Ήταν θέμα χρόνου αφού στους πολλούς φίλους του στη Θεσσαλονίκη το είχε ήδη εξομολογηθεί από το καλοκαίρι. Ο Στογιάκοβιτς χθες βράδυ ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την ενεργό δράση σε ηλικία 34 ετών αφού όπως δήλωσε η φυσική του κατάσταση και τα πολλά προβλήματα τραυματισμών τα τελευταία χρόνια τον εμποδίζουν να συνεχίσει στο ίδιο επίπεδο. Πρόλαβε όμως στα 13 χρόνια που έπαιξε στο ΝΒΑ να κάνει όλα τα όνειρά του πραγματικότητα και κυρίως να πάρει πρωτάθλημα πριν από μερικούς μήνες με τους Μάβερικς.
Ακόμη και ο Ντέιβιντ Στερν έκανε δήλωση για την αποχώρηση του Πέτζα χαρακτηρίζοντας τον όχι άδικα ένα από τους μεγαλύτερους σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ! Τέταρτος στη λίστα των παικτών με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα όλων των εποχών, τρεις φορές All Star, δύο φορές νικητής του διαγωνισμού τριπόντων κια μια χρονιά δεύτερος σκόρερ σε όλο το ΝΒΑ ο Πέτζα ήταν και θα μείνει ο ''δικός μας άνθρωπος'' στο ΝΒΑ. Δεν ξέχασε ποτέ όσους τον βοήθησαν όταν έφτασε στα 14 του στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφει κάθε καλοκαίρι στην αγαπημένη του Χαλκιδική, το κινητό του το σηκώνει σε όλους τους παλιούς φίλους, έκανε δουλειές στη Μακεδονία, παντρεύτηκε Ελληνίδα. Η πιθανή επιστροφή του στην Ελλάδα ίσως αποτελέσει μια μεγάλη ευκαιρία ''ανάστασης'' για τον ΠΑΟΚ αφού και παλαιότερα είχε πει ότι θέλει να βοηθήσει διοικητικά. Αν ισχύουν όσα είχε δηλώσει σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στο περιοδικό το ιδανικό σενάριο είναι να ηγηθεί ενός σχήματος σοβαρών επιχειρηματιών, όχι για να σκορπάει λεφτά αλλά για να δημιουργήσουν μια δομημένη σωστά οικονομική κατάσταση. Αν τώρα το όνειρο των ανθρώπων του ΠΑΟΚ είναι να τον κάνουν πρόεδρο για να...πληρώνει μάλλον θα τον αποτρέψουν από κάθε ιδέα εμπλοκής.
Υ.Γ. 1 Ο Πέτζα αποτελεί παράδειγμα και για ένα ακόμη λόγο... Την τελευταία του χρονιά στον ΠΑΟΚ είχε ξεκινήσει εντατικά μαθήματα αγγλικών, άκουγε ραπ μουσική και έμπαινε σιγά σιγά στο κλίμα που θα συναντούσε αργότερα στο ΝΒΑ. Τότε ακριβώς ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Απόστολος Αλεξόπουλος έβαλε μπροστά του (και στην οικογένεια του) ένα μυθικό συμβόλαιο αξίας 1,5 δισεκατομμυρίου δραχμών. Ευτυχώς ο Πέτζα έπαιζε στην Ελλάδα αλλά δεν είχε την ελληνική νοοτροπία! Ελληνας παίκτης στην ηλικία του θα έβαζε υπογραφή χωρίς δεύτερη σκέψη και φυσικά ούτε τα λεφτά θα έπαιρνε, ούτε ανάλογη εξέλιξη θα είχε... Πήγε στο Σακραμέντο, ζορίστηκε την πρώτη χρονιά όπως όλοι οι Ευρωπαίοι, σκέφτηκε να γυρίσει πίσω αλλά τον κράτησε εκεί ο Ντίβατς. The rest is history...
ΥΓ 2: Οι δεινόσαυροι στο μυαλό είναι παντοτινοί. Πριν από 6-7 χρόνια σε μια άλλη συνέντευξη του στο All Star είχε αποκαλύψει ότι ''ευχαρίστως θα έπαιζα στην εθνική Ελλάδος αλλά δεν μου το πρότεινε ποτέ κανείς''. Βλέπετε, έπεσε πάνω στον...ανένδοτο αγώνα του Βασιλακόπουλου κατά των ελληνοποιημένων. Έβλεπε πάντοτε μρποστά ο πρόεδρος!
Ακόμη και ο Ντέιβιντ Στερν έκανε δήλωση για την αποχώρηση του Πέτζα χαρακτηρίζοντας τον όχι άδικα ένα από τους μεγαλύτερους σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ! Τέταρτος στη λίστα των παικτών με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα όλων των εποχών, τρεις φορές All Star, δύο φορές νικητής του διαγωνισμού τριπόντων κια μια χρονιά δεύτερος σκόρερ σε όλο το ΝΒΑ ο Πέτζα ήταν και θα μείνει ο ''δικός μας άνθρωπος'' στο ΝΒΑ. Δεν ξέχασε ποτέ όσους τον βοήθησαν όταν έφτασε στα 14 του στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφει κάθε καλοκαίρι στην αγαπημένη του Χαλκιδική, το κινητό του το σηκώνει σε όλους τους παλιούς φίλους, έκανε δουλειές στη Μακεδονία, παντρεύτηκε Ελληνίδα. Η πιθανή επιστροφή του στην Ελλάδα ίσως αποτελέσει μια μεγάλη ευκαιρία ''ανάστασης'' για τον ΠΑΟΚ αφού και παλαιότερα είχε πει ότι θέλει να βοηθήσει διοικητικά. Αν ισχύουν όσα είχε δηλώσει σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στο περιοδικό το ιδανικό σενάριο είναι να ηγηθεί ενός σχήματος σοβαρών επιχειρηματιών, όχι για να σκορπάει λεφτά αλλά για να δημιουργήσουν μια δομημένη σωστά οικονομική κατάσταση. Αν τώρα το όνειρο των ανθρώπων του ΠΑΟΚ είναι να τον κάνουν πρόεδρο για να...πληρώνει μάλλον θα τον αποτρέψουν από κάθε ιδέα εμπλοκής.
Υ.Γ. 1 Ο Πέτζα αποτελεί παράδειγμα και για ένα ακόμη λόγο... Την τελευταία του χρονιά στον ΠΑΟΚ είχε ξεκινήσει εντατικά μαθήματα αγγλικών, άκουγε ραπ μουσική και έμπαινε σιγά σιγά στο κλίμα που θα συναντούσε αργότερα στο ΝΒΑ. Τότε ακριβώς ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Απόστολος Αλεξόπουλος έβαλε μπροστά του (και στην οικογένεια του) ένα μυθικό συμβόλαιο αξίας 1,5 δισεκατομμυρίου δραχμών. Ευτυχώς ο Πέτζα έπαιζε στην Ελλάδα αλλά δεν είχε την ελληνική νοοτροπία! Ελληνας παίκτης στην ηλικία του θα έβαζε υπογραφή χωρίς δεύτερη σκέψη και φυσικά ούτε τα λεφτά θα έπαιρνε, ούτε ανάλογη εξέλιξη θα είχε... Πήγε στο Σακραμέντο, ζορίστηκε την πρώτη χρονιά όπως όλοι οι Ευρωπαίοι, σκέφτηκε να γυρίσει πίσω αλλά τον κράτησε εκεί ο Ντίβατς. The rest is history...
ΥΓ 2: Οι δεινόσαυροι στο μυαλό είναι παντοτινοί. Πριν από 6-7 χρόνια σε μια άλλη συνέντευξη του στο All Star είχε αποκαλύψει ότι ''ευχαρίστως θα έπαιζα στην εθνική Ελλάδος αλλά δεν μου το πρότεινε ποτέ κανείς''. Βλέπετε, έπεσε πάνω στον...ανένδοτο αγώνα του Βασιλακόπουλου κατά των ελληνοποιημένων. Έβλεπε πάντοτε μρποστά ο πρόεδρος!
Ήρθα να σπείρω πρωινά ζιζάνια θυμίζοντας πως τα ίδια ακριβώς έγραφε κατά το 2006 σε ένα εντιτόριαλ και ο Καρύδας.Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα λοιπά ωραια τα λες,αλλά σου θυμίζω πως όσοι σε διαβάζουμε κατά κανόνα τα έχουμε περάσει τα 18 και ξέρουμε.Μην τρελαθούμε,στον αγώνα εναντίον των ελληνοποιημένων συμμετείχε ασμένως(τι ασμένως δηλαδή τον χορό έσερνε) και η πλειοψηφία του μπασκετικού Τύπου.Όταν λέμε ''ελληνοποιημένων '' βέβαια εννοούμε τους ελληνοποιημένους που ήξεραν καλύτερο μπάσκετ από τους δικούς μας.Ο τρόμος των αιθέρων και των κουνουπιών,το ακίνητο που δε φορολογήθηκε ποτέ,ο αθλητής που έκανε τα τρία δευτερόλεπτα από κανονισμό ιδέα,ο Ιάκωβος της καρδιάς μας μια χαρά έπαιξε.
Γεια σου Πέτζα. Ανήκει στην συνομοταξία πολύ καλού παίχτη ή παιχταρά; Μάλλον το δεύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλη διαδρομη και ο μοναδικός ? που εκτιμησε την νεα του πατριδα, ο "μπαμπας" κινις, ποιος ηταν?. Με κυρος και ψηλα το κεφαλι. Ναναι καλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήμιλαμε τα σχολια του λεβεντη ειναι ενα κι ενα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Λεβέντης
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σπέρνεις καινά δαιμόνια. Είναι γνωστό στην πιάτσα ότι ο Καρύδας με τον Πέτζα έχουν καλές σχέσεις. Από εκεί και πέρα κάποιος γράφει ορισμένα γεγονότα για πρώτη φορά. Από τη στιγμή που τα γράφει γίνονται κτήμα και των υπολοίπων που μπορούν να τα αναπαράγουν χωρίς υποχρέωση να μνημονεύουν που το διάβασαν ή ποιός το έγραψε. Αυτό λέγεται ''διάδοση ιδεών'' στην Ελλάδα του...κλόπι-ράιτ.
Πάμε παρακάτω. Συμφωνώ για τη θέση των δημοσιογράφων αλλά όχι όλων συλλήβδην. Για παράδειγμα ο προαναφερόμενος δημοσιογράφος έδωσε σκληρό αγώνα κατά του Τσακαλίδη και του ανήκει η πατρότητα της ανακάλυψης του πραγματικού του ονόματος (Αλεξέι Λέντκοφ) σε πολιτική εφημερίδα της εποχής. Πιάνω τα κιτάπια σου με ελλείψεις και αυτό όπως καταλαβαίνεις οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.
Anamast
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μπαμπάς Κίνης ήταν ένας εξαιρετικά ηλικιωμένος τότε κύριος. Ετρεχε μάλιστα ο φουκαράς σε κάτι δικαστήρια όταν έστειλε στον εισαγγελέα μετά από τη μνημειώδη συνέντευξη τύπου του Βασιλακόπουλου που είχε δώσει δύο φορτηγά ντοκουμέντα για τις ελληνοποιήσεις. Πρώτα τις ενέκρινε διότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά (στο προηγούμενο βάλτε εισαγωγικά) και μετά τις...κατήγγειλε!
Το σωστό γιατί από την πιο πάνω ασύντακτη πρόταση δεν βγαίνει νόημα: ''Ετρεχε μάλιστα ο φουκαράς σε κάτι δικαστήρια όταν έστειλε στον εισαγγελέα όλες τις υποθέσεις μετά από μια μνημειώδη συνέντευξη τύπου ο Βασιλακόπουλος. Είχε δώσει δύο φορτηγά ντοκουμέντα για τις ελληνοποιήσεις στη δημοσιότητα''
ΑπάντησηΔιαγραφήΤεράστιος αθλητής ο Πέτζα και θα μπορούσε όντως να παίξει στην Εθνική ομάδα. Απλά πρέπει να μην γενικεύουμε λίγο:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Δεν ήταν όλοι τους σαν τον Πέτζα. Κάποιοι ουδέποτε ένιωσαν Έλληνες και μάλιστα δεν έβλεπαν την ώρα να βγάλουν το κόμπλεξ τους έναντι αυτών που τους βοήθησαν. Ειδικά τα δυο μπουμπούκια του Περιστερίου ήταν άλλο πράγμα. Ο ένας ήταν πάντα ένας φανατικός Σέρβος (δικαίωμά του), ο δεύτερος (ο Λίμας) όταν έπαιξε με την Εθνική Ελπίδων Σερβίας με την Ελλάδα στο Ευρωμπάσκετ της Ιταλίας το 1998 έκανε σαν τρελός να μας κερδίσει. Έπεσε βέβαια πάνω σε έναν θεότρελο (Μίχαλος) και ηρέμησε. Τέτοιους εγώ δεν ήθελα και δεν θέλω στην Εθνική.
β) Πόσοι από τους Ελληνοποιημένους είχε εκφράσει επιθυμία δημοσίως να παίξει στην Εθνική; Εγώ μόνο τον Γέλιτς θυμάμαι, τον σέντερ αμόνι της Νέας Σμύρνης. Καλά να είναι το παιδί. Ο Πέτζα είχε πει ποτέ τίποτα τότε ή μόνο μετά εορτής; Ρωτώ ειλικρινά και όποιος ξέρει απαντάει.
γ) Αν ήταν να γίνει χαμός (που θα γινόταν) ας το κάναμε για παίχτες αξίας που θα έκαναν την διαφορά. Εκτός των δυο Περιστερών που ανέφερα παραπάνω (και που τους εξαιρώ από τον συλλογισμό μου για τους ίδιους λόγους), οι δυο παίχτες που όντως άξιζαν να ασχοληθούμε μαζί τους ήταν ο Τάρλατς και ο Πέτζα. Ειδικά για τον πρώτο, βλέπω σήμερα βίντεο από την πρώτη του χρονιά (πριν τους τραυματισμούς) και τρελαίνομαι. Δεν υπάρχει λόγος για χάρη της πολυπολιτισμικότητας να αναπολούμε σήμερα τον Τόμιτς, τον Νάκιτς, τον Γέλιτς κλπ.
Μιλώντας για ζιζάνια εννοούσα την παραδοσιακή κουβέντα περί της ταυτότητάς σου,αλλά δεν είδα συμμετοχή και ίντριγκα.Κατά τα λοιπά αναφέρομαι στο γενικό consensus της εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τον Τάρλατς ασχολήθηκε η Ελλάδα.Όχι για να παίξει με την Εθνική,αλλά για να μην παίξει ούτε αυτός ούτε ο Γκούροβιτς με τους Γιούγκους το 98.Κλασικό παράδειγμα του κομπλεξισμού που διαφέντεψε το μπάσκετ όλη τη δεκαετία του 90.Κανείς δε σκέφτηκε πως όταν κάνεις τόσο αγώνα για να μην παίξουν παικτες με την αντίπαλη ομάδα,δίνεις το σήμα πως είσαι πάντα πελάτης και χάνεις από τα αποδυτήρια.Σου λέει τώρα δεν έχουν Σάβιτς,δεν έχουν Ντίβατς,δεν έχουν Ντανίλοβιτς,δεν έχουν Πάσπαλιε,αν δεν έχουν και αυτούς που θα πάει θα χάσουν μια φορά.Φυσικά το μόνο που έγινε ήταν να δοθεί σήμα συμπλέγματος,εξαλλου και τη γυνακεία ομάδα να κατέβαζαν οι Σέρβοι,ποιος θα την κέρδιζε ο Ράμπο,ο Μπαλογιάννης και ο Ιάκωβος;Και η ''μαφία της ΦΙΜΠΑ'' που τόση δύναμη είχε θα μπορούσε να κανονίσει να παίξουν οι παίκτες από την αρχή και να καθαρίσει το χρυσό,αλλά δεν το έκανε για να θολώσει τα νερά και να αδικήσει την ελληνική αρμάδα στον ημιτελικό,ε;Αλλά δε συνεχίζω,αυτό το θέμα το χουμε εξαντλήσει στο μπλογκ.
Και κάτι τελευταίο για τον Πέτζα.Όχι πως δε θα χαιρόμουν να ασχοληθεί με τον ΠΑΟΚ,αλλά έχω την εντύπωση πως το κρύο αίμα και οι ιδέες του θα ήταν πιο χρήσιμες αν ασχολιόταν με το ελληνικό μπάσκετ γενικά,μέσα από τον ΕΣΑΚΕ ας πούμε.Αλλά αυτό απαιτεί άλλες λογικές και άλλους ανθρώπους.Με τα πράγματα όπως έχουν στο μπάσκετ και στον ΠΑΟΚ,κανα καμπ τον βλέπω να ανοίγει.
Ο Πετζα σεβεται, αλλα δεν υπηρχε ενδεχομενο να φορεσει φανελα της εθνικης. Ιδιως ο Γιαριτς ειναι μεγαλο κωλοπαιδο. Και το γραφω ετσι οπως ακριβως ειναι, ενθυμουμενος πολλα και διαφορα σχολια του ιδιου. Αλλα ειπαμε, ειχε το κρεμμυδι χαβιαρι και μετα του κακοπεφτε το κοινοτικο διαβατηριο το κοπροσκυλο. Καλα, με τις ελληνοποιησεις τοτε αν θυμηθω ποια μεγαλα αστερια πηραν διαβατηριο, ακομα κλαιω. Δεν μιλαμε για τον Τσακαλιδη, ακομα απορει ο Μιχαηλωφ γιατι τον λεμε ετσι. Αλλα να πω και την κακια μου: οι "γιουγκοι" με αυτα και με τουτα εκαναν καριερα. Τα δικα μας τα ΕΛΒΟ (Καραγκουτης, Ρετζιας και Σια) τι εκαναν?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Γιάριτς έχει δίκιο ο Τόμι,εδώ ο Μάριτς έγινε Αυστραλός.Κάνεις όμως ένα λάθος όπως όλοι όταν μιλάς για τα ''ελληνικά ταλέντα'',αν εννόησα σωστά το πνεύμα σου.Η λογική που λέει πως οι Έλληνες θα μπορούσαν να κάνουν την ίδια καριέρα,αλλά δε δούλεψαν,ξενυχτούσαν κλπ. είναι λογική που ικανοποιεί αποκλειστικά τον μπασκετικό εγωισμό του συστήματος και του Τύπου.Το μπάσκετ είναι έως και βαρετά δίκαιο άθλημα και τα ''χαμένα ταλέντα'' ή οι πραγματικά αδικημένοι είναι πάντα μειοψηφία.Όσοι είναι να κάνουν καριέρα κατά κανόνα κάνουν.Ο Σοφοκλής που είναι case study μόνος του στο τέλος σώθηκε,ο Βασιλειάδης δε χάθηκε,για Διαμαντίδη και Παπαλουκά να μην τα λέμε.Αυτά περί ζωής είναι για να τα λένε μεταξύ τους οι μπασκετικοί.Έκανε κανένας Γιούγκος καλή ζωή στην Ελλάδα;Σοβαροί να είμαστε,το ταλέντο είναι το θέμα.Η γενιά του 95 όντως έχασε το δρόμο,αλλά στο τέλος έκανε την καριέρα που άξιζε.Το ότι όλοι μαζί έκαναν ομαδάρα το 95 δε σημαίνει πως ο καθένας ξεχωριστά άξιζε περισσότερο.Πήγε ο Καράγκουτης που ζητούσε τριακόσια εκατομμύρια και οι άλλοι στην Ντιζόν και αντί να πέφτουν τομάτες ή να αναρωτιούνται όλοι ''καλά αν κάνει ο Καράγκουτης τριακόσια,ο Κάτας πόσο κάνει'' έπεφταν από τα σύννεφα με τον αποκλεισμό και έγραφαν οι εφημερίδες ''ποιος περίμενε τέτοιο σοκ''.Όλη η Ευρώπη το περίμενε,μόνο η Ελλάδα δεν το περίμενε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέροντα όλα αυτά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ προτιμώ να επιλέξω την ανάμνηση ενός 3ποντου,που το έβλεπα ως ¨ουδέτερος¨.
Μέρα Πέμπτη,φροντιστήριο για Δ΄δέσμη,μάθημα Μαθηματικά (το αγαπημένο μου).Τελειώνει το μάθημα,αλλά ο αγώνας συνεχίζεται.Στάση στην κοντινή πιτσαρία,πρώτα έξω από την τζαμαρία...μετά σιγά σιγά μέσα κι όρθιοι.
Ώσπου το βάζει!!! Πανηγύρι! Για την ήττα του αιωνίου,πανηγύρι όμως και για την ομάδα που τα έβαλε με τον "αιώνιο πρώτο",την ομάδα που όλα τα παιδάκια Δημοτικού,Γυμνασίου,Λυκείου υποστήριζαν.Πανηγύρι για έναν παιχταρά,πανηγύρι για το "παιδί του πολέμου"...
Αυτό είναι το μεγαλείο του (πρωτ)αθλητισμού.Οι αναμνήσεις,τα βιώματα,που σε κάνουν να μπορείς να μιλάς με έναν άγνωστο,να επικοινωνείς διαδυκτιακά με έναν άλλον,στην τελική να ταξιδεύεις με το μυαλό πίσω σε στιγμές που έζησες αγνά κι ένα δάκρυ πιθανότατα να κυλήσει...
Να είμεθα ούλοι καλά,ευχαριστώ τον Κουρούνα που μας δίνει την δυνατότητα ν΄ανταλάσσουμε απόψεις και να ξεχνάμε την μιζέρια της καθημερινότητας
"..ο αθλητής που έκανε τα τρία δευτερόλεπτα από κανονισμό ιδέα.."
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπικό..!
