Τηρώντας την παράδοση και επειδή πολλοί βρίσκονται σε φάση διακοπών προτείνω και φέτος μερικά βιβλία. Για τους τακτικούς του blog είναι γνωστό ότι δεν προτείνω βιβλία του συρμού (δεν θα σας πω ποτέ πάρτε το τελευταίο βιβλίο της Μαντά για παράδειγμα) αλλά πιο ψαγμένα πράγματα...Φέτος έχω μια μεγαλύτερη έφεση στα αστυνομικά...
1. Το παράξενο βιβλιοπωλείο του κυρίου Πέναμπρα, Robin Sloan (εκδόσεις Κλειδάριθμος). Το πήρα κατά τύχη σε ένα παλαιοβιλιοπωλείο μαζί με ένα πακέτο βιβλίων. Είναι έκδοση του 2012 και διαβάζοντας το θέμα του αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Ήταν το πιο απολαυστικό βιβλίο που διάβασα φέτος. Ο συγγραφέας ακροβατεί με το ένα πόδι στους κομπιουτεράδες της Σίλικον Βάλεϊ και της Google και με το άλλο στην απόλυτη βιβλιοφιλία. Οταν το νέο συναντάει το παλιό.
2. Νοέμβριος, 33 διηγήματα, Γιώργος Σκαμπαρδώνης (εκδόσεις Πατάκη): Είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς και μακράν του δευτέρου ο καλύτερος στη λεγόμενη μικρή φόρμα γραφής (διηγήματα). 'Nuf said....
3. H άγνωστη τρoμοκράτισσα, Richard Flanagan (εκδόσεις Άγρα). Ισως έχω ξαναγράψει για το συγκεκριμένο βιβλίο επειδή φέτος το διάβασα δεύτερη φορά. Η απόλυτη παράνοια των media και της πολιτικής διαπλοκής μετατρέπει μέσα σε λίγα 24ωρα μια αθώα κοπέλα που κάνει στριπτίζ στο νούμερο 1 δημόσιο κίνδυνο της Αυστραλίας.
4. Στο καλό μυθιστόρημα. Laurence Cosse (εκδόσεις Πόλις). Τι συμβαίνει όταν μια ομάδα φανατικών βιβλιόφιλων με τη συνδρομή μερικών συγγραφέων δημιουργεί το τέλειο βιβλιοπωλείο; Πανέξυπνη ιδέα που αποτελεί και μια κριτική άποψη για τον κόσμο της λογοτεχνίας.
5. Λίλιθ, Ελένη Γκίκα (εκδόσιες Καλέντη). Η κορυφαία Ελληνίδα κριτικός βιβλίων στο 30ο της βιβλίο! Για πολύ ζόρικους αναγνώστες αφού η εσωστρεφής γραφή της θέλει υπομονή, αναγνωστική επιμονή και αποτελεί μια άσκηση ανάγνωσης. Ολο το ζουμί στις 672 σελίδες του βιβλίου είναι οι 46 ερωτικές επιστολές. Πουθενά δεν αναφέρεται αποστολέας και (η) αποδέκτης αλλά έχω την αίθηση ότι το θέμα κρύβει πολύ μεγαλύτερη ίντριγκα από όση το βιβλίο αφήνει να αιωρείται....
6. Ο καπάτσος, Elmore Leonard (εκδόσεις Άγρα). ''Πάρτο αγόρι να....ξεστραβωθείς'' μου είπε αυτός που μου το πάσαρε. Του έχω εμπιστοσύνη επειδή είναι από τους καλύτερους αναγνώστες βιβλίων που ξέρω. Ιδανική απεικόνιση της εποχής του Μεσοπολέμου. Γκάγκστερ, ποτοαπαγόρευση, ζόρικες γυναίκες και γρήγορα πιστόλια σε μια υποδειγματική γραφή. Οταν το απλό γίνεται τέχνη.
