Με μια λιτή ανακοίνωση σε μαύρο φόντο έγινε γνωστός (μέσα από το επίσημο σάιτ του) ο ξαφνικός θάνατος του Γκάρι Μουρ σε ηλικία 59 ετών. Ο Ιρλανδός κιθαρίστας βιρτουόζος των μπλουζ και της ροκ έφυγε ξαφνικά και ειρηνκά μέσα στον ύπνο του ενώ βρισκόταν σε διακοπές στην Ισπανία. Τον Μουρ τον πρωτομάθαμε ως περιστασιακό μέλος των θρυλικών Thn Lizzy και αργότερα από το απόλυτο μπλουζ-ροκ ύμνο το Sill got the blues, τραγούδι που έγινε μεγάλο χιτ στις αρχές των 90's. Τραγική ειρωνεία αλλά ένας από τους πιο πρόσφατους δίσκους του είχε τον τίτλο Dark days in paradise. RIP Gary...
Την ίδια μέρα και σε ηλικία 67 ετών έφυγε και η ηθοποιός Λένα Νίμαν που στοίχειωσε την εφηβεία μας πίσω στη δεκαετία του ’70 με την ερμηνεία της στις ταινίες ’’Είμαι περίεργη κίτρινη’’ και ’’Είμαι περίεργη μπλε’’. Ταινίες που επισκίασαν την παρουσία της στη Φθνινοπωρινή Σονάτα του Μπέργκμαν δίπλα στη Λιβ Ούλμαν. Η Σουηδέζα Νίμαν αποτέλεσε για λάθος λόγους ’’φετίχ’’ για τους έφηβους της μεταδικτατορικής Αθήνας. Τότε, με μεγάλη καθυστέρηση ανακαλύψαμε την παρουσία της στις ταινίες ’’Είμαι περίεργη κίτρινη’’ και ’’Είμαι περίεργη μπλε’’. Βεβαίως, στη στερημένη σεξουαλικά Ελλάδα εντύπωση δεν έκαναν οι ταινίες αυτές καθαυτές αλλά οι γυμνές εμφανίσεις της Νίμαν και το γεγονός ότι στην πρώτη ταινία έκανε σεξ επί της οθόνης με τον συμπρωταγωνιστή της και εμφανιζόταν χωρίς ρούχα στη μισή, σχεδόν, ταινία. Μάλιστα, η ταινία είχε παιχτεί με την ένδειξη Αυστηρώς ακατάλληλη στους Αθηναϊκούς κινηματογράφους και σε ορισμένες περιπτώσεις είχε ξεπέσει ακόμη και σε τσοντοκινηματογράφους της Ομόνοιας και είχε μπει στο ίδιο τσουβάλι με την αλήστου μνήμης Εμανουέλα, την Ιστορία της Ο και το...Βαθύ λαρύγγι! Οι ταινίες στην πραγματικότητα ήταν δύο πρωτοποριακά ψευτο-ντοκιμαντέρ που αποτελούσαν μια καταγγελία στο συντηρητισμό, τον ολοκληρωτισμό και τα ήθη της δεκαετίας του ’60 (γυρίστηκαν το 1967 και το 1969 νομίζω αλλά στην Ελλάδα παίχτηκαν μετά την πτώση της δικτατορίας). Λογικό, στην οπισθοδρομική Ελλάδα να αντιμετωπιστούν περίπου σαν....τσόντες (άντε τσόντες ποιότητας) και να αποκτήσουν την αληθινή τους αξία αρκετά χρόνια αργότερα. Ακόμη και στην απελευθερωμένη Σουηδία η υπερβολική δόση γυμνού αλλά και οι θέσεις της ταινίας υπέρ των εκτρώσεων κλπ. είχαν οοκάρει. Οπου βρείτε τις δύο ταινίες δείτε της άφοβα, προτείνονται για μανιώδεις σινεφιλ. Το κίτρινο και το μπλε ήταν ευθείες αναφορές στα χρώματα της Σουηδικής σημαίας. Βρήκα 15 λεπτά από το I’m curius blue αλλά δυστυχώς όχι από το I'm curius yellow... RIP Lena
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Λες ο σκηνοθετης να ηταν Αλμπα Βερολινου?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω ευτυχως τον εμαθα απο την σοβαρη του φαση δεκαετια 80, με την γεροντομπλουζ φαση δεν πολυασχοληθηκα (γι' αυτο το στυλ εχουμε ΒΒ King, Muddy Waters, John Lee Hooker, αντε και Rory Gallagher). Το 2010 μας εσκισε, προβλεπω και το 2011, να μας κανει τα ιδια...
Αφού αναφέρθηκες στο I am curious τσέκαρε και την τελευταία (αν δεν κάνω λάθος) ταινία του Sjoman ''Alfred'' που αναφέρεται στον Νόμπελ.Γενικά τo έργο του αν δεν ήταν τόσο άνισο και δε φλέρταρε με το cult θα είχε αφήσει πολύ σημαντικότερο στίγμα.Παρά το ότι όπως καταλαβαίνεις δεν έχω πρωτογενείς παραστάσεις από τη Μεταπολίτευση,αμφιβάλλω για το αν αυτή η αντιμετώπιση αφορούσε μόνο την Ελλάδα.Οι τεχνικές του στο γυμνό και οι δρόμοι που άνοιξε απασχόλησαν υπέρ το δέον κρίνοντας και από όσες συνεντεύξεις του έχω διαβάσει.Κρίμα,γιατί το I am curious έχει κοινωνιολογικό υλικό που στέλνει τον Γούντι Άλεν για τσάι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.Μετά το γεύμα που θα μας παραθέσεις με τον από πάνω θα ακολουθήσει και αφιέρωμα στο Μάριο Μονιτσέλι..
Seriously now, υπαρχει κατι απο τα ενδιαφεροντα πραγματα (μπασκετ, κινηματογραφος, μουσικη) που να μην εχεις ΓΝΩΣΕΙΣ?? Κατανταει εκνευριστικο. Περα απο το γλειψιμο. Aν και ο Gary Moore μεσουρανησε σε εποχες που ημουν πολυ μικρος, ηταν κατα την γνωμη μου μαζι με τον Stevie Ray Vaughan (εκεινος και αν εφυγε νωρις) οι κορυφαιοι απο τους ελαχιστους κιθαρίστες(της νεοτερης εποχης) που αφιερωθηκαν αποκλειστικα στα blues, και κυριαρχησαν σε αυτο το ειδος μουσικης. Προσωπικα, ηταν και ενας απο τους κυριους λογους που επιασα πρωτη φορα την ηλεκτρικη κιθαρα και αρχισα να μαθαινω, ηχητικα μεγαλεια οπως το still got the blues, το empty rooms η το spanish guitar μπορει να μας φαινονται συνηθισμενα επειδη τα εχουμε ακουσει πολλες φορες, αλλα απλα δεν θα υπηρχαν αν δεν ζουσε αυτος ο ανθρωπος, και θα ζησουν τωρα που αυτος εχει φυγει.. Αξιος συνεχιστης ( περα απο τον John Mayer, που παντως εχει δηλωσει πως προτυπο του ειναι ο SRV και οχι ο Moore) δεν φαινεται να υπαρχει, και δεν θα ηταν και το ευκολοτερο πραγμα να βρεθει.. R.I.P
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω την αντιμετώπιση σε άλλες χώρες, τότε τα ταξίδια ήταν απαγορευμένα και όνειρο! Ασε για την ενημέρωση. Εβγαινε ένας δίσκος στην Αμερική και αν δεν τον έπαιζε το μεσημέρι ο Πετρίδης δεν το μαθαίναμε ποτέ ή τον ακούγαμε 6-7 μήνες αργότερα. Σήμερα, βγαίνει ο δίσκος και σε πέντε λεπτά τον έχουμε κατεβάσει...
Μετά το γεύμα παλικάρι μου δεν θα έχεις κουράγιο για καμία ανάλυση.
panos
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσε μην ανοίξω τα χαρτιά μου γιατί ξέρω και για άλλα πράγματα που δεν μπορείς να φανταστείς. Οσοι έχουν έρθει σπίτι μου ξέρουν για το δωμάτιο βιβλιοθήκη κλπ.
panos
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάλε μέσα και τον Ρόρι Γκάλαχερ... Η συναυλία του στην Αθήνα ήταν θεμα συζήτησης στα ροκ στέκια της πόλης για πέντε χρόνια μετά. Στο Shadow play έπεσε πολύ κλάμα. Οι μέσα κλαίγαμε με το τραγούδι και οι έξω έκλαιγαν από τα δακρυγόνα της αστυνομίας.
Μεγαλη συζητηση θα ανοιξουμε τωρα κουρουνα. Διαφωνω με πολλους στο θεμα του Ρορι, πιστευω οτι αν και πολυ μπροστα σαν κιθαριστας, και σιγουρα με την original περιεργη -αλλα οχι ξεκαθαρα ορισμενη- αντιληψη που οφειλει ενας τετοιος performer να εχει για τη ζωη ( ποτε δεν εμπιστευτηκε γιατρους, ειχε τις δικες του περιεργες φοβιες) ασχοληθηκε λιγο παραπανω στα κομματια του με την ρυθμικη κιθαρα και δεν ταυτιστηκε 100% με τα blues( επαιζε απο folk μεχρι hard rock). Σιγουρα ηταν ξεχωριστος, αρνηθηκε μεχρι και την θεση του Blackmore οταν του προταθηκε γιατι ηθελε να παιζει με δικη του μπαντα, και κατα την γνωμη μου συνεθεσε μαζι με τον Gerry McAvoy ενα απο τα πιο καλοσυγχρονισμενα και δυναμικα διδυμα μπασιστα-κιθαριστα, αλλα μου φαινεται οτι ''εφευγε'' λιγο απο τα blues κατα καιρους. Προσωπικη αποψη παντα. Το πιο ωραιο για εμενα σε σχεση με τον Ρορι ειναι παντως η ιστορια της κιθαρας του.. Τωρα για το shadow play και για την συναυλια τι να πω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα αναφέρεις πως την αρχή την έκανε στους SKID ROW.Με κενό στην μέση.
Πάντως το "Βoys Are Back In Town" δεν το υπέγραψε.Κρίμα πάντως,αναπολώ εκείνες τις αμήχανες στιγμές για τα slow με τα κορίτσια...
Συμφωνώ ότι δεν ταυτίστηκε με τα μπλουζ όσο άλλοι κιθαρίστες αλλά οι μπλουζ συνθέσεις του ήταν μοναδικές. Σε τελική ανάλυση, όλοι οι μουσικοί ιστορικοί θεωρούν ότι τα πάντα έχουν τη βάση τους στο μπλουζ και ότι δεν υπάρχει μεγάλος κιθαρίστας της ροκ που δεν έχει επιρροές (έντονες ή λιγότερο φανερές) από τον Ρόμπερτ Τζόνσον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστός για τους Skid και τη διαφοροποίηση από τους ’άλλους’’ (για το κενό στη μέση λέω). Στους Θιν Λίζι νομίζω ότι έκανε τρία διαφορετικά περάσματα αλλά αναγνωρίζεται στην πραγματικότητα ως η πρώτη του μπάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά κουρούνα αυτό δεν είναι σάιτ, πολιτιστικός όμιλος είναι. Να σου αφιερώσω κι εγώ τους ταπεινούς μου χαιρετισμούς. Να πω την αλήθεια ο Γκάρι Μουρ και όλη αυτή η σκηνή που συζητάτε δεν με πολυσυγκινεί πλέον καθώς εδώ και χρόνια κινούμαι σε πιο νεο-κυματικούς (new wave) χώρους. Η Ελλάδα πάντως είναι νομίζω από τις λίγες χώρες που το ευρέως ορισμένο κλάσικ ροκ είναι τόσο δημοφιλές. Στην Αγγλία π.χ. αφορά ένα μάλλον περιορισμένο κοινό. Τέλος πάντων, ας αναπαυτεί εν ειρήνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί πάντως που μέστειλες για χόρτα ήταν αυτό με τις Σουηδικές ταινίες. Μπράβο και ξανά μπράβο. Τουλάχιστον πλέον μάλλον έμαθα την ηλικία σου, αφού σε κάνω ίσα με την μάνα μου, κι εκείνη τέκνο της βαριάς κουλτούρας που φαίνεται ότι χτύπησε κατακούτελα την μεταπολιτευτική Αθήνα. Ωραίες εποχές πρέπει να ταν.
Και κάτι άλλο που σκέφτηκα: Αν το ελληνικό μπάσκετ ήταν ταινία, ποιος θα την σκηνοθετούσε; Οι προτάσεις μου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πέτρινα χρόνια (1950-1980): Γυμνός Ιταλικός νεορεαλισμός. Φτώχεια και αγώνας για επιβίωση. Κάτι σε Φελίνι του Λα Στράντα ή πρώιμο Παζολίνι.
Η άνοδος (1980-1987): Σκορτσέζε του Γκουντ Φέλας και του Καζίνο. Πάθος για άνοδο και επιτυχία από όλους τους εμπλεκομένους. Για να ταιριάζει και με το παρατσούκλι του Νικ (γκάγκστερ).
Η εκτόξευση (1987-1998): Ένα ατέλειτο όνειρο. Πάλι Φελίνι, του 8 1/2 αυτήν την φορά. Η καλύτερη ταινία όλων των εποχών για τα καλύτερά μας χρόνια.
Η αργή πτώση (1998-2003): Σκηνές από ένα γάμο του Μπέργκμαν ή Άνι Χολ του Γούντι. Μια σχέση που χαλάει αργά και βασανιστικά.
Η ανάκαμψη (2003-2008): Ταραντίνο. Δημιουργική αναδιάταξη παλιών επιρροών, το ρετρό ξανά στην μόδα, το παρελθόν να εμπνέει.
Το σήμερα: Μπονιουέλ ή Γκοντάρ. Ψυχεδέλεια και των γονέων. Ο παραλογισμός και ο σουρρεαλισμός σε όλο τους το μεγαλείο. Ας ελπίσουμε να μην καταλήξουμε όπως ο Μπελμοντό στον Τρελό Πιερό, που στο τελός αυτο-ανατινάσσεται.
Απεργοσπάστης
ΑπάντησηΔιαγραφήThanx για τα καλά σου λόγια. Δεν σημαίνει ότι επειδή ασχολούμαστε νυχθημερόν με το μπάσκετ δεν μας ενδιαφέρουν και άλλα πράγματα. Απ΄ ότι βλέπω είσαι δυνατός παίκτης και στα κινηματογραφικά. Πολύ ωραίες οι προσωμειώσεις θα βρω χρόνο να γράψω και τα δικά μου...
Δεν είμαι τέκνο της βαριάς κουλτούρας. Είμαι μάλλον νεότερος από ότι φαντάζεσαι αλλά επειδή ξυριζόμουν από μικρός με έβαζαν στα...ακατάλληλα της εποχής. Πάντως ήταν ωραία χρόνια ακόμη και για μας τους μικρότερους από τους σημερινούς +50 κυρίως γιατί τίποτε δεν ήταν δεδομένο και χρειαζόταν να δουλεύει και λίγο το μυαλό σε όλα τα θέματα, αφού δεν υπήρχαν οι σημερινοί αυτοματισμοί.
Καταλαβα, ετσι και γινει το περιβοητο τραπεζωμα, να παρω και κατι να διαβασω, διοτι με το σινεμα δεν εχω και πολυ καλες σχεσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικα με τον Gallagher: η μαγεια του ηταν οτι το παιξιμο του ηταν χαρμανι απο πολλα διαφορετικα ειδη. Απλως νομιζω οτι με τα μπλουζ ηταν στο στοιχειο του. Τυχερος ο πατος ο πατερας μου που αξιωθηκε να τον δει 2 φορες.
Αν το ελληνικο μπασκετ ηταν ταινια του σημερα, θα ηταν το " Η Τζουλια και οι δυο μαυροι", για να τονιστει η καταπιεση που νιωθει ο ελληνας παικτης απο τους ξενους και κοινοτικους ανταγωνιστες του. Εναλλακτικος τιτλος: "Παρε τα λεφτα και τρεχα". Μια ταινια γυρισμενη αποκλειστικα για προεδρους.
Τελος τα λεφτα για Περιστερι. Ο Λασα τους το εκοψε το καναβουρι. Καποτε θα συνεβαιναν και αυτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.basketnet.gr/main/1/a1/articles/1/peristeri-lasa-efialtis.html