Δύο βιβλία για το καλοκαίρι

Το τεύχος το ολοκληρώσαμε, η γενική εικόνα μας ικανοποίησε απομένει να δούμε τα επι μέρους... Ελπίζω να προλάβω να σας ενημερώσω πριν το δείτε στα περίπτερα την Τετάρτη.
Το σίγουρο είναι ότι εξαφανιζόμαστε για τις επόμενες δύο εβδομάδες, γεγονός που σημαίνει ότι για λόγους ασφάλειας και επειδή δεν θα έχω το μυαλό μου στο μπλογκ κάποια στιγμή θα απενεργοποιήσω (προσωρινά εννοείται) τη δυνατότητα σχολίων από τους επισκέπτες. Εννοείται ότι δεν το κάνω από έλλειψη εμπιστοσύνης στους μόνιμους και τακτικούς επισκέπτες που ξέρω ότι σέβονται το χώρο αλλά για τους περαστικούς επειδή εσχάτως έχει ανέβει πολύ η επισκεψιμότητα του χώρου. Ευχαριστώ για την αγάπη σας και την κατανόηση σας.. Για αποζημίωση και αφού μου ζητήθηκε γράφω και τις προτάσεις μου για δύο ενδιαφέροντα βιβλία που μπορούν να σας κρατήσουν καλή παρέα το καλοκαίρι:
1. Η ενοχή της αθωότητας, Ιωάννα Μπουραζοπούλου (εκδόσεις Καστανιώτη)... Η συγκεκριμένη συγγραφέας σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη είναι η καλύτερη νέα ελληνίδα συγγραφέας. Πριν από δύο χρόνια εκδόθηκε το τρίτο της βιβλίο με τίτλο ''Τι είδε η γυναίκα του Λωτ'' το οποίο πιθανώς θα περνούσε απαρατήρητο όπως και τα δύο προηγούμενα. Την ανακάλυψε ένα βιβλιοφιλικό μπλόγκ υψηλής επισκέψιμοτητας και αυτό οδήγησε σε αλυσιδωτή αντίδραση. Την αποθέωσαν οι κριτικοί βιβλίου που όπως συνήθως είναι βραδυφλεγείς στην Ελλάδα, κέρδισε βραβεία και φέτος κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο της. Η Μπουραζοπούλου δημιουργεί δικά της σύμπαντα, οραματίζεται την Ευρώπη του αύριο (χωρίς να ασχολείται με την επιστημονική φαντασία) και πλάθει εξαιρετικές ιστορίες που καθηλώνουν. Παρότι στην ελληνική αγορά σιγά-σιγά βρίσκει το δρόμο της θεωρώ ότι είναι αδικημένη που γράφει στα ελληνικά. Αν η δουλειά της μεταφραστεί κάποια στιγμή στα αγγλικά θα σαρώσει τη διεθνή αγορά. Ανακαλύψτε τη...

2. Δέντρο από καπνό, Ντένις Τζόνσον (εκδόσεις Πατάκη): Διαβάζοντας το θέμα του βιβλίου είναι πολύ λογικό ότι θα πείτε ΄΄τι καινούργιο μπορεί να προσφέρει ένα ακόμη βιβλίο *ή μια καινούργια ταινία* με υπόθεση τον πόλεμο του Βιετνάμ. Σωστό; Λάθος. Στις 750 σελίδες (σας τρόμαξα;) του βιβλίου καταγράφεται με μοναδικό τρόπο η παράνοια του πολέμου αλλά και ο ρόλος -άγνωστος σε πολλά σημεία του- των Αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών. Μυθιστόρημα είναι αλλά στο τέλος του ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί τι από όσα διάβασε μπορεί να έχουν συμβεί στα αλήθεια και να μην αφορούν τη συγγραφική μυθοπλασία...Ενδέχεται να αλλάξει και τη ματιά σας σε όσα λέγονται ή σερβίρονται καθημερινά και στη δική μας πραγματικότητα και το αν είναι αληθινά ή οφείλονται στην κρατικά κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση.

Υπέγραψε ο Καλάθης...

....στον Παναθηναϊκό. Όσοι διαβάζουν All Star Basket και Κουρούνα το ήξεραν από τις 5 Ιανουαρίου!!! Τότε το είχα γράψει... Οι υπόλοιποι για τους οποίους δεν στεναχωριέμαι το έμαθαν σήμερα...
Και μια τελευταία πληροφορία πριν κλείσω το...μαγαζί και πάω για μπάνια... Απόψε το βράδυ ή αύριο το πρωί ανακοινώνεται ο νέος προπονητής του Κολοσσού Ρόδου. Θα είναι ο Βασίλης Φραγκιάς... Αυτό λίγο ως πολύ ήταν γνωστό εδώ και μέρες. Το άγνωστο που σας προαναγγέλω είναι ότι στο ανανεωμένο και εμπλουτισμένο All Star Basket που θα κυκλοφορήσει την επόμενη Τετάρτη ο συγκεκριμένος προπονητής θα έχει μια μόνιμη στήλη στην οποία θα γράφει κάθε μήνα για θέματα εντελώς διαφορετικά και άσχετα από την προπονητική! Διάβαζα προ ολίγου το πρώτο του κείμενο και είναι πραγματικά έκπληξη. Σημειώστε ότι τα γράφει και μόνος του και δεν χρησιμοποεί τη γνωστή μέθοδο της...υπαγόρευσης σε δημοσιογράφο.

Η κατάρα των 27 (Live fast, die soon)

Νεκρή βρέθηκε πριν  από λίγο στο σπίτι της η Εϊμι Γουαϊνχάουζ! Θύμα, πιθανότατα, των καταχρήσεων που σκέπασαν το μοναδικό της ταλέντο... Η κοπέλα με τη θεϊκή φωνή έζησε γρήγορα και πέθανε νέα. Ακολουθώντας την κατάρα που θέλει μεγάλους μουσικούς να πεθαίνουν πριν γίνουν 28 ετών. Ήταν μόλις 27...

Μπαίνει στην ίδια τραγική λίστα με τον Τζιμ Μόρισον, τον Τζίμι Χέντριξ, τη Τζάνις Τσόπλιν που έφυγαν πριν τα 28 τους αφού η διασημότητα και το στάτους του σούπερ σταρ τους έστειλε στην κόλαση των σκληρών ναρκωτικών και του αλκοόλ. Ο Κουρτ Κομπέιν ήταν 27 όταν διάλεξε τη μέρα να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Και η λίστα είναι τόσο μακριά που η τραγική σύμπτωση δημιουργεί ανατριχίλες. Στην ίδια ηλικία πέθανε ο θρυλικός κιθαρίστας  Ρόμπερτ Τζόνσον που πρόλαβε να ηχογραφήσει μόνο 29 τραγούδια και ο μύθος λέει ότι τη σπάνια ικανότητα του στην κιθάρα του τη χάρισε ο Σατανάς ένα βράδυ σε κάποιο μοναχικό σταυροδρόμι με αντάλλαγμα την ψυχή του. Θεωρείται ο αληθινός πατέρας του σύγχρονου ροκ εν ρολ... Από υπερβολική δόση ναρκωτικών πέθανε (στα 27 του...) ο Ρούντι Λιούις των Ντρίφτερς, ο Μπράιαν Τζόουνς (από την αρχική σύνθεση των Ρόλινγκ Στόουνς, αν και ο δικός του θάνατος παραμένει μυστήριο και έχουν ακουστεί διάφορες θεωρίες), από ναρκωτικά έφυγε ο Αλαν ’’Blind Owl'' Ουίλσον των Κάνιντ Χιτ, η Κρίστεν Πφαφ των Χόουλ, ο Γκάρι Θέιν (για ένα διάστημα βασικός στέλεχος των Uriah Heep). Από υπερβολική χρήση αλκοόλ και παρενέργειες στην υγεία του έφυγε ο Ρον 'Pigpen'' Μακίρναν των Γκρέιτφουλ Ντεντ, από αναρρόφηση μετά από υπερβολική χρήση αλκοόλ ο Σον Πάτρικ Μακέιμπ των Ink and Dagger, ενώ στην ίδια ηλικία αυτοκτόνησαν ο Πίτερ Χαμ των Μπαντφίνγκερ και  πρόσφατα ο Ασυτραλός Levi Kereama των Λεθμπριτζ. Στα 27 βρέθηκε άγρια δολοφονημένη η πανκ ρόκερ Μια Ζαπάτα των Γκιτς ενώ στην ίδια ηλικία εξαφανίστηκε από προσώπου γης ο Ρίτσι Εντουαρντς των Μάνικ Στριτ Πρίτσερς που επισήμως σήμερα συνεχίζει να θεωρείται αγνοούμενος...

Πάει θα τρελαθούμε...

Τις παλιές καλές μέρες ο Ολυμπιακός είχε φέρει τον Τσίλντρες αλλά μπλούζα με το όνομα του και το νούμερο του δεν κυκλοφόρησε! Πήγαιναν στο γήπεδο οι φίλαθλοι και φορούσαν ποδοσφαιρικές φανέλες με το 6 και το όνομα κάποιου ποδοσφαιριστή στην πλάτη.

Παίκτες περιμένουν όλοι να πάρει η ομάδα και τι ανήγγειλε σήμερα; Τη λειτουργία της πρώτης μπουτίκ του συλλόγου σε κεντρικό σημείο του Πειραιά. Για να πάρουν οι φίλαθλοι μια παλιά φανέλα του Τσίλντρες σε τιμή κόστους και να παρηγορηθούν; Η για να τυπώσουν το πρόσωπο τους σε φανέλα με τον Κατσίβελη και τον Πελεκάνο και το σύνθημα ’’I love Katsivelis’’!!! Τελικά, ακόμη και όταν φύγουν οι Αγγελόπουλοι θα μείνει η απορία: Πως τα σκέφτονται όλα αυτά;

Είπα Πελεκάνος και θυμήθηκα τον εξαιρετικό συγγραφέα αστυνομικών ιστοριών...τον Τζορτζ Πελεκάνος. Ενα από τα καλύτερα βιβλία του μπορούσε να είναι ο τίτλος του ποστ... Κοστίζει (το βιβλίο) λιγότερο από τη φανέλα του Πελεκάνου και έχει μεγαλύτερο σασπένς!

Σοβαρό το πρόβλημα Καλάθη

Χωρίς τον Νικ Καλάθη ενδέχεται να αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας η εθνική ομάδα. Οι νεότερες πληροφορίες λένε ότι ο παίκτης έχει υποστεί κάταγμα στον αστράγαλο (και όχι στο δάχτυλο του ποδιού του) και το διάστημα αποθεραπείας του είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των 3-4 εβδομάδων όπως έλεγαν οι αρχικές εκτιμήσεις. Εάν το αρνητικό σενάριο επαληθευτεί η εθνική μένει με τρεις καθαρόαιμους πλέι μέικερ (Ξανθόπουλος, Σλούκας, Μάντζαρης) των οποίων οι διεθνείς εμφανίσεις με την ανδρών μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού!

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα....

Εξαιρετικά αποκαλυπτικό ένα σημερινό δημοσίευμα στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος με την υπογραφή του δημοσιογράφου Λευτέρη Μούτου (δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά μπράβο του γιατί σε πείσμα των καιρών κάνει ρεπορτάζ και δεν αρκείται στις ανακοινώσεις). Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα που δεν διαψεύδει ο προπονητής της εθνικής εφήβων  Γιώργος Βλασσόπουλος ο δεύτερος φιλικός αγώνες προετοιμασίας Ελλάδας- Σερβίας διεκόπη λόγω αποχώρησης της δεύτερης ενώ το σκορ ήταν 58-56. Τι ανακοίνωσε η ομοσπονδία; Οτι η εθνική εφήβων νίκησε και στους δύο αγώνες προετοιμασίας και βέβαια επειδή κανείς πια δεν σηκώνει το τηλέφωνο να μάθει την αλήθεια το αναπαρήγαγαν όλες σχεδόν οι εφημερίδες (αν έχει γραφτεί η αλήθεια και κάπου αλλού και δεν το είδα εννοείται ότι εξαιρώ και τους υπόλοιπους που βγήκαν εκτός γραμμής). Οι σέρβοι διαμαρτυρήθηκαν με αυτό τον τρόπο για τη διαιτησία. Να γράψω ότι τους πιστεύω γιατί μια από τις μεγάλες ζημιές που γίνονται στα φιλικά των εθνικών ομάδων επί ελληνικού εδάφους είναι η εξαιρετικά μεροληπτική διαιτησία για να....χαίρεται με τις νίκες ο πατερούλης του ελληνικού μπάσκετ. Μάλιστα στην εφημερίδα υπάρχει και η σχετική φωτογραφική απόδειξη με παίκτες των δύο ομάδων να έχουν αρπαχτεί. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του προπονητή της εθνικής Κ. Βλασσόπουλου ΄΄επειδή ο ρόλος μας είναι πρώτα εκ΄παιδευτικός και έπειτα προπονητικός, όπως φάνηκε και από τις άμεσες αλλαγές αθλητών μας που ήταν έτοιμοι να παρεκτραπούν’’. Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι από ποιό παιχνίδι τους άλλαξε τους παίκτες. Απ΄ αυτό που διεκόπη;  Πέρα από τη στάση του ομοσπονδιακού προπονητή που ούτως ή άλλως είναι χρόνια στις εθνικές ομάδες και τυγχάνει οικογενειακός φίλος της προεδρικής φαμίλιας (ουδέν μεμπτό...) εντύπωση προκαλεί η ψεύτικη ανακοίνωση της ομοσπονδίας!
Υ.Γ. Είναι άλλο πράγμα λοιπόν για να συνεχίσω εκεί που σταμάτησαν τα σχόλια του προηγούμενου θέματος να θέλουμε να κερδίζουν οι εθνικές ομάδες και άλλο πράγμα να ευλογούμε παραβατικές συμπεριφορές ή την ατελείωτη αρχομανία του Βασιλακόπουλου που θεωρεί κάθε επιτυχία των παικτών προσωπικό του επίτευγμα. Διότι, αυτό συνιστά τη μεγαλύτερη σύγχρονη παθογένεια των εθνικών ομάδων του μπάσκετ.

Να κλάψουμε ή να γελάσουμε;

Αφού πέρασε τη χειμερία νάρκη του ο ΠΣΑΚ δια στόματος του προσωρινού-υπηρεσιακού προέδρου του Γιώργου Παυλίδη επανεμφανίσθηκε με μια δριμύτατη ανακοίνωση κατά του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Αφορμή, η άρνηση του Μαυροκεφαλίδη να παίξει στην εθνική ομάδα. Για λόγους δεοντολογίας και επειδή για να σχολιάσω κάτι πρέπει να υπάρχει ατόφιο παραθέτω την ανακοίνωση. Τα...κουρουνίστικα στο τέλος:
"Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ μπερδεμένος αισθάνομαι για το ποια τελικά είναι η σχέση των επαγγελματιών και ερασιτεχνών παικτών με τους εργοδότες τους ή με τα σωματεία τους...

Αυτό που με απασχολεί όμως τις τελευταίες ώρες είναι η απαίτηση (και όχι παρότρυνση) να εκπληρώσουν οι αθλητές τις υποχρεώσεις τους στις εθνικές ομάδες και ο τρόπος με τον οποίο αυτό τέθηκε από τον πρόεδρο της ΕΟΚ. Για αυτό θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου. Δεν ξέρω κατά πόσο τα προβλήματα του επαγγελματικού αθλητισμού προέρχονται καθαρά από την υπέρ-εμπορευματοποίησή του. Εφόσον ο επαγγελματικός αθλητισμός απαιτεί έσοδα για να μην συντηρείται από τους φορολογούμενους, ποιος αποφασίζει τελικά τι είναι και τι δεν είναι υπέρ-εμπορευματοποίησή; Δεν ξέρω αν σε μια εποχή που η κατάχρηση κοινοτικών και κρατικών κονδυλίων αναφέρεται ως κύριος υπαίτιος για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, οι υψηλά αμειβόμενοι αθλητές από έσοδα που προέρχονται από μη-κρατικά κονδύλια μπορούν να χαρακτηριστούν ως κοινωνικά προκλητικοί. Όσο για το φαινόμενο που παίκτες-σημαίες των σωματείων φεύγουν για άλλα σωματεία, αυτό προκαλείται από διάφορους παράγοντες. Τόσο από μια πιθανή μείωση αποδοχών, όσο και από εξοστρακισμό λόγο μείωσης αγωνιστικής απόδοσης ή τραυματισμού. Δηλαδή, το φαινόμενο απομάκρυνσης ενός επώνυμου παίκτη από ένα σωματείο είναι ένα νόμισμα που έχει δυο όψεις και με αυτήν την πραγματικότητα ζει κάθε επαγγελματίας αθλητής. Κάθε επαγγελματίας δέχεται πίεση από τα σωματείο του να είναι αποδοτικός στο μέγιστο κατά την διάρκεια της χρονιάς. Οι υποχρεώσεις του προγράμματος της εθνικής ομάδας δεν είναι λιγότερο επίπονες. Αυτό απαιτεί από τον αθλητή να είναι καλά γυμνασμένος και καλά στην υγεία του. Αλλά κανένας αθλητής δεν είναι μια μηχανή. Πρέπει να ξεκουράζεται και να φροντίζει τους τραυματισμούς του, πρέπει να έχει μια ποιοτική επαφή με την οικογένεια του και τους οικείους του για να διατηρήσει την ψυχική του ισορροπία. Όλα αυτά για να αντεπεξέλθει αντάξια στις απαιτήσεις των σωματείων κατά την διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς. Γιατί λοιπόν είναι μεμπτό να αρνηθούν την συμμετοχή τους στην εθνική κατά καιρούς, αφού φαίνεται να είναι τελικά απαραίτητο για το επάγγελμά τους ώστε να αποφύγουν σοβαρούς τραυματισμούς, κακή αγωνιστική απόδοση και μετέπειτα εξοστρακισμό τους από τα σωματεία; Συμμερίζομαι την αγωνία του κ. Βασιλακόπουλου για την Εθνική ομάδα. Αλλά είμαι σίγουρος πως αυτή θα μας κάνει περήφανους με όποια σύνθεση, με αυτό που θα επιδείξει, ασχέτως διάκρισης. Πάρα πολλοί παίκτες έχουν επενδύσει τα νιάτα τους για να γίνουν καλοί καλαθοσφαιριστές, για αυτό και έχουμε τόσο πολύ ταλέντο στο μπάσκετ στην χώρα. Εγώ πάντα ήμουν από αυτούς που του αρέσει να βλέπει την Εθνική να παίζει επειδή του αρέσει να βλέπει την Εθνική να παίζει, όχι γιατί προσμένω διακρίσεις. Είμαι της άποψης πως σε αυτήν πρέπει να παίζουν αυτοί που θέλουν και μπορούν και όχι αυτοί που θέλουν αλλά δεν μπορούν και εξαναγκάζονται, ούτε αυτοί που απλά δεν θέλουν. Είναι ωραίο να βλέπεις πως παίζει μια Εθνική που ξέρεις πως αυτοί που την απαρτίζουν θέλουν και μπορούν. Είμαι λοιπόν στο μέρος και του Δημήτρη και του Λουκά και του Σοφοκλή και όλων όσων θα δώσουν παρών στο πρώτο ραντεβού της Εθνικής. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι αυτά που θέσαμε σαν προβλήματα ως ΠΣΑΚ συνεχίζονται να μην απαντιούνται. Θα πληρωθούν οι παίκτες τα δεδουλευμένα τους την σεζόν 2010-11 και τα προηγούμενα; Οι χρεωμένες ομάδες θα έχουν επιπτώσεις; Είναι επαγγελματίες οι συνάδελφοι μας στην Α2 κατηγορία; Θα τους αποδοθούν ένσημα και ιατροφαρμακευτική ασφάλιση; Θα διώξουμε την βία από τα γήπεδα μας και θα καλοδεχτούμε ξανά τις οικογένειες; Αφού μοιράστηκα αυτά μαζί σας, εκεί θα στρέψω πάλι την προσοχή μου". Καλή επιτυχία στα παιδιά τις Εθνικής Ταπεινά Γιώργος Παυλίδης Πρόεδρος ΠΣΑΚ’’

Μέσα από όλο αυτό τον ωκεανό ατελείωτης θεωρητικολογίας τι να πρωτοδιαλέξεις; Και μόνο που ο...ταπεινός κύριος Παυλίδης με μετατρέπει σε υποστηρικτή του Γιώργου Βασιλακόπουλου (άλλο κακό να μη με βρει) αρκεί για να θεωρήσω με τη δική μου ταπεινότητα ως ιστορικής σημασίας την ανακοίνωση... Κατά τον  κύριο Παυλίδη λοιπόν επειδή οι αθλητές πληρώνονται από ιδώτες δεν είναι υποχρεωμένοι να παίζουν στην εθνική ομάδα! Ωραία λογική. Με την ίδια λογική οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν έπρεπε να πηγαίνουν στρατιώτες! Τι αποδεικνύει αυτή η συλλογιστική; Πολύ απλά ότι οι παίκτες (μηδέ των μπασκετμπολιστών εξαιρουμένων) είναι ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΠΑΡΤΑΚΗΔΕΣ! Οταν για παράδειγμα δεν έχουν συμβόλαια και θέλουν να φτιάξουν το όνομα τους την εθνική τη χρησιμοποιούν ως όχημα για να αυξήσουν τις μετοχές τους. Αυτό φυσικά είναι fair διότι ως γνωστό τα καλά και συμφέροντα...Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι στον ελεύθερο επαγγελματικό αθλητισμό ισχύουν οι νόμοι του ελεύθερου εμπορίου. Κάποιος πληρώνει και δεν υφίσταται θέμα κοινωνικής πρόκλησης. Αλλά αυτό δεν τους βγάζει έξω από το πλαίσιο του υπόλοιπου μπάσκετ. Η εθνική ομάδα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ. Είναι κάτι που γουστάρουμε όλοι οι μπασκετόφιλοι και θέλουμε να τη βλέπουμε να πηγαίνει καλά. Τα ευχολόγια του τύπου ’’και οι άλλοι θα τα καταφέρουν’’ είναι επιχείρημα μαθητού του δημοτικού και όχι υποτιθέμενου συνδικαλιστή. Οπως επίσης τα επιχειρήματα για τις καλοκαιρινές διακοπές. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ αγώνες στις εορταστικές μέρες ενώ κανονικά οι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες όπως γίνεται στο ΝΒΑ έπρεπε να αγωνίζονται ΚΥΡΙΩΣ το διάστημα, τις μέρες και τις ώρες που μπορεί να τους δει ο κόσμος στο γήπεδο. Να ξεκουραστούν το καλοκαίρι αλλά για πόσο ακριβώς; Οι υποχρεώσεις των διεθνών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού τελείωσαν αρχές Ιουνίου (των υπολοίπων ακόμη νωρίτερα), ήδη έχει μεσολαβήσει σχεδόν 1,5 μήνας και παραδοσιακά η προετοιμασία της εθνικής όπως γνωρίζουν καλά οι διεθνείς (επειδή δεν παίξατε ποτέ στην εθνική ανδρών μπορείτε να ρωτήσετε τους συναδέλφους σας κ.Παυλίδη) ούτε σκληρή είναι και αφαιρείται από τον χρόνο προετοιμασίας των ομάδων τους! Αν για να επανέλθει η πνευματική σταθερότητα των διεθνών και να αποκατασταθούν οι οικογενειακές σχέσεις απαιτούνται 4-5 μήνες μιλάμε για πραγματικά πολύπλοκες καταστάσεις και πολυσύνθετες προσωπικότητες. Επίσης το ότι έχουν επενδύσει τα νιάτα τους για να γίνουν καλοί παίκτες είναι επίσης ισχυρισμός επιπέδου μαθητή γυμνασίου. Παγκοσμίως, ο υψηλού επιπέδου πρωταθλητισμός έχει πολύ συγκεκριμένα χρόνια ακμής, στα 35 του ένας αθλητής είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει στη ζωή του και αν είναι αρκούντως έξυπνος έχει λύσει και τα βιοτικά του προβλήματα! Ποιά χρόνια της ζωής του πρέπει να επενδύσει ένας μέσος έλληνας επαγγελματίας για να καταξιωθεί και να παίρνει απλά ένα ικανοποιητικό μισθό; Με τα σημερινά δεδομένα πρέπει να φτάσει γύρω στα...40 για να ζει αξιοπρεπώς. Και επαναλαμβάνω ότι δεν διαμονοποιώ τα χρήματα που παίρνουν οι αθλητές διότι δεν τα κλέβουν και κάποιοι τα δίνουν. Δεν αντέχω όμως τη φτηνή πολιτική και τη δημαγωγία χαμηλού επιπέδου με δικαιολογίες που δεν πείθουν ούτε δεκάχρονο! Ναι κύριε Παυλίδη είναι μεμπτό για ένα αθλητή σε εποχές που έχει κλείσει ο κύκλος μεγάλων παικτών του ελληνικού μπάσκετ να λέει όχι στην εθνική ομάδα! Πολύ μεμπτό ειδικά αν προέρχεται από μια πολύ καλή σεζόν και όταν έχει χαραμίσει για την εθνική ομάδα ελάχιστο από τον ελεύθερο χρόνο του...Ο Μαυροκεφαλίδης (τον οποίο συμπαθώ και θεωρώ εξαιρετικό παιδί που απλά έχει λάθος υποστηρικτές) έχει όλες κι όλες 4 (το γράφω και ολογράφως ΤΕΣΣΕΡΙΣ!!!) συμμετοχές στην εθνική ανδρών, 12 στην εθνική εφήβων (ένα καλοκαίρι δηλαδή) και άλλες 30 στην νέων ανδρών. Και είναι ήδη 27 ετών και όχι...21...
Στα θέματα δεδουλευμένων, Α2 κλπ. εννοείται ότι συμφωνώ απόλυτα με τα όσα λέει ο υπό προθεσμία πρόεδρος του ΠΣΑΚ που καλό είναι μια και διαθέτει δημοκρατικές διαδικασίες να αφήσει να γίνουν και εκλογές στον σύνδεσμο αντί να γίνονται ενστάσεις επί ενστάσεων...

Η ιστορία επαναλαμβάνεται....

Θα ξαναδούμε ένα...ποταμό (Ρίβερς) στο ελληνικό πρωτάθλημα; Μοιάζει πολύ πιθανό... Φτηνός και καλός παίκτης, εναρμονισμένος στις λογικές του 2011 όπως ακριβώς ήταν εναρμονισμένος στις τότε συνθήκες ο άλλος...ποταμός... Εκτός αν προλάβει πάλι η Ιταλική αγορά που τον ξέρει καλά και του προσφέρει δουλειά επιπέδου Ευρωλίγκα.

Οι γονείς είναι ίδιοι παντού

Οι δημοσιογράφοι του μπάσκετ μπορούν να σας διηγηθούν τουλάχιστον μια φορά που ο καθένας πήρε ένα παράξενο τηλεφώνημα του τύπου ’’είμαι ο θείος του τάδε αθλητή και αυτά που έγραψες δεν είναι σωστά’’. Η λέξη ’’θείος’’ αναφέρεται συμβολικά. Συνήθως αυτός που τηλεφωνεί είναι ο πατέρας του αθλητή που χρησιμοποιεί κατά το δοκούν λέξεις όπως θείος, συγγενής, γείτονας, οικογενειακός φίλος κλπ.  Ούτε πρωτόγνωρο είναι το γεγονός να βλέπουμε γονείς στα...κάγκελα των γηπέδων, ειδικά σε παιδικά-εφηβικά πρωταθλήματα να τα βάζουν με τους προπονητές ή τους διαιτητές! Ανθρώπινο...
Αυτό που έγινε στην Αμερική όμως ξεπερνάει κάθε προηγούμενο και αφορά ένα από τους σημαντικότερους παίκτες γυμνασίων της χώρας τον Ντιβόντα Πόλαρντ τον οποίο έκανε αλλαγή η ίδια η μητέρα του! Η κυρία Πόλαρντ κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο και...αντικατέστησε τον γιο της (αγνοώντας επιδεικτικά τον προπονητή της ομάδας) γιατί είχε κάνει δύο συνεχόμενα λάθη. Το περιστατικό ενδεχόμενα δεν θα είχε συμβεί αν τον αγώνα δεν παρακολουθούσαν  μερικοί από τους κορυφαίους προπονητές κολεγίων στην Αμερική που είχαν πάει να δουν τον Πόλαρντ για τον οποίο γίνεται....σφαγή. Του έχουν  κάνει προτάσεις όλα τα κορυφαία προγράμματα του NCAA μεταξύ των οποίων το Κεντάκι, το Ντιουκ και το Τζορτζτάουν!
Η ίδια δικαιολογήθηκε αργότερα ότι πήρε την πρωτοβουλία γιατί ’’το παιδί είχε τρακ και δεν θα πήγαινε καλά στο παιχνίδι’’! Πως μπορεί να το ξέρει; Με μπόι 1μ.90 η κυρία Πόλαρντ ήταν κάποτε νούμερο 4 στο ντραφτ του WPBL (Womens Professional Basketball League), ενός πρωταθλήματος που ήταν από τους προγόνους του γυναικείου ΝΒΑ και έχει διαλυθεί εδώ και καιρό!




Y.Γ. Αργότερα το βράδυ για να μην έχουμε τα γνωστά κρούσματα αντιγραφών ένα όνομα παίκτη που θα κάνει ’’αίσθηση’’ και ενδέχεται να κλείσει σύντομα σε καλό ελληνικό σύλλογο...

Θέλει και Σίμοντς ο ΠΑΟΚ!

Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ (ο σκιώδης και όχι ο Μπάνε Πρέλεβιτς) είναι γνωστό ότι έβλεπε (κυρίως) παιχνίδια της Καβάλας τα τελευταία χρόνια. Έχει λοιπόν και δικαιολογημένα σε μεγάλη εκτίμηση και τον δεύτερο αμερικάνο της ομάδας. Εκτός από το επίσημο φλερτ με τον Μιλτ Παλάσιο ο ΠΑΟΚ ενδιαφέρεται και για τον παρτενέρ του τον Σίμοντς. Καλό ως σκέψη και πολύ ωραία προσπάθεια για να δημιουργήσει ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκα ο ΠΑΟΚ. Οταν όμως δεν φάνηκε συνεπής σε μπάτζετ 600.000 ευρώ την περασμένη χρονιά πως φιλοδοξεί να πληρώσει δύο Αμερικάνους που η αξία τους εκτοξεύθηκε στα ύψη και είναι περιζήτητοι στην Ευρώπη; Η απάντηση όποια και αν είναι αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της απόλυτης καταστροφής (που συνήθως καραδοκεί για την τρίτη ελληνική ομάδα που παίζει τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα) και μιας εξαιρετικής σεζόν.

Η ώρα του Ομπράντοβιτς;

Με δεδομένη σχεδόν τη φυγή του Νίκολας για το Μιλάνο στον Παναθηναϊκό το ερώτημα πλέον δεν είναι ποιός θα είναι ο επόμενος αλλά αν ο επόμενος θα είναι ο Ομπράντοβιτς! Οι φήμες περί παραίτησης του Σέρβου προπονητή πληθαίνουν τις τελευταίες ώρες. ’’Είναι πολύ πιθανό για να μη σου πω σίγουρο’’. Αυτή την απάντηση μου έδωσε πριν από λίγο άτομο που ανήκει στον στενό κύκλο εμπίστων του Ομπράντοβιτς, ενώ τα ίδια πάνω κάτω μου επαναλαμβάνουν από χθες άνθρωποι εντός και εκτός ομάδας με διαφορετικά λόγια. Εκτός αν προλάβουν οι Γιαννακόπουλοι να δώσουν τις όποιες διαβεβαιώσεις στον Ζοτς κάτι που πάντως έγινε και στη συνάντηση τους προ εβδομάδων για την ανανέωση της συμφωνίας τότε δηλαδή που ο Σέρβος είχε μιλήσει για παραμονή των τριών παικτών (Φώτσης, Περπέρογλου, Τσαρτσαρής) που είναι ουσιαστικά χωρίς συμβόλαιο.

Τεύχος 271

Ολίγη ίντριγκα για να σας κάνει παρέα το καλοκαίρι και μέχρι την πρώτη Τετάρτη του Αυγούστου. Το τεύχος 271 θέτει το ερώτημα (και το απαντάει στα ενδότερα) αν ο Νοβίτσκι είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος που έπαιξε στο ΝΒΑ ever...
Γεμάτο τεύχος με πολλές συνεντεύξεις (Μπάρλοου, Λιακόπουλος, Στεργάκος father and son), ρεπορτάζ για τον Ολυμπιακό, την Ευρωλίγκα, το Ευρωμπάσκετ και το λοκ άουτ του ΝΒΑ...
Και όπως έχει προαναγγελθεί τελευταίο εβδομαδιαίο τεύχος...
Ήδη ετοιμάζεται το πρώτο μηνιαίο για το οποίο μπορώ μόνο να σας πω ότι θα έχει 16 επιπλέον σελίδες χωρίς το ένθετο με τους αριθμούς πράγμα που σημαίνει από 24 έως 32 σελίδες περισσότερη ύλη και πολλές νέες στήλες, ορισμένες από τις οποίες θα είναι έκπληξη ως προς τη θεματολογία τους. Θα έχουμε και νέους έκτακτους ή μόνιμους συνεργάτες χωρίς να αλλάξει η μορφή και ο πυρήνας της συντακτικής ομάδας. Η τιμή από ότι άκουσα θα έχει μια συμβολική αύξηση για να καλυφθούν τα κόστη των έξτρα σελίδων, νομίζω ότι έχει αποφασιστεί το 3,90 ευρώ. Επειδή, μετέχω αναγκαστικά και των σχετικών διεργασιών με χάσατε τις τελευταίες εβδομάδες. Κάνω δύο αναγκαίες διευκρινίσεις...
Η στήλη μου στο περιοδικό θα αλλάξει μορφή και θα ενσωματωθεί ένα ειδικό ένθετο που έχω την αίσθηση ότι θα κάνει....αίσθηση. Λεπτομέρειες από Αύγουστο! Επίσης, επειδή πλέον πολλά από τα θέματα που με απασχολούν θα τα ξεπερνάει η επικαιρότητα σκοπεύω να έχω πιο τακτική ενημέρωση του μπλογκ... Ξέρω ότι το έχω υποσχεθεί ξανά αλλά τώρα δεδομένων των συνθηκών μάλλον θα το τηρήσω!
Μη μου κάνετε ερωτήσεις για το περιοδικό γιατί δεν κρατάω μυστικά και θα τα πω όλα πριν την ώρα τους...Αυτό που καταλαβαίνω πάντως με βάση τα αποτελέσματα που βλέπω είναι ότι ουσιαστικά ετοιμάζεται ένα εντελώς καινούργιο περιοδικό!

The Wall live in Athens

Ένα άρτια σκηνοθετημένο μουσικό δίωρο που θύμιζε πιο πολύ θεατρική παράσταση, η επιστροφή του ροκ της διαμαρτυρίας όχι με την κιθάρα του Αρλο Γκάθρι και τις φωνές του Ντίλαν και της Μπαέζ αλλά με τη συνδρομή της πιο σύγχρονης τεχνολογίας και τη διαχρονική αξία των στίχων, μια σφιχτοδεμένη μπάντα με ηγετική μορφή τον γερόλυκο Ρότζερς, η αποθέωση των 20.000 ανθρώπων όταν εμφανίσθηκε το σύνθημα ’’Να γαμηθεί η κυβέρνηση’’, ο φόρος τιμής στα άδικα θύματα επίσημων και ανεπίσημων πολέμων, οι χιλιάδες μάσκες που φορέθηκαν την ώρα του Empty Spaces, το χαμόγελο του Γουότερς όταν σήκωσε στο πόδι το γήπεδο την ώρα του Another brick in the wall διότι αυτός ξέρει τι σημαίνει ελληνικό κοινό, είκοσι χιλιάδες στόματα που τραγουδούσαν το Hey you και ας έβλεπαν μόνο ένα τοίχο μπροστά τους, η ελπίδα ότι πίσω από τον τοίχο υπάρχει ακόμη ζωή, το γκρέμισμα του όχι τελετουργικά αλλά φασαριόζικα και βιαστικά γιατί έτσι πρέπει να πέφτει ότι μας πλακώνει, ο κόσμος που σεβάστηκε ανάβοντας ελάχιστα τσιγάρα και αφήνοντας κινητά και κάμερες σπίτι του, δύο ώρες που μας αφαίρεσαν χρόνια από τις ταυτότητές μας επειδή σε τελική ανάλυση τον Τοίχο τον ακούσαμε όλοι πιτσιρικάδες, το φιλαράκι μου που θέλει να πάει να βρει τον επίγειο παράδεισο στη Νότια Αμερική και μου το αποκάλυψε στο διάλειμμα για να μην ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να στεναχωρηθώ, η διαπίστωση ότι από το 1979 οι δυνάστες μας έχουν αλλάξει πρόσωπα και ονόματα αλλά όχι συνήθειες, οι χθεσινοί δάσκαλοι σημερινοί πολιτικάντηδες-λαμόγια, μια συναυλία που σίγουρα ήταν μέσα στα 10, 50 ή 100 πράγματα που έπρεπε να κάνω πριν πεθάνω, η πιο μεγάλη πρόταση που έγραψα στη ζωή μου για να μην ξεχάσω κάτι…


Για πρώτη φορά σε ένα γήπεδο μπάσκετ όλα τα τούβλα βρήκαν το σωστό στόχο.

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν συμφωνώ η διαφωνώ με το παλικάρι που τράβηξε το συγκεκριμένο βίντεο. Το γεγονός ότι δεν άναψαν φλας για να χαλάσουν την επίσημη κινηματογράφηση δεν ξέρω αν τον αθωώνει. Από την άλλη είναι μια μορφή ελευθερης διακίνησης ιδεών που προέρχεται από μια συναυλία με περίπου παρεμφερές κεντρικό νόημα. Επειδή πάντως ήμουν σίγουρος ότι κάτι θα βρεθεί και το αναζήτησα διαδικτυακά (στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε) δηλώνω -και ας μην τον γνωρίζω- συνένοχός του και το ανεβάζω για να πάρουν μια γεύση όλοι οι υπόλοιποι τι έγινε χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