7. Βουβές κραυγές, Ann Cleeves (εκδόσεις Μεταίχμιο). Αρκετά παλαιότερο βιβλίο το οποίο ανακάλυψα φέτος. Η Cleeves μας συστήνει τη μοντέρνα εκδοχή της μις Μάρπλς σε ένα αστυνομικό υψηλών αξιώσεων. Δεν έχω διαβάσει τα επόμενα της που κυκλοφορούν στην Ελλάδα αλλά ενδέχεται να είναι το ίδιο καλά. Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί μια καλή απάντηση στον καταιγισμό Σκανδιναβών συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας.
8. Ο κώδικας του Σινά, Ted Whitemore (εκδόσεις Γκοβόστη). Το έψαχνα καιρό στα ελληνικά. Είναι το πρώτο μέρος μια τετραλογίας και το μοναδικό που κυλοφόρησε στη χώρα μας. Λατρεύω τη ζόρικη γραφή του Πίντσον. Ο Whitemore σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ πριν από 30 χρόνια και πούλησε μόλις 7000 αντίτυπα είναι ότι πιο κοντινό έχω ανακαλύψει. Διαδαλώδης γραφή, ο απόλυτος σουρεαλισμός σε ένα ιστορικό ταξίδι όπου ο χρόνος χάνει τρη σημασία του. Αντικείμενο: Η αναζήτηση της πιο παλιάς Βίβλου που βρέθηκε ποτέ και ανατρέπει όλα τα θρησκευτικά πιστεύω. Ατυχώς ο συγγραφέας και η δουλειά του αναγνώριστηκαν (και μόνο εκτός ΗΠΑ) μετά τον θάνατο του.
9. Πάντα ο διάβολος, Donald Ray Pollock (εκδόσεις Μεταίχμιο). Η δημιουργία ενός serial killer στο πιο νοσηρό σύμπαν της Αμερικής.
Δεκτές και....αντιπροτάσεις
1. Το παράξενο βιβλιοπωλείο του κυρίου Πέναμπρα, Robin Sloan (εκδόσεις Κλειδάριθμος). Το πήρα κατά τύχη σε ένα παλαιοβιλιοπωλείο μαζί με ένα πακέτο βιβλίων. Είναι έκδοση του 2012 και διαβάζοντας το θέμα του αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Ήταν το πιο απολαυστικό βιβλίο που διάβασα φέτος. Ο συγγραφέας ακροβατεί με το ένα πόδι στους κομπιουτεράδες της Σίλικον Βάλεϊ και της Google και με το άλλο στην απόλυτη βιβλιοφιλία. Οταν το νέο συναντάει το παλιό.
2. Νοέμβριος, 33 διηγήματα, Γιώργος Σκαμπαρδώνης (εκδόσεις Πατάκη): Είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς και μακράν του δευτέρου ο καλύτερος στη λεγόμενη μικρή φόρμα γραφής (διηγήματα). 'Nuf said....
3. H άγνωστη τρoμοκράτισσα, Richard Flanagan (εκδόσεις Άγρα). Ισως έχω ξαναγράψει για το συγκεκριμένο βιβλίο επειδή φέτος το διάβασα δεύτερη φορά. Η απόλυτη παράνοια των media και της πολιτικής διαπλοκής μετατρέπει μέσα σε λίγα 24ωρα μια αθώα κοπέλα που κάνει στριπτίζ στο νούμερο 1 δημόσιο κίνδυνο της Αυστραλίας.
4. Στο καλό μυθιστόρημα. Laurence Cosse (εκδόσεις Πόλις). Τι συμβαίνει όταν μια ομάδα φανατικών βιβλιόφιλων με τη συνδρομή μερικών συγγραφέων δημιουργεί το τέλειο βιβλιοπωλείο; Πανέξυπνη ιδέα που αποτελεί και μια κριτική άποψη για τον κόσμο της λογοτεχνίας.
5. Λίλιθ, Ελένη Γκίκα (εκδόσιες Καλέντη). Η κορυφαία Ελληνίδα κριτικός βιβλίων στο 30ο της βιβλίο! Για πολύ ζόρικους αναγνώστες αφού η εσωστρεφής γραφή της θέλει υπομονή, αναγνωστική επιμονή και αποτελεί μια άσκηση ανάγνωσης. Ολο το ζουμί στις 672 σελίδες του βιβλίου είναι οι 46 ερωτικές επιστολές. Πουθενά δεν αναφέρεται αποστολέας και (η) αποδέκτης αλλά έχω την αίθηση ότι το θέμα κρύβει πολύ μεγαλύτερη ίντριγκα από όση το βιβλίο αφήνει να αιωρείται....
6. Ο καπάτσος, Elmore Leonard (εκδόσεις Άγρα). ''Πάρτο αγόρι να....ξεστραβωθείς'' μου είπε αυτός που μου το πάσαρε. Του έχω εμπιστοσύνη επειδή είναι από τους καλύτερους αναγνώστες βιβλίων που ξέρω. Ιδανική απεικόνιση της εποχής του Μεσοπολέμου. Γκάγκστερ, ποτοαπαγόρευση, ζόρικες γυναίκες και γρήγορα πιστόλια σε μια υποδειγματική γραφή. Οταν το απλό γίνεται τέχνη.
7. Βουβές κραυγές, Ann Cleeves (εκδόσεις Μεταίχμιο). Αρκετά παλαιότερο βιβλίο το οποίο ανακάλυψα φέτος. Η Cleeves μας συστήνει τη μοντέρνα εκδοχή της μις Μάρπλς σε ένα αστυνομικό υψηλών αξιώσεων. Δεν έχω διαβάσει τα επόμενα της που κυκλοφορούν στην Ελλάδα αλλά ενδέχεται να είναι το ίδιο καλά. Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί μια καλή απάντηση στον καταιγισμό Σκανδιναβών συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας.
8. Ο κώδικας του Σινά, Ted Whitemore (εκδόσεις Γκοβόστη). Το έψαχνα καιρό στα ελληνικά. Είναι το πρώτο μέρος μια τετραλογίας και το μοναδικό που κυλοφόρησε στη χώρα μας. Λατρεύω τη ζόρικη γραφή του Πίντσον. Ο Whitemore σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ πριν από 30 χρόνια και πούλησε μόλις 7000 αντίτυπα είναι ότι πιο κοντινό έχω ανακαλύψει. Διαδαλώδης γραφή, ο απόλυτος σουρεαλισμός σε ένα ιστορικό ταξίδι όπου ο χρόνος χάνει τρη σημασία του. Αντικείμενο: Η αναζήτηση της πιο παλιάς Βίβλου που βρέθηκε ποτέ και ανατρέπει όλα τα θρησκευτικά πιστεύω. Ατυχώς ο συγγραφέας και η δουλειά του αναγνώριστηκαν (και μόνο εκτός ΗΠΑ) μετά τον θάνατο του.
9. Πάντα ο διάβολος, Donald Ray Pollock (εκδόσεις Μεταίχμιο). Η δημιουργία ενός serial killer στο πιο νοσηρό σύμπαν της Αμερικής.
Δεκτές και....αντιπροτάσεις
Θα προσθέσω και Άρθουρ Κόναν Ντόιλ στο 10........
ΑπάντησηΔιαγραφήElementary dear Watson
ΑπάντησηΔιαγραφήXαχαχα συγχώρα με κουρούνα που δεν είμαι του Χάρβαρντ....ή της υψηλής κουλτούρας... :-p
ΔιαγραφήΗ δική μου πρόταση είναι ένα βιβλίο του Ellis Bret-Easton. Αμερικάνικη Ψύχωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως δείχνουν τα σημάδια, αύριο το πολύ την Τρίτη θα υπάρχει είδηση για το μέλλον της 3ης ομάδας του πρωταθλήματος, που έγινε καρυδότσουφλο στα χέρια του ιδιοκτήτη της, τον τελευταίο πολύ καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι για να μην ξεφύγω απο την βιβλιο-λογία του οικοδεσπότη, ζητάω κάποιο βιβλίο που να αναφέρεται στο ψυχισμό των "πλουσίων". Αν δεν υπάρχει, ίσως να γράψω ένα με βάση αυτά που ζω τα τελευταία 10 χρόνια χαχαχαχαχαχ
Μετά την τεράστια επιτυχία του Ευρωμπάσκετ Νέων με τον μέσο όρο 100 θεατών σε κάθε ματς στο Ηράκλειο όπου με το ζόρι μπήκαμε στους 8, και την επιτυχημένη αγωνιστικά αλλά στιγματισμένη από το επεισόδιο με τις φάπες στον πάγκο μας παρουσία στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων, το καλοκαίρι των επιτυχιών για την ΕΟΚ συνεχίζεται με τον αποκλεισμό από τους 16 στο Μουντομπάσκετ Παίδων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια πολύ καλή ομάδα παραδόθηκε στα χέρια του πιο τεμπέλη κάποτε παίχτη και διαχρονικά μεγαλύτερου δημοσιοσχετίστα του Ελληνικού μπάσκετ ο οποίος μετά την λαμπρή του παρουσία στο πλευρό του Τρινκέρι πέρσι βρήκε μετερίζι και φέτος. Οι δε δηλώσεις του αντάξιες του βίου και της πολιτείας του ως καλαμπουρτζή-αγαπημένου των δημοσιογράφων κάποτε, αλλά και της παράνοιας των σημερινών εργοδοτών του: Που αλλού προπονητής θα παραδεχόταν ότι δεν έκανε σκάουτινγκ του επόμενου αντιπάλου επειδή δεν βρήκε DVD και θα κατηγορούσε την ΦΙΜΠΑ ότι δεν έδειχνε τα ματς της Αυστραλίας στο σάιτ της διοργάνωσης επίτηδες για να μας μπερδέψει και θα τον παίρναμε στα σοβαρά; Επειδή λέει 'δυσκολέψαμε τους Αμερικάνους και μας φοβήθηκαν'. Γραφικότητες άλλων εποχών, αλλά επειδή στην Ελλάδα ζούμε, αναμένουμε ήδη το επόμενο άρθρο Καβαλιεράτου (ή άλλου παπαγαλακίου της ΕΟΚ) που θα αποδεικνύει ότι όλο το παγκόσμιο μπάσκετ κυνηγάει τον τιτάνα Βασιλακόπουλο.
Με αυτά ως δεδομένα, ας προετοιμαστούμε για νοσηρές εκπλήξεις και στο Μουντομπάσκετ των μεγάλων. Προσωπικά, αν με προβλημάτισε η εικόνα χρυσής μετριότητας (αν όχι μιζέριας) που έβγαλε το μπάσκετ της εθνικής στο Πο, με τρομοκράτησε η εικόνα του Τσαγκρώνη, του Μίσσα και άλλων 2-3 παρατρεχάμενων δίπλα από τον πάγκο της ομάδας. Δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα ούτε φέτος φοβάμαι.
Απεργοσπάστης
@The American
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ σε όλα. Και ειδικά στο τελευταίο. Ο Κατσικάρης έκανε την προσπάθεια να ''ξεκαθαρίσει'' λίγο το τοπίο στον πάγκο με το δικό του επιτελείο. Αλλά οι παρατρεχάμενοι είναι πάντοτε παρόντες γιατί ο αρχηγός που στο Ηράκλειο έδωσε ρεσιτάλ κακής συμπεριφοράς (ο ίδιος που κοροιδεύει τα χουλιγκανάκια των ομάδων μην ξεχνιόμαστε) πρέπει πάντα να έχει αναφορές και ενημέρωση από πρώτο χέρι. Ακούω ότι μιλάνε πολλοί δίπλα ή κοντά στον πάγκο της εθνικής και με ανησυχεί όχι για τώρα αλλά για τις δύσκολες μέρες του παγκοσμίου.
Όντως αυτή η εικόνα ήταν ενοχλητική. Πάλι καλά που έλειπε ο... Καρβέλας!!! Που κατάντησε η Ομοσπονδία, να έχει θέση ο Καρβέλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι ιδιαίτερα με την παρατηρηση περί των υποδέλοιπων γύρω απο τον πάγκο της εθνικής των μεγάλων. Κι επειδή το 800άρι δεν θα βγεί, ετοιμαστείτε για μεγάλες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπεργοσπάστη, μια διόρθωση. Στο Ντουμπάι με τον ατσαλάκωτο ήταν η U17, που είναι μια προ-εφηβική ομάδα.
Η εθνική Παίδων με επίσης "παράξενο" ρόστερ και Μανουσέλη προπονητή, πάει λετονία για το δικό της Πανευρωπαικό απο 20 έως 30 Αυγούστου.
ΥΓ ο Καρβέλας ήταν Τουρκία!! κι έφαγε μπινελίκι, οχι απο Τούρκους πάντως.
ΥΓ ποιος είναι ο παράγοντας της ΕΟΚ που νομίζει οτι κάνει κουμάντο στις μικρές ηλικίες και διαδίδει ψέμματα για προπονητές και τα διπλώματά τους και τις ικανότητές τους? Αν δεν ξέρει να σερφάρει στο sepk.gr ας βάλει κάποιον παρατρεχάμενό του για να ενημερωθεί.
Και να το έτρωγε από Τούρκους δεν θα το καταλάβαινε. Εδώ τρομάζει να μιλήσει ελληνικά.
ΔιαγραφήΦίλε Τσαρτερίστα, τώρα είδα που έγραψες κάτι σχόλια στο άρθρο του Λαούδη στο Γκαζέτα (απορώ που στο περάσαν κιόλας). Έκανα μια γύρα και στα άλλα σχόλια και τολμώ να πω ότι εξεπλάγην θετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ τον Έλληνα φίλαθλο (όπως και τον Έλληνα γενικώς) απαίδευτο, κάφρο και ανώριμο, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. (Πρώτος όλα αυτά είμαι εγώ, για να μην βγάζω την ουρά μου απέξω.) Η κρίση όμως φαίνεται μας έκανε ένα καλό: Δεν πιστεύουμε πια σε θέσφατα και 'επίσημες αφηγήσεις' από όπου κι αν προέρχονται.
Κάθε καλοκαιράκι τέτοια εποχή οι γνωστοί παπαγάλοι της Ερατοσθένους (Καβαλιεράτος κλπ) πιάνουν το ίδιο παραμύθι: Με αφορμή τα 'μικρά' Ευρωμπάσκετ ξεκινάνε τα 'το ελληνικό μπάσκετ έχει μέλλον, η Ομοσπονδία κάνει σπουδαία δουλειά' κλπ. Άρθρα με το καρμπόν. Θυμάμαι τα ίδια ακούγαμε στα 90ς, αλλά τότε δεν περνούσε καλοκαίρι χωρίς ένα χρυσό στις μικρές ηλικίες. Σήμερα μας τα λένε για εθνικές που τερματίζουν 6ες, 8ες, 13ες.
Πλέον αυτά τα παραμύθια μόνο ρομαντικοί γέροι (που δεν διαβάζουν ίντερνετ) και πιτσιρίκια τα χάφτουν. Όλοι οι υπόλοιποι είναι πια πολύ υποψιασμένοι. Και από ό,τι κατάλαβα δεν είναι τίποτα βαθείς γνώστες του χώρου όπως εμείς αλλά άνθρωποι που απλά χρησιμοποιούν την λογική τους. Πλέον το ελληνικό μπάσκετ πάει με νεκρά - ό,τι ώθηση είχε απομείνει από πριν έχει τελειώσει.
Κάτι τελευταίο που έγραψε ο Τσαρτερίστας και δεν το είχα ακούσει: Και οι τρεις μικρές γυναικείες εθνικές υποβιβάστηκαν φέτος! Είναι γνωστό βεβαίως ότι πιο σωβινιστικό αθλητικό οικοδόμημα από το ελληνικό μπάσκετ δεν υπάρχει στην χώρα. Οι συγκρίσεις με το βόλεϊ (όπου εκεί οι γυναίκες είναι ίσως και πιο σημαντικές από τους άνδρες) και το πόλο (τα σχόλια περιττεύουν, οι κοπέλαροι εκεί σκίζουν) είναι καταλυτικές. Η τραγική κατάσταση του γυναικείου μπάσκετ είναι κάτι για το οποίο η ΕΟΚ πρέπει να λογοδοτήσει όχι μόνο στους φιλάθλους αλλά σε όλη την κοινωνία. Τέτοια περιφρόνηση προς το γυναικείο φύλο και μονοθεματική εμμονή με το ανδρικό είναι ανεπίτρεπτη και προσβλητική στις εποχές μας (και που να μην ήταν σοσιαλιστής και προοδευτικός ο πρόεδρος).
Απεργοσπάστης
Δεν είναι ανάγκη η "κολακεία" μου, αλλά αυτή η τελευταία παράγραφος είναι πραγματικά ότι χρειάζεται όχι η εποχή μας, αλλά το αξιακό πλαίσιο που θα πρέπει να κινούμαστε...
Διαγραφή@The American
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν από μερικά χρόνια ήμουν απελπιστικά μόνος. Εντάξει από τους λίγους που έκαναν κριτική στον Βασιλακόπουλο. Ακόιμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν εδώ και υποστηρίζουν ότι είμαι εμπαθής. Δεν είμαι εμπαθής απλά έβλεπα αυτά που είναι πλέον ορατά από όλο τον κόσμο του μπάσκετ. Λυπάμαι μόνο για ένα πράγμα. Πέρα από σχόλια, άρθρα, απόψεις κλπ. αυτά είναι πράγματα που συζητιούνται παντού στα στέκια του ελληνικού μπάσκετ. Αλλά κανείς δεν κάνει ένα βήμα μπροστά, κανείς δεν λέει ''ως εδώ και μη παρέκει''. Και αυτό μου θυμίζει μνημονιακές καταστάσεις. Τα λέμε μεταξύ μας, γκρινιάζουμε αλλά όταν έρχεται η ώρα της δράσης ο καθένας μας πιάνει από μια γωνία του καναπέ. Δεν κατηγορώ πλέον τον Βασιλακόπουλο. Είναι ένας έξπυνος παράγοντας με βαριά σκια και μεγάλη ιστορία που την αξιοποιεί προς όφελος του χρόνια τώρα. Λυπάμαι για όλους αυτούς που τον αφήνουν ανενόχλητο. Και όχι φίλε Αμερικάνε λυπάμαι που μετά από καιρό θα διαφωνήσω. Το μπάσκετ έχει ακόμη δική του ώθηση...
Για πρώτη φορά τόσα παιδιά δικά μας θα είναι στο ΝΒΑ, άλλα τόσα ονειρεύονται και μερικά ακόμη περιμένουν τη σειρά τους. Εχουμε πρωταθλητές Ευρώπης και συνεχίζουν να βγαίνουν παίκτες. Δεν είναι για μένα κριτήριο το χρυσό των εφήβων ή το χάλκινο των παίδων για να μιλήσω για πρόοδο του μπάσκετ. Ο Παπανικολάου είχε κοπεί κάποτε στην εθνική παίδων αλλά σε δύο μήνες θα παίζει ΝΒΑ. Ο Αντετοκούνμπο έγινε παίκτης στου Ζωγράφου και όχι από το αναπτυξιακό. Ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης δεν ήταν ποτέ στους εκλεκτούς των μικρών εθνικών ομάδων. Ας παίζουν όσοι έχουν μέσο, όσοι έχουν καλό μάνατζερ και όσους γουστάρουν στην ΕΟΚ ή κάνουν καλές δημόσιες σχέσεις οι πατεράδες τους. Ποσώς με ενδιαφέρει ως άνθρωπο του μπάσκετ αν πάτωσαν οι εθνικές. Με ενδιαφέρει μόνο ο τρόπος που τις διαχειρίζεται ο Βασιλακόπουλος. Γιατί παίκτες έβγαιναν, βγαίνουν και θα βγαίνουν. Για κάθε Λούντζη ή Παπαγιάννη ή Σταμάτη υπάρχουν άλλοι δέκα εκεί έξω.
