Έφυγε η ''τελευταία αρσενική φωνή''

Με τα λαϊκά τραγούδια δεν τα πάω καλά. Ούτε με τους λαϊκούς τραγουδιστές. Πλην μιας συγκεκριμένης εξαίρεσης. Ο μοναδικός τραγουδιστής για τον οποίο πήγαινα ''μπουζούκια'' οικειοθελώς μια φορά το χρόνο τα τελευταία είκοσι χρόνια ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος. Θεωρούσα τη φωνή του την απόλυτη αντρική φωνή για να τραγουδήσει λαϊκά.
Υπήρχαν δύο τραγούδια του που λάτρεψα όλα αυτά τα χρόνια. Το ένα δεν ήταν δικό του αλλά αυτός το καθιέρωσε, αυτός το είπε με ένα ξεχωριστό τρόπο και από τη δική του φωνή θα μείνει στην ιστορία. Ηταν το τραγούδι με το οποίο τις περισσότερες φορές έκλεινε το πρόγραμμα του. Ακόμη και για τα λαϊκά τραγούδια που βασίζουν την ύπαρξη και τη θεματολογία τους κυρίως στην καψούρα, στην απώλεια, στους χαμένους έρωτες και στην ερωτική προδοσία το ''Αλίμονο'' είναι κάτι σαν ''εθνικός ύμνος''!




 Ήταν ο πρώτος λαϊκός σε εποχές που οι αβανταδόρικες ''συνεργασίες'' δεν ήταν της μόδας που τόλμησε να ανέβει στη σκηνή μαζί με δύο εντεχνο-ρόκερ (Μαχαιρίτσας-Τσακνής) και να τα καταφέρνει ακόμη και στο δικό τους ρεπερτόριο! Λίγο αργότερα ή λίγο νωρίτερα (δεν είμαι σίγουρος) είχε συνεργαστεί με τον Κώστα Τουρνά σε ένα τραγούδι που μόνο κάποιος που μιλάει Ελληνικά μπορεί να καταλάβει...
Το ροκ το ελληνικό...






 Καλό ταξίδι Μητσάρα....