Η ολίγον ελληνοπούλα και πολύ extreme πορνοσταρ Σάσα Γκρέι ασχολήθηκε μαζί του στο twitter. ‘’Aυτός ο Κινεζούλης είναι γλυκούλης’’… Αντε Τζέρεμι και καλά να περάσεις, είναι εγγυημένη η δική μας...
Τα προϊόντα στις μπουτίκ των Νικς παρουσιάζουν αύξηση στις πωλήσεις τους 3000% τις τελευταίες οκτώ μέρες.
Στο χρηματιστήριο του Πεκίνου η μετοχή του Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν ανέβηκε μέσα σε λίγες μέρες πάνω από 12%.
Tα ταμπλόιντς του Μεγάλου Μήλου έχουν τρελαθεί να ψάχνουν ποιος είναι αυτός ο Λιν που ήρθε σαν τυφώνας να σαρώσει τα πάντα στο ΝΒΑ.
Ο Τζέρεμι Λιν είναι αυτή τη στιγμή πιο δημοφιλής στη Νέα Υόρκη από τον Ιλάι Μάνινγκ, κουόρτερμπακ των Τζάιαντς που κέρδισαν πριν από δέκα μέρες το Σούπερ Μπόουλ.
Στις fantasy leagues ουδέποτε την τελευταία δεκαετία παίκτης έγινε τόσο γρήγορα και τόσες πολλές χιλιάδες φορές add! Μόνο στις λίγκες του Yahoo έγινε μέσα σε δύο μέρες add 150.000 φορές!
Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί κάτι ανάλογο στο ΝΒΑ.
Κανένα βιβλίο ρεκόρ δεν μπορεί να βρει παίκτη που να έχει κάνει καλύτερο ξεκίνημα ως βασικός στην ιστορία του ΝΒΑ.
Πέντε παιχνίδια αρκούν για να κτιστεί ένας μύθος; Σίγουρα όχι. Είναι όμως αρκετά στο ‘’πεινασμένο’’ για νέους σταρ ΝΒΑ και στη Νέα Υόρκη, την πόλη των γρήγορων ειδώλων, για να ζήσει ένας πιτσιρικάς από το Χάρβαρντ τα δικά του δεκαπέντε λεπτά δόξας. Μόνο που στην περίπτωση του Λιν είναι κάτι παραπάνω: Δεκαπέντε μέρες και συνεχίζει!
Υ.Γ. Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω τις συνήθεις αηδίες για παίκτες από την Ivy League και το Χάρβαρντ που βγάζει μόνο καλούς μαθητές! Αυτά τα λένε οι αδαείς περί των θεμάτων του NCAA. Εδώ και τρία χρόνια, προπονητής στο Χάρβαρντ είναι ο Αμάκερ, παλιός γκαρντ του Ντιουκ, προπονητικός κλώνος του Σιζέφσκι. Και έχει παρουσιάσει πολύ καλές ομάδες.
Τα προϊόντα στις μπουτίκ των Νικς παρουσιάζουν αύξηση στις πωλήσεις τους 3000% τις τελευταίες οκτώ μέρες.
Στο χρηματιστήριο του Πεκίνου η μετοχή του Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν ανέβηκε μέσα σε λίγες μέρες πάνω από 12%.
Tα ταμπλόιντς του Μεγάλου Μήλου έχουν τρελαθεί να ψάχνουν ποιος είναι αυτός ο Λιν που ήρθε σαν τυφώνας να σαρώσει τα πάντα στο ΝΒΑ.
Ο Τζέρεμι Λιν είναι αυτή τη στιγμή πιο δημοφιλής στη Νέα Υόρκη από τον Ιλάι Μάνινγκ, κουόρτερμπακ των Τζάιαντς που κέρδισαν πριν από δέκα μέρες το Σούπερ Μπόουλ.
Στις fantasy leagues ουδέποτε την τελευταία δεκαετία παίκτης έγινε τόσο γρήγορα και τόσες πολλές χιλιάδες φορές add! Μόνο στις λίγκες του Yahoo έγινε μέσα σε δύο μέρες add 150.000 φορές!
Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί κάτι ανάλογο στο ΝΒΑ.
Κανένα βιβλίο ρεκόρ δεν μπορεί να βρει παίκτη που να έχει κάνει καλύτερο ξεκίνημα ως βασικός στην ιστορία του ΝΒΑ.