Η έκφραση "καμμένη γή" είναι γνωστή τοις πάσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι πάντα έτσι, βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι, τις περισσότερες φορές που τη χρησιμοποιούν για να κουκουλώσουν την δική τους αδυναμία.
Ο κυρ Ηλίας, δίνει το σωστό νόημα με την τακτική του.
"Μάγκας" ο Προτον-οτάριος.
Κουρούνα, η συμφωνία των Τρικάλων με τον Τσούπκοβιτς, ο οποίος έχει μάνατζερ τον Ραζνιάτοβιτς, σημαίνει ότι έχει άλλη αντιμετώπιση η ομάδα από την μανατζερική πιάτσα μετά την πρόσληψη Ρεντζιά, ή είναι ένα συγκυριακό γεγονός;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλό φθινόπωρο σε όσους επέστρεψαν...καλές διακοπές σε όσους ετοιμάζουν βαλίτσες...προσωπικά, δεν είμαι φαν του Βασιλακόπουλου....το αντίθετο θα έλεγα...ωστόσο, το αν οι πιτσιρικάδες γνωρίζουν τα βασικά του μπάσκετ (πράγμα που δεν είδα τουλάχιστον στην πλειοψηφία όσων συμμετείχαν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα των μικρών ηλικιών), δεν ξέρω αν είναι πρόβλημα της ομοσπονδίας...μάλλον είναι πρόβλημα των συλλόγων τους και των προπονητών τους....κι αυτό δεν ισχυει τώρα, ίσχυε από την εποχή που κι εγώ, πριν καμιά 25αριά χρόνια, παρασυρμένος από την επιτυχία του '87, σε ηλικία 12 ετών πήγα σε μια ομάδα της περιοχής μου για να παίξω μπασκετάκι....από τότε θυμάμαι ότι σχεδόν όλοι οι προπονητές του συλλόγου, είτε στα μίνι, είτε στα παιδοεφηβικά, μάθαιναν στα παιδιά πολύπλοκες άμυνες ζώνης και πολύπλοκα συστήματα στην επίθεση, αλλά ποτέ κανείς δεν ασχολήθηκε με βασικά του αθλήματος: πάσα, ντρίμπλα, σουτ. Τώρα, αν όντως υπάρχουν πιο ταλαντούχα παιδιά στις μικρές ηλικίες αλλά δεν τα είδαμε γιατί είχαν μεγαλύτερο μέσο αυτά που τελικά έπαιξαν, ναι...εκεί φταίει η ομοσπονδια και τα τσιράκια της...αλλά αν αυτοί που έπαιξαν εν τέλει στις εθνικές ομάδες είναι όντως οι καλύτεροι της ηλικίας τους, τότε, με το συμπάθιο, αλλά το πρόβλημα είναι συνολικά των ελληνικών συλλόγων και των Ελλήνων προπονητών και δεν βλέπω τι ακριβώς μπορεί να κάνει η ομοσπονδία και πού και πως μπορεί να εμπλακεί για να λύσει το πρόβλημα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ένα τελευταίο σχόλιο για την U17 ομάδα μας....μάλλον ήταν άτυχη και πιστεύω ότι άξιζε για κάτι παραπάνω....άτυχη γιατί της έτυχε ο φιναλίστ του τελικού πολύ νωρίς...σε κάθε περίπτωση, ακόμα και στις ομάδες που είδαμε και που δεν έθελξαν συνολικά με την απόδοση και τα αποτελέσματά τους, υπάρχουν παίχτες με προοπτική...μακάρι να τους αξιοποιήσουν οι μεγάλες ομάδες και, κυρίως αυτό, μακάρι τα ίδια τα παιδιά να δουλέψουν για να εξελιχθούν...γιατί, καλώς ή κακώς, το ταλέντο από μόνο του, δεν αρκεί!!!