Γιωργο, δεν θα μπορουσαν να κανουν καλυτερη καριερα αλλα θα μπορουσαν να κανουν πιο σταθερη καριερα, γιατι μεχρι εκει τουλαχιστον ειχαν τα φοντα. Το μπασκετ ειναι τοσο δικαιο σαν αθλημα, οσο ο Καραμανλης ειναι λιτοδιαιτος, οπως και καθε ομαδικο αθλημα. Για τον Σοφοκλη μην παιρνεις ορκο, ο Ρετζιας η ο Παπαδατος ας πουμε μπορουσε να εχει κανει παραπανω πραγματα. Το ταλεντο μονο του, Γιωρικα δεν φτανει. Και ο Ροι ειχε ταλεντο και ζει τωρα απο κοινωνικο βοηθημα. Εκεινη η εθνικη δεν ηταν για 16η, αλλα οχι πανω απο 12η.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ bhoy:
ΑπάντησηΔιαγραφήaπό τη σκοπιά του μπασκετικού,μη Βορειοελλαδίτη ΠΑΟΚτσή (είδος προς εξαφάνιση στα 00'ς):ημέρα Πέμπτη,απόγευμα,πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο,πόλη:Πάτρα.Πολυαναμενόμενο(για μενα) 5ο ματς,ένα ήσυχο απόγευμα,πολλοί ανυποψίαστοι για το μπαμ που επρόκειτο να γίνει.
Ε,όταν ο Πέτζα το σφύριξε,η πολυκατοικία σηκώθηκε στο πόδι!δεν έχω αυταπάτες,δεν υπήρχαν άλλοι ΠΑΟΚτσήδες εκτός από μένα,το αντι-ολυμπιακό μένος βγήκε στην επιφάνεια.Ήταν η προτελευταία αναλαμπή για τον ΠΑΟΚ(τελευταία 2 χρόνια μετά,θύμα ο οριτζιναλ ξανθός).
όχι,δάκρυ δεν κύλησε,αλλά με αναγκάζεις να ποστάρω 04:30πμ...
Μια γενική τοποθέτηση για όσα γράφτηκαν πιο πάνω. Σαφώς και μιλάω για συμμετοχή στην εθνική ποιοτικών ελληνοποιημένων. 'Αλλωστε εκ του κανονισμού είχαμε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε έναν τη φορά και όχι απεριόριστο αριθμό, άρα δεν τίθεται θέμα επιλογής. Ο Λέντκοβ έπαιξε στην εθνική με τη γνωστή υποκρισία του Βασιλακόπουλου που επέμενε ότι είναι...προϊόν του ελληνικού μπάσκετ. Ανήκε δηλαδή στη στρατιά των ξανθών γαλανομάτηδων με μπόι άνω του 2μ.10 που γεννιούνται και μεγαλώνουν σε όλες τις ελληνικές πόλεις κατά εκατοντάδες! Οταν αποδείχθηκε ότι είχε δελτίο και σε Ρωσική ομάδα Β΄ εθνικής δεν ξανακούσαμε για αυτόν! Σημειώστε για ιστορικούς λόγους ότι ακόμη δεν έχουμε μάθει, γιατί όσοι το ξέρουν δεν το λένε και δεν το γράφουν, ποιός ήταν ο αληθινός Ιάκωβος Τσακαλίδης... Διότι αυτός που ήρθε ήταν ο Αλεξέι Λέντκοβ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε παρακάτω... Δεν υποστήριξα ότι λείπει το ταλέντο από τους Ελληνες παίκτες. Υποστηρίζω το ακριβώς αντίθετο. Δυστυχώς για 20 χρόνια υπήρχε η λάθος νοοτροπία και αυτό ήταν που έκανε τη διαφορά με τους Σέρβους. Αυτοί πρώτα έπαιζαν μπάσκετ και μετά έπαιρναν τα πακέτα. Τα δικά μας παιδιά μεγάλωσαν σε ένα σύστημα που τους έχριζε σούπερ σταρ στα 17, τους έκανε πλούσιους στα 19 και τους άφηνε να παίξουν στα 21 όταν οι περισσότεροι είχαν ήδη ''καεί''...
Ε, να πουμε και την μαυρη αληθεια τελος δεκαετιας του 90, αρχες 2000 ειχαμε ενα ελλειμα ποιοτητας. Καλος ο Μπαλογιαννης και Σια, αλλα οταν μεχρι και η Ιταλια ειχε Μαγιερς, ειναι σαν να εχει ο αλλος τηλεκατευθυνομενους πυραυλους και εσυ το δικανο του παππου που πηγαινε για κυνηγι και γεμιζε απο μπρος. Τα δικα μας παιδια ειχαν γκαιλε να παρουν την γκομενα αγκαζε, να εχουν καμπριο και οταν παιζουν μια στο τοσο. Ευτυχως τωρα που τελειωσαν τα τουβλα απο ταληρα, εφτιαξε καπως η κατασταση και εμεινε μονο καταφυγιο των αγραμματων τσομπαναραιων που γιορταζουν σαν ημερα επαιτιου την μερα που συνεδεσαν σωστα μια προταση το ελληνικο κλωτσομπαλο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ανώνυμος 4.50.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όμως υπήρχαν πολλοί σε όλη την Ελλάδα τότε.Και ειδικά αρκετά πριν το 98 οι περισσότεροι στο σχολείο δηλώναμε υποστηρικτές ομάδας της Θεσσαλονίκης στο μπάσκετ και άλλης ομάδας στο ποδόσφαιρο.Κάνω μάλιστα και τη σύγκριση με τα τελευταία πολλά χρόνια που ζω στη Θεσσαλονίκη,στην οποία ήρθα όταν έπεσε το μπάσκετ.Έζησα δηλαδή το σουρεαλισμό να βλέπω την Άρτα(εσύ την Πάτρα) να ασχολείται κάποτε με το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης περισσότερο από όσο ασχολούννται οι Θεσσαλονικείς τώρα μαζί του.
Κατά τα άλλα εξακολουθώ να διαφωνώ.H συζήτηση περί των εξωγηπεδικών είναι πολύ δευτερεύουσα.Μου θυμίζει τους μόνιμους κομπλεξικούς με την Αμερική που πιστεύουν πως η μόνη διαφορά των κολεγίων με το ευρωπαικό μπάσκετ είναι πως εκεί πάιρνουν ντόπες και διάφορα άλλα τέτοια γραφικά.Και οι δύο ακραίες απόψεις που κυκλοφορούν παραδοσιακά είναι λαθεμένες.Προφανώς και η ανάπτυξη των ταλέντων στην Ελλάδα δεν υπήρξε αυταπάτη όπως λένε διάφοροι ούτε έβγαλε μόνο ξυλοκόπους όπως κυκλοφορεί.Αλλά δεν έβγαλε και ποτέ όσα ταλέντα έβγαλαν οι πιο προηγμενες(μπασκετικα)χώρες.Επιμένω ότι το μπάσκετ είναι βαρετά δίκαιο άθλημα και στην Ευρώπη μάλιστα που το μπάσκετ είναι ένα χωριό 5-6 χωρών η ανακύκλωση των πάντων σου δίνει ευκαιρία να εξαπατήσεις το σύστημα ,όχι να αδικηθείς.Περισσότεροι είναι αυτοί από τους οποίους ο κόσμος περίμενε άδικα να κάνουν καριέρα παρά αυτοί που άξιζαν και δεν έκαναν.Ο γιος του Μενεγκίν τι να πει για παράδειγμα;Χαρακτηριστικό της σύγχυσης είναι πως μπαινουν όλοι στο ίδιο καζάνι.Ο Ρεντζιάς ας πούμε -καίτοι τον συμαθώ- πού αδικήθηκε;Παντού έπαιξε,στην Εθνική από μικρός,σε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού πήγε,τι θα μπορούσε να κάνει και δεν το έκανε,να πάρει τη θέση του Ολάζουον;Για τον Παπανικολάου ναι,να το συζητήσουμε.Η κουβέντα για τα μοντέλα,τα συμβόλαια και το σταρ-σίστεμ είναι της κατηγορίας ''στρίβειν δια του αρραβώνος''.Το πρόβλημα δεν είναι μόνο όσα αναφέρει η κουρούνα και ο Τόμι.Είναι και αυτό βεβαια,αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που το βασικό δυάρι της Εθνικής στα 90s ήταν το μόνο δυάρι που δεν είχε ντρίπλα στην Ευρώπη.Το θέμα είναι απλό και μπασκετικό.Η Ελλάδα δεν έχει τόσα ταλέντα όσα οι υπόλοιποι,αλλά έχει αρκετά για να τροφοδοτήσει το άθλημα αν λειτουργήσουν τα παιδικά κανονικά.Που σημαίνει απο 9-12 τα παιδιά μαθαίνουν να χαίρονται το άθλημα και να παρακολουθούν αγώνες,12-14 να εξασκούν τα βασικά έχοντας πάντα υπόψην τους πως το μπάσκετ είναι χαμηλότερης προτεραιόπτητας ασχολία σε σχέση με το σχολείο,από τα 15 και πέρα όσοι ξεχωρίζουν εξασκούν τα πλεονεκτήματά τους και όσοι είναι να το κάνουν καριέρα από τα 17 και μετά μαθαίνουν και τα υπόλοιπα.Ας γίνουν όλα αυτά και το ξενύχτι μετά δε θα εμποδίσει κανέναν να σταθεί.
asxeto alla andiaferon
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.sport24.gr/football/Kosmos/o_diktatoras_poy_latreye_to_nva.1544087.html
Εγώ θα συμφωνήσω ότι γενικά ως μια από τις λίγες μπασκετικές χώρες στην Ευρώπη δεν βγάζουμε όσα ταλέντα θα έπρεπε. Πάρτε μια χώρα με το 1/5 του Ελληνικού πληθυσμού, την Σλοβενία: Έχει (ή είχε) ποτέ η Ελλάδα Σμόντις, Λόρμπεκ, Νεστέροβιτς, Ντράγκιτς, Νάχμπαρ μαζεμένους σε μια εθνική (άσχετα αν αυτοί είναι σκορποχώρι); Και μιλάμε για μια χώρα που το μπάσκετ δεν είναι καν πρώτο άθλημα σε επιτυχίες (έχουν και σκι, χάντμπολ κλπ). Δεν θα συζητήσουμε για Βαλτικές χώρες ή Γιουγκοσλαβία φυσικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦταίνε τα γονίδια (που έλεγε η Χαλκιά) ή το σύστημα; Δεν μπορώ να το πω. Ας σκεφτούμε όμως κάτι άλλο. Αν ο Μποντιρόγκα έμενε στην Ελλάδα και δεν πήγαινε στην Τεργέστη το '92 θα είχε την ίδια εξέλιξη; Αν ο Τάρλατς κατέληγε αλλού και όχι εδώ, θα ήταν καλύτερος ή χειρότερος; Αν σκεφτούμε τις απαντήσεις μπορεί να καταλάβουμε ότι κάνουμε τόσα πράγματα λάθος ως μπάσκετ (και στην τεχνική της παραγωγής και στην νοοτροπία που εμφυσείται σε νεαρούς αθλητές), που οι επιτυχίες του αθλήματος είναι πραγματικά ένα λογικό παράδοξο.
Και κάτι τελευταίο: Κάνουμε νομίζω το λάθος να συγκρίνουμε την ανάδειξη μπασκετικών ταλέντων στην Ελλάδα με αυτήν σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Εγώ θα έλεγα ότι πρέπει να συγκρίνουμε την ανάδειξη αθλητικών ταλέντων στην Ελλάδα μεταξύ αθλημάτων και να δούμε ποιος το κάνει καλύτερα. Το πόλο είναι το πιο πετυχημένο άθλημα μακράν σε αξιοποίηση ταλέντων, ενώ το βόλεϊ το χειρότερο. Το έχουμε πάρει χαμπάρι ότι πλέον το ποδόσφαιρο ξεπερνάει το μπάσκετ σε αυτόν τον τομέα; Αν είμαστε στην ίδια χώρα και έχουμε την ίδια νοοτροπία, κάτι είναι διαφορετικό στις δομές και την λογική του κάθε αθλήματος. Ίσως αυτή η συλλογιστική είναι πιο χρήσιμη από το να συγκρινόμαστε με άλλες χώρες, παραδόσεις κλπ.
o Duda είχε δηλώσει (ή μετά το '95 και το μουντομπασκετ ή μετά το '98 - νομίζω το'95) σε μια ερώτηση γιατί οι έλληνες τα πάνε καλά στις μικρές εθνικές αλλά μετά οι Σέρβοι μας κερίζανε σε μόνιμη βάση, πως ο έλληνας παίκτης είναι "μέχρι να πάρει το πρώτο του συμβόλαιο, το πρώτο του αμάξι και να βγάλει την πρώτη του γκόμενα"..
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν ο Πέτζα έκανε προπονήσεις έξτρα στο Αλεξάνδρειο, ο Ρεντζιάς πχ τα είχε ρίξει στον κόκκορα ήδη.. Γι'αυτο ο ένας σταμάτησε φέτος παίρνοντας και πρωτάθλημα στο ΝΒΑ και ο άλλος είναι πάνω από 10 χρόνια παλαίμαχος .
όσο για τους Γιαριτς-Γκούροβιτς... ποιοι είναι είπαμε οι Ελληνες που τους έκοψε το δρόμο ο κακός Σάκοτα τότε πέρα από το ποτάμι όπως έγραφαν οι εφημερίδες τότενες; ο Γκαγκαουδάκης με τον Μυριούνη ;