Κουρουνο-προβληματισμοί και εξομολογήσεις

Είδα πριν από λίγο το τελευταίο σχόλιο για την ’’αποχή’’ μου από το μπλογκ και αποφάσισα να γράψω δύο κουβέντες για να μην γίνουν λάθος ερμηνείες. Τόσο η στήλη μου στο περιοδικό, όσο και το blog δεν είναι στήλες άποψης και αμπελοφιλοσοφίας. Βασίζονται σε πληροφορίες και ρεπορτάζ… Λοιπόν, εδώ και 10-15 μέρες με όποιον άνθρωπο του μπάσκετ και να μιλήσω στο τηλέφωνο μετά από πέντε λεπτά (το πολύ πολύ) η κουβέντα γυρίζει στα…γνωστά: Στα λεφτά που δεν έχουν οι ομάδες, στα λεφτά που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, στις πολιτικές εξελίξεις και όλα τα σχετικά. Πολλές φορές αυτές τις μέρες έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να γράψει για εντελώς άσχετα με το μπάσκετ θέματα! Και αυτό μου συμβαίνει για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τουλάχιστον με τέτοια συχνότητα…

Δίπλα μου, γύρω μου κόσμος χάνει δουλειές που δύσκολα θα ξαναβρεί, φίλοι καλοί σκέφτονται να μεταναστεύσουν, δεν υπάρχει άνθρωπος να χαμογελάει ούτε για δείγμα. Τις προάλλες με έπιασε υπαρξιακή κρίση και είχα τύψεις συνείδησης. Πέρασα από ένα δισκάδικο-τρύπα που μου προμηθεύει υλικό και ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης, παλιός ρόκερ και ωραίος τύπος όταν τον ρώτησα για κάτι ’’φάτσες’’ που σύχναζαν στο μαγαζί του μου είπε μέσες άκρες. ’’Έχω να τους δω μήνες. Ποιος να ασχοληθεί με βινύλια ρε αδελφέ τέτοια εποχή’’. Βγαίνοντας από το μαγαζί του δεν ήξερα τι να πω στον εαυτό μου. Να αισθανθώ ένοχος που έχω ακόμη τη δυνατότητα να αγοράζω τρεις δίσκους βινυλίου (ήταν και καλοί πανάθεμα τους κάτι garage-punk δυσεύρετα), να στεναχωρηθώ που όσα θεωρούσαμε δεδομένα και σταθερά χάνονται με φοβερούς ρυθμούς. Με απλά λόγια: Για να είσαι συνεπής σε ένα μπλογκ όπως τούτο εδώ οφείλεις να είσαι και στα καλά σου ή να είναι και όλοι οι άλλοι στα καλά τους. Δεν μπορείς να γράφεις για μπάσκετ και να παριστάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα διότι δύο τινά συμβαίνουν. Η είσαι αναίσθητος ή έχεις λύσει το πρόβλημα σου. Επειδή στην περίπτωσή μου δεν ισχύει τίποτε από τα δύο ζητάω τη συμπάθεια σας για την σκόπιμη αμέλεια και ασυνέπεια μου. Χώρια που στο μπάσκετ όπως έγραψα και πιο πάνω υπάρχει μια παγερή ακινησία! Όχι δεν κινδυνεύω να με χαρακτηρίσει ο Σαρκοζί καταθλιπτικό αλλά ψάχνω νέα σημεία ισορροπίας και στήριξης! Το σίγουρο είναι ότι θα μου περάσει.

Υ.Γ. 1 Συμφωνώ για να μη γράφω επι μέρους σχόλια και απαντήσεις ότι η συνέντευξη του Διαμαντόπουλου ήταν από τις πολύ καλές που έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό. Ο Γιώργάκης είτε κάποιος συμφωνεί μαζί του, είτε διαφωνεί ’’τα λέει’’ και δεν φοβάται να μιλήσει δημόσια. Προσωπικά με τα περισσότερα από όσα είπε δεν συμφωνώ αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το δικαίωμα του να μιλάει μακριά από στερεότυπα όπως έκανε πάντοτε. Και σε τελική ανάλυση το μοναδικό κακό που έκανε σε όλη τη χαμένη καριέρα του το έκανε στον εαυτό του.

Υ.Γ. 2 Πέρασα ένα πρωί από τα γραφεία του περιοδικού και χάρηκα ιδιαιτέρως με 1-2 επιστολές-μέιλ αναγνωστών που μου έδωσαν να διαβάσω. Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό αποδείχθηκε ότι το περιοδικό έχει ένα σκληρό πυρήνα φανατικών αναγνωστών που όχι μόνο δεν το εγκατέλειψαν αλλά το στήριξαν στη νέα του μορφή. Τα γράφω αυτά στο μπλογκ γιατί είναι ο μοναδικός κόμβος διαδραστικής επικοινωνίας με τους αναγνώστες μας και θυμάμαι ότι δικαίως –για τη στιγμή και τα δεδομένα- είχαν εκφραστεί πολλοί φόβοι για τη βιωσιμότητα του περιοδικού με τη μετατροπή του σε μηνιαίο έντυπο. Θα το γράψω απλά και ας ακουστεί σαν φτηνός λαϊκισμός. Δεν έχουμε όσους αναγνώστες θέλουμε να έχουμε αλλά έχουμε τους καλύτερους. Διαβάστε τη στήλη επιστολών του επόμενου τεύχους και θα δείτε τι εννοώ…

Υ.Γ. 3 Και επειδή κάνουμε κέφι να τους επιβραβεύσουμε το επόμενο δωράκι δεν θα δοθεί μέσω του περιοδικού αλλά μέσω του blog. Σε λίγες μέρες από τώρα… Διότι μόνο μια άθλια κουρούνα σαν και του λόγου μου μπορεί να ’’δωροδοκεί’’ δημοσίως με δώρα τους αναγνώστες της και να μην κινδυνεύει να συλληφθεί.