Πέντε παιχνίδια αρκούν για να κτιστεί ένας μύθος; Σίγουρα όχι. Είναι όμως αρκετά στο ‘’πεινασμένο’’ για νέους σταρ ΝΒΑ και στη Νέα Υόρκη, την πόλη των γρήγορων ειδώλων, για να ζήσει ένας πιτσιρικάς από το Χάρβαρντ τα δικά του δεκαπέντε λεπτά δόξας. Μόνο που στην περίπτωση του Λιν είναι κάτι παραπάνω: Δεκαπέντε μέρες και συνεχίζει!
Υ.Γ. Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω τις συνήθεις αηδίες για παίκτες από την Ivy League και το Χάρβαρντ που βγάζει μόνο καλούς μαθητές! Αυτά τα λένε οι αδαείς περί των θεμάτων του NCAA. Εδώ και τρία χρόνια, προπονητής στο Χάρβαρντ είναι ο Αμάκερ, παλιός γκαρντ του Ντιουκ, προπονητικός κλώνος του Σιζέφσκι. Και έχει παρουσιάσει πολύ καλές ομάδες.
Στο Μέριλαντ μετά τον Μπάξτερ μηδενίσαμε.Βγάζουμε μόνο τομάτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Λιν ήταν μέλος μιας πραγματικά πολύ καλής ομάδας του Χάρβαρντ (της πρώτης του Άμακερ νομίζω) που είχε κερδίσει εκτός έδρας το Κονέκτικατ το 2009-2010. Η Άιβι είναι η μοναδική περιφέρεια που δεν έχει τουρνουά, οπότε στέλνει στους 64 πάντα τον νικητή της κανονικής περιόδου. Τότε ο Λιν και το Χάρβαρντ είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στην ΦΟΒΕΡΗ ομάδα του Κορνέλ (να ευλογήσω και λίγο τα γένια μου) που πήρε την Άιβι με μια ήττα και μετά έφτασε μέχρι το Sweet 16, η πρώτη ομάδα από την Άιβι που καταφέρνει κάτι τέτοιο μετά την ιστορική ομάδα του Πενσυλβάνια που έφτασε στο φάιναλ φορ το 1979 (το φάιναλ φορ των Μπερντ και Μάτζικ). Αυτοί που λένε για την Άιβι ότι δεν έχει καλό επίπεδο δεν έχουν εντελώς άδικο. Στην πραγματικότητα την Άιβι την εκπροσωπούν κάθε χρόνο από το 1946 και μετά στο τελικό τουρνουά μια εκ των Πρίνστον ή Πενσυλβάνια (αυτό έσπασε το 2010 με το Κορνέλ), και όντως κατά καιρούς αυτά τα δυο κολλέγια έχουν παρουσιάσει καλές ομάδες (εδώ υπάρχει σύστημα που λέγεται Princeton offence, εμφανής της σημασίας τους) - συνήθως οι υπόλοιποι είναι διαχρονικά για τα μπάζα. Το Χάρβαρντ πέρσι είχε χάσει σε μπαράζ την είσοδο στους 64 στο τελευταίο σουτ από το Πρίνστον, αλλά φέτος είναι όντως η χρονιά του. Η δουλειά του Άμακερ είναι σημαντική γιατί σε αντίθεση με άλλα κολλέγια, αυτά της Άιβι δεν συγχωρούν αποτυχίες σε εξετάσεις και μαθήματα. Επομένως ο Άμακερ φέρνει μια πιο επαγγελματική προσέγγιση στο recruiting, αλλά πρέπει πάντα να προσέχει οι παίχτες του να μπορούν να ανταποκριθούν στα μαθήματα. Κάπως έτσι είναι το ιδανικό του κολλεγιακού αθλητισμού, που βέβαια λίγοι πλέον τηρούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Cornell την περίοδο που λέει ο απεργοσπάστης ήταν μαζί με την Northern Iowa (αν θυμάμαι καλά) που απέκλεισε μάλιστα το Kansas, οι δύο ομάδες-έκπληξη του τουρνουά. Εκεί έπαιζε και ο Jeff Foote, που αργότερα τον διάλεξε ο Μπλατ για την Μακάμπι αλλά δεν τον είδαμε ποτέ, και τώρα βολοδέρνει κάπου στην D-League.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστός ο Πάνος (ρεσπέκτ). Ο Φουτ έκανε την διαφορά γιατί ομάδες από μικρές περιφέρειες σπάνια βρίσκουν παίχτες με τέτοιο μπόι και ικανότητα να αλλάξουν την ροή ενός παιχνιδιού. Εμφανίστηκε λίγο στο ρόστερ της Μακάμπι αλλά δεν νομίζω να έπαιξε ποτέ. Το Κορνέλ είχε έναν πλάγιο πολύ καλό παίχτη και έναν πλέι μέικερ (τον μοναδικό έγχρωμο της ομάδας) που ήταν η δόση αθλητικών ικανοτήτων της ομάδας. Δεν νομίζω ότι κανένας τους παίζει κάπου σήμερα. Καλή ομάδα γενικά και στο Κορνέλ την θυμούνται ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε βρίσκω πολύ διαβασμένο, αλλά πως και τέτοιο θέμα με το Cornell? Παίζει κάτι ιδιαίτερο με τους Big Red? Είμαι σχεδόν σίγουρος οτι αναφέρεσαι στους Louis Dale και Ryan Wittman. Ειδικά ο δεύτερος ξεχώριζε ακόμα και στο τουρνουά των 64. Και ναι είναι γιός του Randy Wittman που είναι υπηρεσιακός προπονητής στους Wizards. Τώρα βέβαια το πως έφτασε να παίζει στην Πολωνία είναι άλλο θέμα.
ΔιαγραφήΠήγα πέρσι 3 μήνες ως επισκεπτής ερευνητής αλλά η πορεία τους ήταν έναν χρόνο πριν. Απλά επειδή το είχα κεντράρει για κάποιο καιρό λόγω δουλειάς, ήδη από το 2010 το παρακολουθούσα πολύ. Αυτή είναι και η τελευταία χρονιά κολλεγιακού που παρακολούθησα σοβαρά, λόγω δουλειάς πλέον μόνο την Ευρωλίγκα προλαβαίνω να βλέπω:( Ναι αυτούς λέω. Ο Γουίτμαν ήταν όντως καλός παίχτης. Νομίζω αν κάτσει στην Ευρώπη σιγά-σιγά μπορεί να ανέβει επίπεδο.
ΔιαγραφήΝομίζω ότι είναι η στιγμή να σας προτείνω ένα βιβλίο με τίτλο The last amateurs που έγραψε ο μετρ του κολεγιακού John Feinstein. Ο ίδιος που έγραψε πολύ παλαιότερα το θρυλικό A season on the brink. Ο τύπος συνήθιζε να διαλέγει ένα πρόγραμμα (μερικές φορές και περισσότερα) και να το παρακολουθεί για μια ολόκληρη χρονιά από πολύ κοντά. Κυριολεκτικά μέσα από τα αποδυτήρια. Συνήθως τον απασχολούσαν μεγάλα προγράμματα και κυρίως η ACC. Μια χρονιά του την έδωσε από όσα έβλεπε με το χρήμα κάτω από το τραπέζι και το παράνομο recruiting και παρακολούθησε τους Ivy Leaguers. Εγραψε ένα φανταστικό βιβλίο για τα σχολεία της περιφέρειας, τη φοβερή προσπάθεια των προπονητών να βρίσκουν μέσα από σούπερ ακαδημαϊκά προγράμματα καλούς παίκτες που απαραίτητα πρέπει να είναι καλούς μαθητές και την προσπάθεια των παικτών να είναι συνεπείς στις κοινές υποχρεώσεις τους (επιβεβαιώνοντας όσα γράφει περί του θέματος ο ενημερωμένος Απεργοσπάστης)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά τα τελευταία κεφάλαια με τις ιστορίες διαφόρων senior που ξέρουν ότι τελειώνοντας το κολέγιο δεν θα ξαναπαίξουν μπάσκετ (σε επίσημο επίπεδο τουλάχιστον) είναι για σεμινάριο αθλητικής λογοτεχνίας.
Δημιουργός και εμπνευστής της Princeton offense ήταν ο Πιτ Καρίλ που έμεινε δεκαετίες ολόκληρες στο σχολείο. Νομίζω γύρω ή πάνω από 30 χρόνια! Απόφοιτος του Πρίνστον είναι ο Νταν Μαυραειδής που παίζει τώρα στον Αρη και κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90 νομίζω επί Μάλκοβιτς είχε περάσει από τον Παναθηναϊκό ένας περαστικός πλέι μέικερ. Δεν θυμάμαι το όνομα του αλλά θυμάμαι ότι ήταν από τους πρώτους μετά-Μποσμανικούς Αμερικανούς που είχε ευρωπαϊκό διαβατήριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Μπράντς λες; Λένε ότι στα αποδυτήρια πριν τους αγώνες γονάτιζε και έδενε τα κορδόνια του Μπάιρον Σκοτ.
ΔιαγραφήΤι,κοινοτικός ήταν o Γεωργικόπουλος; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήTώρα η Princeton offense αν θέλουμε να μαστε σοβαροί είναι μεγάλη απάτη.Αν μιλήσουμε κυριολεκτικά,δεν υπάρχει.Υπάρχουν εκδοχές της που έχουν παιχτεί.Το θετικό της ''ιδεολογικά'' αν θέλουμε να το δούμε έτσι που είναι οι πολλές πάσες,για να έχει αποτέλεσμα,χρειάζεται αφενός πειθαρχία από παικτες που συνήθως δεν πρέπει να έχουν τέτοιο ρόλο.Καλή η κολεγιακή συστηματολογία και τα συναφή,αλλά αν σε αυτές τις ηλικίες σχετικοποιηθεί ο ρόλος του δυαριού(γιατί αυτό κάνει στην ουσία),δε μιλάμε για μπάσκετ.Αφετέρου για να παίζεται πραγματικά και να παίζεται κανονικά,χρειάζεται η αντίπαλη ομάδα είτε να έχει μεσάνυχτα από άμυνα και περιστροφές είτε να έχει θηρία.Τέτοιες λογικές μετά τον Διαμαντόπουλο δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ.Αφήνω εκτός το ότι θεωρητικά απαιτούνται πέντε παικτες που κάνουν πάνω από τρία πράγματα τέλεια,ειδικά τα τεχνικά τους προσόντα πρέπει να είναι εξαιρετικά.Και ομάδα που έχει τέτοιους παίκτες δεν παίζει Πρίστον και Μίστον παίζει με αιφνιδιασμούς και σκριν ψηλά κανοντας τη δουλειά της μια χαρά και με τα βασικά.Ωραία είναι αυτά τα κολεγιακά συστήματα για να τα συζητάμε σε θεωρητικό και ιστορικό επίπεδο,αλλά τα πολλά από αυτά πια μόνο έτσι συζητιούνται.Και μιλάμε μόνο για κολέγια έτσι,να μην πάμε παραπέρα.Αν για παράδειγμα αυτό που έπαιζε το Χιούστον με Αdelman είναι όντως princeton offense,τότε και αυτό που έπαιζε ο Ολυμπιακός ήταν όντως τριγωνική επίθεση.
Η Princeton offense δεν εμπνεύστηκε εξ ολοκλήρου απο τον Carril, λέγεται οτι οι ρίζες της εντοπίζονται στα τέλη του '30, πάλι στην ομάδα του Princeton, που τότε προπονούσε ο Frank Cappon.. Πάντως ο Pete Carril την έτρεξε εκτεταμένα -και σωστά-, οπότε δίκαια έχει συνδεθεί με το όνομά του ( γιατί όπως είπε και ο Γιώργος πολλοί νόμιζαν οτι παίζουν Princeton Offense, αλλά δεν...). Πιστεύω, οτι δημιουργήθηκε γιατί κολέγια όπως το Princeton ήταν δύσκολο να βρούν παίχτες με καλές ακαδημαϊκές επιδόσεις και μπασκετικά χαρακτηριστικά, οπότε βρίσκουμε ένα θηρίο για center και τον παίζουμε anchor στο low post, και 4 πανομοιότυπους παίχτες έξω απο το τρίποντο που έχουν τελειοποιήσει πάσα και διείσδυση και όλα καλά. Για να κλείσω, κάτω τα χέρια απο την τριγωνική επίθεση του Ολυμπιακού. Ηταν τόσο τέλεια, που φήμες λένε οτι την έτρεχε ο ίδιος ο Tex Winter, σαν βοηθός του Δράκου βέβαια, γιατι που να καταλάβουν τα αμερικανάκια τι θα πεί ψυχή, καρδιά κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφή