Χρόνια είχα να δω ένα ανάλογο κινηματογραφικό αριστούργημα. Χωρίς οπτικά εφέ, Χολιγουντιανές αηδίες αλλά αγνό, αληθινό κινηματογράφο όπως ακριβώς και το θέμα της ταινίας The artist. Η ασπρόμαυρη ταινία κατά την ταπεινή και φτωχή κινηματογραφική μου άποψη αν υπάρχει δικαιοσύνη και σοβαρότητα στα μέλη της Ακαδημίας πρέπει να πάρει τουλάχιστον 4-5 Οσκαρ στις απονομές του 2012. Οσκαρ σκηνοθεσίας για τη φοβερή δουλειά του Μισέλ Χαζαναβίτσιους, όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου του Ζαν Ντεζαρντέν (ήδη πήρε τη σχετική διάκριση στις Κάννες) και κάποιο όσκαρ σχετικό με τη μουσική σύνθεση. Ενδεχόμενα και όσο παράξενο αν ακούγεται αυτό ακόμη και όσκαρ σεναρίου για τις επιλεγμένες υποτιτλισμένες ατάκες.
Η ταινία είναι απσρόμαυρη και βουβή αφού με εξαίρεση ένα λεπτό στη μέση του φιλμ όπου ακούγονται κάποιοι θόρυβοι και το τελευταίο λεπτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο από μουσική και εικόνες. Το όλο θέμα παραπέμπει στο τέλος του βωβού σινεμά και πραγματεύεται την ιστορία ενός σταρ της εποχής που μαζί με την έλευση της φωνής στον κινηματογράφο βλέπει την καριέρα του να παίρνει την κάτω βόλτα. Εξαιρετικά πετυχημένη αλληγορία για το τέλος μιας εποχής, φοβερές ερμηνείες από ηθοποιούς υποχρεωμένους να ποντάρουν σε μορφασμούς, γκριμάτσες και κινήσεις και όχι σε διαλόγους, ο μύθος της ''μαθήτριας'' που ξεπερνάει τον ''δάσκαλο'' και 100 λεπτά που κρατάνε τον θεατή σε υπερένταση. Δεν προτείνω απλά την ταινία για τις γιορτινές μέρες, προτείνω να μην μπείτε στον πειρασμό του download αλλά να πάτε να τη δείτε στο φυσικό της χώρο, μια κινηματογραφική αίθουσα, όπου παίρνει άλλες διαστάσεις. Από την εποχή του Wall-e και της φοβερής τελευταίας επιτυχίας της εταιρείας κινουμένων σχεδίων Pixar το 2008 πίστευα ότι δεν θα υπήρχε άλλη ταινία χωρίς διαλόγους (στον Wall-e δεν υπάρχουν διάλογοι μόνο στο πρώτο μισό) που θα με συγκινήσει και θα με εξιτάρει τόσο πολύ. Το μοναδικό ίσως μείον το τελευταίο πεντάλεπτο και το εξαιρετικά αισιόδοξο φινάλε που διάλεξε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος να δώσει στην ιστορία αλλά αυτό είναι μάλλον σταγόνα στον ωκεανό της απόλαυσης!
Η ταινία είναι απσρόμαυρη και βουβή αφού με εξαίρεση ένα λεπτό στη μέση του φιλμ όπου ακούγονται κάποιοι θόρυβοι και το τελευταίο λεπτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο από μουσική και εικόνες. Το όλο θέμα παραπέμπει στο τέλος του βωβού σινεμά και πραγματεύεται την ιστορία ενός σταρ της εποχής που μαζί με την έλευση της φωνής στον κινηματογράφο βλέπει την καριέρα του να παίρνει την κάτω βόλτα. Εξαιρετικά πετυχημένη αλληγορία για το τέλος μιας εποχής, φοβερές ερμηνείες από ηθοποιούς υποχρεωμένους να ποντάρουν σε μορφασμούς, γκριμάτσες και κινήσεις και όχι σε διαλόγους, ο μύθος της ''μαθήτριας'' που ξεπερνάει τον ''δάσκαλο'' και 100 λεπτά που κρατάνε τον θεατή σε υπερένταση. Δεν προτείνω απλά την ταινία για τις γιορτινές μέρες, προτείνω να μην μπείτε στον πειρασμό του download αλλά να πάτε να τη δείτε στο φυσικό της χώρο, μια κινηματογραφική αίθουσα, όπου παίρνει άλλες διαστάσεις. Από την εποχή του Wall-e και της φοβερής τελευταίας επιτυχίας της εταιρείας κινουμένων σχεδίων Pixar το 2008 πίστευα ότι δεν θα υπήρχε άλλη ταινία χωρίς διαλόγους (στον Wall-e δεν υπάρχουν διάλογοι μόνο στο πρώτο μισό) που θα με συγκινήσει και θα με εξιτάρει τόσο πολύ. Το μοναδικό ίσως μείον το τελευταίο πεντάλεπτο και το εξαιρετικά αισιόδοξο φινάλε που διάλεξε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος να δώσει στην ιστορία αλλά αυτό είναι μάλλον σταγόνα στον ωκεανό της απόλαυσης!
Ομολογουμένως φοβερή ταινία κουρούνα, μπορώ πλέον επίσημα να αισθάνομαι.. κάπως επειδή ήξερα και θαύμαζα τον Jean Dujardin πριν το artist. Καταπληκτικός και σαν ηθοποιός και γενικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή