Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Μάθημα σοβαρότητας νούμερο 2

Με κάτι παράξενους κοντούς τύπους που δεν έλεγαν πολλά από μπάσκετ αλλά το πάλευαν μέχρις εσχάτων ήταν λογικό οι διεθνείς μας και να παραξενευτούν και να εκνευριστούν. Λογικό, ήταν να φτάσουμε και στην παρολίγο κοκορομαχία του τέλους αφού από τις κινήσεις του πάγκου ήταν φανερό ότι ο Κατσικάρης έδωσε εντολή να γίνει το τελευταίο σουτ. Δεν μπορώ να ξέρω το γιατί αλλά κάποιο λόγο θα είχε...
Η εθνική πάντως παρά το αδόκιμο του αντιπάλου τα πήγε καλά χωρίς ποτέ να αισθανθεί άνετα. Ακόμη και στις δύο περιπτώσεις που πήρε διαφορά 17 πόντων. Το βασικό δεν ήταν η νίκη που ξέραμε ότι εύκολα ή δύσκολα θα ερχόταν αλλά η καλή αντιμετώπιση των Φιλιππινέζων. 
Σε αντίθεση με τους Κροάτες που ήταν μια κλάση ανώτεροι μια μέρα νωρίτερα αλλά τους βγήκε η ψυχή να κερδίσουν η εθνική έφτασε πιο άνετα στο 82-70. Στην επίθεση έγινε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Η μπάλα στο low post που είτε με την υπεροχή του Μπουρούση, είτε με τα συνεχή ποσταρίσματα του Πρίντεζη τα πράγματα έγιναν εύκολα. Τα σουτ αυτή τη φορά δεν μπήκαν και ήταν λογικό μετά τα 13/25 τρίποντα στην πρεμιέρα να υπάρξει πτώση σε αυτό τον τομέα. 
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερο ποστ παιχνίδι από τους περιφερειακούς μας αλλά μετά τον αγώνα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχουμε τέτοια γκαρντ. Συνεπώς ότι πήραμε από τους κοντούς ήταν κυρίως προϊόν σουτ και διεισδύσεων.
Ο παλιός καλός Διαμαντίδης θα είχε κάνει πάρτι απέναντι στους περιφερειακούς των Φιλιππινέζων που ορισμένοι δεν έφταναν ούτε το 1μ.80. Εδώ, ακόμη και ο Καλάθης έκανε το (πιθανώς μοναδικό) μπλοκ του στη διοργάνωση.
Στην άμυνα υπήρχαν δεδομένες δυσκολίες. Δεν είναι μόνο η δυσκολία στα μαρκαρίσματα αλλά και η υποχρέωση να κυνηγάς κάθε δευτερόλεπτο τύπους που βγάζουν τη μπάλα από τη φανέλα και σουτάρουν με δαιμονισμένους ρυθμούς. Ο Κατσικάρης κατέφυγε και σε κάποιες ζώνες ενώ γενικά απέφυγε τα πολύ βαριά σχήματα και πάνοτε η λογική των πεντάδων ήταν να έχουμε το πλεονέκτημα σε ύψος αλλά να μη χάνουμε πολλά σε ταχύτητα. 
Κρατάμε τη νίκη και τη σοβαρότητα της ομάδας και προχωράμε για τον αποψινό αγώνα. Μας περιμένει άλλη μια παρά;ξενη ομάδα. Το Πουέρτο Ρίκο που για ορισμένες διοργανώσεις είχε αφήσει στο Σαν Χουάν τις παιδικές του ασθένεις έχει ξαναγίνει το παλιό....καλό Πουέρτο Ρίκο. Ο καθένας παίζει όπως του καπνίσει. Αν καταφέρουμε να αποκόψουμε τον Μπαρέα από το επιθετικό τους παιχνίδι και να μετατρέψουμε την άμυνα μας σε κατάσταση 4 εναντίον 4 λογικά θα κερδίσουμε και στην ουσία θα κλειδώσουμε την πρόκριση με τρεις νίκες και θα βλέπουμε πια τα δύο τελευταία παιχνίδια με Κροατία και Αργεντινή ως τελικούς για την καλύτερη δυναστή κατάταξη. 
Οι Πορτορικάνοι σκόρπισαν με την Αργεντινή και έχασαν από τη Σενεγάλη που απέδειξε ότι δεν είναι κακή ομάδα απλά εμείς τους αντιμετωπίσαμε πολύ σοβαρά στην πρεμιέρα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα σε συνδυασμό με την απουσία του τραυματία Αρόγιο: Η θα συσπειρωθούν και θα παίξουν για τη ζωή τους απόψε ή θα τους βρούμε εντελώς κομματιασμένους από προβλήματα και γκρίνια. 
Στον απέναντι όμιλο που πάντοτε μας ενδιαφέρει για τις διασταυρώσεις οι Γάλλοι που πέρασαν από διαιτητικό ''λεπίδι'' τους Σέρβους (δεν είναι πια η δεκαετία του '90) απέκτησαν πλεονέκτημα για την τρίτη θέση. Οι Βραζιλιάνοι λογικά πάνε για δεύτεροι εκτός αν την πάθουν από τους Σέρβους και μπερδευτεί η κατάταξη με τριπλή ισοβαθμία. Οι Ισπανοί δύσκολα θα χάσουν την πρώτη θέση αν και τα δύο πρώτα παιχνίδια με τους πιο εύκολους αντιπάλους του ομίλου δεν αποτελούν απόλυτο κριτήριο για την κατάσταση τους. 

2 σχόλια:

  1. Η Σενεγάλη, μετά και την σημερινή της νικη, απέδειξε ότι όχι μόνο δεν είναι κακή ομάδα αλλά αντίθετα, για το επίπεδό της, είναι πάρα πολύ καλή... αυτός ο Ντιένγκ είναι μεγάλη παιχτάρα...η Κροατία, από την άλλη, αν και κατά την άποψή μου μετά από ΗΠΑ και Ισπανία, έχει το πληρέστερο υλικό όλων, παίζει ένα τουρλουμπούκι μπάσκετ, βασισμένο στα τρίποντα...αν της μπουν, μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε...αν δεν της μπουν, όπως σήμερα και στην πρεμιέρα, είναι ικανή να χάσει από οποιονδήποτε...και κάτι τελευταίο...το πάγιο επιχείρημα των "ποδοσφαιρικών" ότι με το μπάσκετ ασχολούνται 10 χώρες όλες κι όλες παγκοσμίως, έχει πάει περίπατο ανεπιστρεπτί...κάτι η είσοδος νατουραλιζέ (κατά βάση Αμερικανών) σε εθνικές ομάδες, κάτι το σάρωμα που κάνουν οι Αμερικανοί σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, αναδεικνύοντας ακόμη και.... Αφρικανούς παίχτες έχει αλλάξει άρδην την κατάσταση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Γιάννης Στρ.
    Το επιχείρημα που λες είναι πολύ παλιό και πάει πίσω στη δεκαετία του '90 που ούτε τότε όμως ίσχυε στην πραγματικότητα. Αλλο πράγμα το πόσο δημοφιλές είναι ένα σπορ και άλλο πράγμα το αν ασχολούνται σε μια χώρα. Και στην Ελλάδα για παράδειγμα υπάρχει πρωτάθλημα baseball αλλά απασχολεί ελάχιστους. Απλά ήταν μια ακόμη ανοησία που είχαν κυκλοφορήσει οι δημοσιογράφοι του ποδοσφαίρου που δεν μπορούσαν να δεχτούν την έκρηξη του μπάσκετ στην Ελλάδα. Είναι σαν τα στοιχεία που δημοσιοποιούν οι διάφοροι φορείς. Λέει ας πούμε η Ευρωλίγκα: 55 χώρες μεταδίδουν το τάδε ματς. Αληθές. Μόνο που το 80% το μεταδίδει κάποου, κάπως κάποτε σε μαγνητοσκόπηση. Λέει επίσης για παράδειγμα το WWE (το γνωστό κατς): 80 χώρες μεταδίδουν τον αγώνα και μέσα είναι για παράδειγμα και η Ελλάδα που το βλέπουν 10 άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή