που έγινε μεγάλο χιτ στις αρχές των 90's. Τραγική ειρωνεία αλλά ένας από τους πιο πρόσφατους δίσκους του είχε τον τίτλο Dark days in paradise. RIP Gary...



Την ίδια μέρα και σε ηλικία 67 ετών έφυγε και η ηθοποιός Λένα Νίμαν που στοίχειωσε την εφηβεία μας πίσω στη δεκαετία του ’70 με την ερμηνεία της στις ταινίες ’’Είμαι περίεργη κίτρινη’’ και ’’Είμαι περίεργη μπλε’’. Ταινίες που επισκίασαν την παρουσία της στη Φθνινοπωρινή Σονάτα του Μπέργκμαν δίπλα στη Λιβ Ούλμαν. Η Σουηδέζα Νίμαν αποτέλεσε για λάθος λόγους ’’φετίχ’’ για τους έφηβους της μεταδικτατορικής Αθήνας. Τότε, με μεγάλη καθυστέρηση ανακαλύψαμε την παρουσία της στις ταινίες ’’Είμαι περίεργη κίτρινη’’ και ’’Είμαι περίεργη μπλε’’. Βεβαίως, στη στερημένη σεξουαλικά Ελλάδα εντύπωση δεν έκαναν οι ταινίες αυτές καθαυτές αλλά οι γυμνές εμφανίσεις της Νίμαν και το γεγονός ότι στην πρώτη ταινία έκανε σεξ επί της οθόνης με τον συμπρωταγωνιστή της και εμφανιζόταν χωρίς ρούχα στη μισή, σχεδόν, ταινία. Μάλιστα, η ταινία είχε παιχτεί με την ένδειξη Αυστηρώς ακατάλληλη στους Αθηναϊκούς κινηματογράφους και σε ορισμένες περιπτώσεις είχε ξεπέσει ακόμη και σε τσοντοκινηματογράφους της Ομόνοιας και είχε μπει στο ίδιο τσουβάλι με την αλήστου μνήμης Εμανουέλα, την Ιστορία της Ο και το...Βαθύ λαρύγγι! Οι ταινίες στην πραγματικότητα ήταν δύο πρωτοποριακά ψευτο-ντοκιμαντέρ που αποτελούσαν μια καταγγελία στο συντηρητισμό, τον ολοκληρωτισμό και τα ήθη της δεκαετίας του ’60 (γυρίστηκαν το 1967 και το 1969 νομίζω αλλά στην Ελλάδα παίχτηκαν μετά την πτώση της δικτατορίας). Λογικό, στην οπισθοδρομική Ελλάδα να αντιμετωπιστούν περίπου σαν....τσόντες (άντε τσόντες ποιότητας) και να αποκτήσουν την αληθινή τους αξία αρκετά χρόνια αργότερα. Ακόμη και στην απελευθερωμένη Σουηδία η υπερβολική δόση γυμνού αλλά και οι θέσεις της ταινίας υπέρ των εκτρώσεων κλπ. είχαν οοκάρει.  Οπου βρείτε τις δύο ταινίες δείτε της άφοβα, προτείνονται για μανιώδεις σινεφιλ. Το κίτρινο και το μπλε ήταν ευθείες αναφορές στα χρώματα της Σουηδικής σημαίας. Βρήκα 15 λεπτά από το I’m curius blue αλλά δυστυχώς όχι από το I'm curius yellow... RIP Lena